λόγια αληθινά. σας χρωστώ πολλά. τα δολάρια που θα 'δινα στον ψυχολόγο.


Του όρκους αιώνιας αγάπης τους δίνουν οι ερωτευμένοι του καλοκαιριού στο τέλος του, συνήθως. Εγω πάλι μοιάζει να θέλω να σας ορκιστώ παντοτινή αφοσίωση και αδιάκοπη ροή αναρτησεων στην αρχή του. Αλλά όχι. Δεν μπορω να σας δώσω το λόγο μου ότι θα γράφω πιο συχνά. Άμα ήμουν δημοσιογράφος θα έτριβα τα χέρια μου με τις πρωτόγνωρες (έτσι τις λένε όλοι, μάλλον έχουν δίκαιο) πολιτικές εξελίξεις που σαρώνουν την Τουρκία και δη την Πόλη. Αλλά δεν είμαι. Είμαι ένας απλός Πολίτης (on steroids, όχι κανονικός) που η δουλειά μου συνεχίζεται (δεν έχω επιλογή) εν τω μέσω καπνογόνων, TOMA και απλών καλών ανθρώπων που αγωνίζονται για το καλύτερο. Πολλές βραδιές που τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση και τις υψηλότατες θερμοκρασίες, έπρεπε να μανταλώνομαι στο νέο μου σπιτάκι γιατί τα ελικόπτερα μας ψέκαζαν, λες και ήμασταν χαμάμ μποτζέκ (κατσαρίδες). Πού καιρός για λογοτεχνίες αγαπούλες, άμα καίγεται ο κώλος σου; Όλοι είχαν άποψη, κάποιοι από το δρόμο, κάποιοι από τον καναπέ, αν είσαι στο μάτι ή καλύτερα στην κωλοτρυπίδα του τυφώνα, περιμένεις να δεις τί θα σου ξημερώσει και μετά πας στο σούπερμαρκετ για να πάρεις ψωμί για τοστ, αφού το Bambi μάλλον θα είναι ξανά κλειστό, τουτέστιν ντελίβερι γιοκ, άσε που μάλλον πρεπει να το μποϊκοτάρεις γιατί υποστήριξε τις Δυνάμεις του Κακού. Σαν να μην μας έφταναν τα από πάνω, δυο-τρία επιπρόσθετα παλούκια δίνουν την χαριστική βολή. Πρώτα και καλύτερα τα αισθηματικά. Άρχισα να πιστεύω ότι δεν θα παντρευτώ ποτέ. Όχι για τους λόγους που νόμιζα ως τώρα, αλλά για άλλους, πιο συνηθισμένους. Και μετά, η δουλειά. Οι Πόλεις. Και οι δυο που τους αξίζουν τα κεφαλαία Π, ποιά θα με κερδίσει (ή σωστότερα για ποιάν θα κατεβάσω τα βρακιά μου;). Άντε πια, γετέρ! Ας μου κάνω την χάρη επιτέλους!! Φτάνει το αυτομαστίγωμα. Κουρασμένος δεν είμαι, και σίγουρα δεν τις άξιζω περισσότερο από κανέναν άλλον τις διακοπές, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που φεύγω. Θα λείψω για έναν γεμάτο μήνα, φτύστε με μη με ματιάσετε. Δεν παίζει Ελλαδίτσα φέτος. Θα γυμνωθώ στον Ειρηνικό, Αιγαιάκι μου θα πεθυμήσεις το κολίμπρι μου για μια σεζόν, αλλά μη σκας, έχεις πιο εξωτικά πουλιά να πάρεις μάτι. Το ρακί νομίζω έκανε τη δουλειά του. Μιλάω πρόστυχα μέρα μεσημέρι, δείχνω ασεβής σ' αυτούς που δε με ξέρουν, οι άλλοι όμως, οι αλητάμπουρες με πιάσατε, το ξέρω. Και παίρνω φόρα και βουτώ στα θέλω.


Ραντεβού το Σεπτέμβρη...αλλά ως τότε θα αφήνω σαν τη σουπιά το μελάνι μου εδω: www.facebook.com/angelisandtheistanbul
Related Posts with Thumbnails