γιοκ το Μάρτη!


Μετά από χιλιάδες (λέω ψεμματα) μέιλ που δέχθηκα από φανατικούς αναγνώστες του μπλογκ, ρωτώντας αν θα διεξαχθεί ακόμα ένα φρι τουρ, όπως κάθε μήνα, την τελευταία Παρασκευή 29η Μαρτίου, η απάντηση είναι αυτόν το μήνα τουρ γιοκ!


Συγνώμη για την απογοήτευση που ενδεχομένως προκαλώ, αλλά εξαρχής ήμουν ντόμπρος, "εκτός απροόπτου" είπα. Θα λείψω για κάποιες μερούλες εκτός Πόλης. Για να επανορθώσω μερικώς, το φρι τουρ του Μάρτη μετατίθεται την πρώτη Παρασκευή του Απρίλη στις 5 του μηνός, όπως πάντα, στις 4:30 το απόγευμα. Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω και μαζί να σεργιανίσουμε στην Πόλη.

τρώμε άγνωστες λέξεις


Το παρακάτω άρθρο του πολυπράγμονα Δημήτρη Ρουσουνέλου, δημοσιεύτηκε στον ηλεκτρονικό Γαστρονόμο στις 06.03.2013. Φαγητογραφιάδες (λέξη πλασμένη από τον Αγγελο Ρέντουλα, αρχισυντάκτη του περιοδικού) όλου του κόσμου ενωθείτε!

Στις γειτονιές του διαδικτύου κατσαρόλες και ταψιά, σχάρες και τηγάνια, άνθρωποι και πόλεις, μικρές και μεγάλες γευστικές πατρίδες, ένα κλικ δίπλα μας.

«Είτε φτάσεις στην Πόλη με τρένο, με λεωφορείο, ή με ταξί από το αεροδρόμιο, κατά το έμπα σου στη Βυζαντινή Της μήτρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις ξυστά από το Γεντικουλέ. Επταπύργιο στα Ελληνικά…»

Ένας Έλληνας που ζει εκεί είναι ο καλύτερος οδηγός για να ζήσεις την εμπειρία της Κωνσταντινούπολης.


Ο Αγγελής Νάννος είναι από τη Δράμα. Στο μπλογκ του δίνει έναν θησαυρό πληροφοριών για την Πόλη όπως ο ίδιος τη ζει, την γεύεται και την απολαμβάνει τα τελευταία 3 χρόνια. Στα 500 posts που έχει ήδη ανεβάσει, καταγράφει εμπειρίες, επισημαίνει τα σημαντικά, προειδοποιεί για τις κακοτοπιές. Από τα κείμενα και τις φωτογραφίες του αναδεικνύονται τουριστικές διαδρομές, μνημεία και ιστορίες ανθρώπων «μεσ’ στου Βοσπόρου τα στενά». Δεν λείπουν οι κουβέντες για κρασιά -πανάκριβα λόγω φορολογίας- για τοπικές ποικιλίες που αναβιώνουν από την Ανατολική Θράκη και την Τένεδο και προκύπτουν από σοβαρές επενδύσεις εκατομμυρίων δολαρίων σε οινοποιεία και οινολόγους εισαγωγής.

Πέρα από την πεπατημένη των οργανωμένων ταξιδιών, η ομορφιά της Πόλης αναδεικνύεται σοκάκι το σοκάκι με όσα γνωστά και άγνωστα συλλαμβάνει το μάτι κι απολαμβάνει η γούλα: ταντίρ κουζού, κιοφτέδες και πιλάφια, κεμπάπια, προβατίνες και καυτά βούτυρα, μύδια γεμιστά, αρώματα, γιανίκ ντοντουμά, ρακές, ναργιλέδες και καφέδες σε ανήλιαγα υπόγεια και σε ανώγια με θέα τον Γαλατά.

Ιδού το έπος του κιοφτέ: «Ζουμερό τον θες; Είναι. Αφράτο τον θες; Και πάλι είναι. Όσο πρέπει λιπαρός; Ξαναματαείναι! Το δε πιλάφι που τον συνoδεύει, βουτυράτο αλλά σπυρωτό, αμβροσία σκέτη, παρόλο που το ρύζι δεν είναι το παραδοσιακό συνοδευτικό του κιοφτέ, όπως τα φασόλια πιαζ».


Ο Αγγελής συνεργάζεται κατά καιρούς με την ομάδα Istanbul Eats. Πρόκειται για μια αγγλόφωνη ιστοσελίδα που αυτοπροσδιορίζεται σαν οδηγός για σοβαρούς καλοφαγάδες. Μαζί τους μοιράστηκε τη χαρά της βράβευσης από το περιοδικό «Saveur», ένα από τα εγκυρότερα γαστρονομικά περιοδικά του κόσμου, στην κατηγορία ταξιδιού και φαγητού: «Best Culinary Travel Blog». Πέρα από παρουσιάσεις εστιατορίων, καταστημάτων ειδών διατροφής και θέματα που αφορούν την κουζίνα και τα προϊόντα της Τουρκίας, ενδιαφέρον έχουν και οι διαδρομές γαστρονομικού ενδιαφέροντος μέσα κι έξω από την Κωνσταντινούπολη.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο κλικ εδώ.

Μπερεκέτ(ι) Ντονέρ


Ωδή σε μια ατσίκνωτη Τσικνοπέμπτη, μοναχική και ανέραστη.

Ένα από από τα πλέον στερεοτυπικά εδέσματα της Τουρκίας είναι το ντονέρ κεμπάπ. Ντονμέκ σημαίνει γυρίζω, με τις έννοιες και του στριφογυρίζω και του επιστρέφω. Το ντονέρ, άλλωστε είναι μία από τις τρεις πιο γνωστές εκδοχές βέρτιγκο μαγειρέματος, μαζί με τον ελληνικό γύρο και το αραβικό shawarma (που κρατάει και πάλι από το τουρκικό ρήμα çevirmek = γυρίζω αλλά και μεταφράζω). Δικαιολογημένα λοιπόν, ερχόμενος στην Πόλη, αναμένεις να φας καλό ντονέρ, αμ δε! Χωρίς να μπορεί κάποιος να με κατηγορήσει ότι γενικεύω αδίκως, τα περισσότερα ντονερτζίδικα της Πόλης, ειδικά αυτά του κέντρου (όχι αναγκαστικά μόνο των τουριστικών περιοχών), το αγοράζουν προπαρασκευασμένο και παγωμένο, από μία από τις πολλές φάμπρικες ντονέρ, που τα τελευταία χρόνια κάνουν χρυσές δουλειές. Αναλόγως διαφόρων κριτηρίων (ύψος παραγγελιών, ποιότητα, περιεκτικότητα σε πρόσθετα, μέγεθος κ.ά.), η τιμή του ετοιματζίδικου ντονέρ στην πιάτσα κυμαίνεται γύρω στις 25 λίρες το κιλό.

 

Μέσα στην άβυσσο του προκάτ ντονέρ, σε μια βόλτα στο Κιουτσούκ Παζάρ, η τύχη μού χαμογέλασε! Μπερεκέτι σας λέω, κανονικό! Δεν ξέρω άμα σας λέει κάτι η παραπάνω αραβική λέξη, η οποία αποδίδεται ως η ευλογία ή/και η αφθονία που ο Αλλάχ ανταμείβει τους πιστούς μουσουλμάνους. Αν και πολλά εστιατόρια, κεμπαπτσίδικα, μπακάλικα έχουν την παραπάνω επωνυμία, ελάχιστα την τιμούν όσο το συγκεκριμένο Μπερεκέτ ντονέρ! 

 
Η πρώτη εντύπωση που λειτουργεί σαν κράχτης κιόλας, είναι η πολυχρωμία του: Πράσινο της πιπεριάς, κατακόκκινο της ντομάτας, κρεάτινο καφετί! Η παλέτα συμπληρώνεται με το μπλε τον ματιών των δύο ουστάδων, του αξιαγάπητου από την πρώτη κιόλας γνωριμία και πλέον αγαπητού Μπεσίρ μπέη και του επίσης γλυκού καρντές του, Μουράτ μπέη. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την τυχαία ανακάλυψη, ο Μπεσίρ ανέλαβε τη διαχείριση ενός γειτονικού εστιατορίου με πιο κλασικά κεμπάπ, και στο τιμόνι πέρασε ο Μουράτ ουστά, δεύτερος σε ηλικία από τους συνολικά 7 αδελφούς της οικογένειας, ααααα υπάρχουν και δυο κορίτσια! Εδώ τους βλέπουμε παρατεταγμένους και περήφανους δίπλα στο χειροποίητο κομψοτέχνημά τους.


Αν και από την πρώτη στιγμή δεν κράτησαν καμία ερώτηση μου αναπάντητη, κανένα μυστικό κρυμμένο για το σπάνιο ντονέρ, πάντοτε ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη διαδικασία παρασκευής του. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι, μιας και το φτιάχνουν κάθε μέρα της εβδομάδας, εκτός Κυριακής, πώς και δεν έκατσε να παρευρεθώ ποτέ ως τώρα; Εεεεε όταν σας λέω ότι με τρώνε οι δρόμοι και οι τρεχάλες, δε με πιστεύετε! Χτες είχα επιτέλους ένα κενό και είπα να το γεμίσω...με κρεατάκι και ζαρζαβατικά. Στις 9 το πρωί ήμουν στο Μπερεκέτ, ο Μουράτ είχε κάνει μόνο την ελάχιστη προεργασία, απλή παράθεση όλων των υλικών στον πάγκο, για να μου δώσει την ευκαιρία να δω όλες τις φάσεις αναλυτικά. Ουστά μου, σενί σεβίγιορουμ!

gif creator

Το πρωτεϊνικό μέρος αποτελεί συνδυασμό μοσχαρίσιου ψαχνού και κιμά / αρνίσιου κρέατος και κιμά, καθώς και αρνίσιου λίπους από την ουρά του ζώου. Ακούγεται λίγο βάρβαρο, ε; Ας το κάνουμε λιγάκι βετζετέριαν λοιπόν, προσθέτοντας ένα καφάσι ντομάτες και μια αγκαλιά πράσινες πιπεριές κέρατο. Το μοσχαρίσιο κρέας μαρινάρεται για μια ολόκληρη βραδιά σε χυμό κρεμμυδιού (όχι το ίδιο το κρεμμύδι), γιαούρτι, γάλα, λίγο πουλ μπιμπέρ (βορειοελλαδίτικο μπούκοβο χωρίς τα σπόρια), αφού πρώτα μαλάσσεται εντατικά όπως αλείφεις με μπεπανθόλ ποπάκι μωρουδίσιο, με την ίδια φροντίδα αλλά και προσοχή, μην και μείνει καμιά δίπλα ακρέμωτη. Προς ικανοποίηση του γράφοντος, αλλά για κακή τύχη των χθεσινών πελατών, η μαρινάτα έγινε μόλις το πρωί, για να την καταγράψω.

free gif creators

Χωρίς να μπω σε (παραπάνω) λεπτομέρειες, η διαδικασία έχει την πολυπλοκότητα του πειράματος του CERN και το πρωτόκολλο ενθρόνισης Βυζαντινού Αυτοκράτορα, με προσθήκη αυγών και μπαχαρικών σε κιμάδες, φιλεταρίσματα, ροδελοποιήσεις, τεμαχισμούς και άλλες πουτανιές. Αλλά όπως είναι δομημένη η πατριαρχική παλιοκοινωνία μας, αν δεν πρωταγωνιστήσει το φαλλικό σύμβολο, δεν προχωράει τίποτα, ήρθε η ώρα για την διακόρευση των υλικών. Ή καλύτερα, του ανασκολοπισμού τους.


Η σειρά χονδρικά είχε μία στρώση μοσχαρίσιου κρέατος, μία αρνίσιου κιμά, μία πιπεριών, μία ξιγκιού, μία ντομάτας, φτου κι απ' την αρχή! Το θυμάστε το Jenga; Ε, αν παίζαμε χωρισμένοι σε ομάδες, θα ήθελα να είχα ταίρι τον Μουράτ! Μάστορας κανονικός, το έκανε να μοιάζει μάλιστα και πολύ απλό. Κάθε πεντάλεπτο και άλλοι τρεις-τέσσερις όροφοι ακόμα πιο ψηλά, και πάμε, και που 'σαι Empire State Building, και σ' έφτασα!


Κόψιμο της περιφέρειας για αισθητικό σουλούπωμα, αλλά και ομοιόμορφο ψήσιμο, χρήση των τσοντών στην κορυφή, κάλυψη με νυφικό πέπλο αραχνοΰφαντου λίπους, αντί για Swarovski, ντομάτες βουντού.
  
 

Το θωρηκτό ντονέρ, με λίγη βοήθεια από το τσιράκι τον Ονούρ, έτοιμο για καθέλκυση!


Και ήρθε η ώρα για το ψήσιμο. Έλα ντε όμως, που όλος ο θαυμασμός για τη δεξιοτεχνία του μάστορα και τα συνεχή μου γουάου και τεμπρικλέρ (συγχαρητήρια), όπως ήταν αναμενόμενο μάτιασαν το ζηλευτό ντονέρ και χάλασε το μαρκούτσι του γκαζιού. Το μόνο που μας έλειπε δα, ήταν να ανατιναχθούμε μετά από τόσο κόπο. Και άδικα, και πεινασμένοι! Για καλή μας τύχη, ο σιδεράς της γειτονιάς έδωσε τη λύση σε μορφή καινούριας γυαλιστερής τσιμούχας.


Όσο το ντονέρ τσουρουφλιζότανε κάνοντας πιρουέτες, εγώ είχα λίγο χρόνο να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη για το θαύμα που διαδραματίστηκε μπροστά μου τις προηγούμενες γεμάτες δυόμισι ώρες, βγάζοντας συγχρόνως φωτογραφίες του εσωτερικού του καταστήματος, κουτάλων, τσιρακίου και ωμής σάρκας.

 
 

Και βουαλά!!! Το σεμπζελί (με λαχανικά) ντονέρ ήταν επιτέλους έτοιμο! Ήρθε η ώρα να θερίσουμε τους κόπους μας(!).


Μ' έπιασε μια λαιμαργία πρωτόγνωρη, ήθελα να χαρώ το ντονεράκι με κάθε πιθανό τρόπο σερβιρίσματος. Στρωμένο πάνω σε βουτυράτο πιλάφι,


χωμένο σε φρέσκο και ακόμα ζεστό φραντζολάκι,


τυλιγμένο σε πιτούλα λαβάς.


Για λίγες γνώσεις που έχω αποκτήσει στη ζωή ως τώρα είμαι τόσο υπερήφανος (όχι μαμά, δεν αναφέρομαι στο Οπλισμένο Σκυρόδεμα ΙV), όσο που ξέρω πως φτιάχνεται ένα από τα πιο σπάνια ντονέρ κεμπάπ της Πόλης. Αν και ως όνομα Σεμπζελί ή Μπόντρουμ Κεμπάπ, είναι γνωστό σε πολλούς, ζήτημα να υπάρχουν σε ολόκληρη την Ιστάνμπουλ, περισσότερα από (υπόθεση κάνω) 10. Εγώ προσωπικά τουλάχιστον, δεν έχω δει ούτε ένα. Προσοχή, μην μπερδεύεστε με κάποιους αεριτζήδες που βάζουν μια λωρίδα ντομάτας ή κανά καρότο στο ντονέρ (σχεδόν πάντα κοτόπουλο) για να τραβήξουν την προσοχή σας. Κι αν και για τους συμπαθείς ουστάδες, η αντικατάσταση μέρους του κρέατος έγινε εξαρχής για να κρατήσουν το κόστος χαμηλό, η αψήφιση του σκληρού τους κόπου, τους αναγάγει στα μάτια μου σε πρωταγωνιστές του slow food κινήματος, σε καλούς ανθρώπους που θέλω να έχω για φίλους και συμπαραστάτες στον δύσκολο αγώνα να τρώμε καλά και να ζούμε ακόμα καλύτερα.

 

Διεύθυνση: Γωνία Hacı Kadın Cad. με Tavanlı Çeşme Sok., πολύ κοντά στη γέφυρα του Ουνκαπανί, ή κανά χιλιόμετρο από την Αιγυπτιακή Αγορά και τη γέφυρα του Γαλατά.


Η άλλη Πόλη


Το άρθρο και οι φωτογραφίες στάλθηκαν από τον φίλο του μπλογκ Χάρη Γρηγορίου, εδώ και πολύ (πολύ) καιρό. Προσπάθησα να τηρήσω συνάφεια μεταξύ κειμένου και εικόνων, όπου αυτό τουλάχιστον ήταν δυνατόν. Συγνώμη για την καθυστέρηση αγαπητέ, κάλιο αργά παρά ποτέ δε λένε; Σ' ευχαριστώ για το "δωράκι", με το καλό να επιστρέφετε στην Πόλη, ξανά και ξανά, και να τη ρουφάτε μέχρι τελευταίου σοκακιού. Ακούς εκεί 12,1 διανυθέντα χιλιόμετρα σε μια μέρα!!

Αλήθεια , στο άκουσμα της λέξης Πόλη, τι θα σας ερχόταν πρώτα στην μνήμη, Αγιά Σοφία, Μπλε Τζαμί, Βασιλική Κινστέρνα , Πριγκιπόνησα, πλατεία Ταξίμ κλπ. Ό,τι δηλαδή προτείνει κάθε τουριστικό γραφείο, που σέβεται τον πελάτη του. Άλλωστε και το χρονικό διάστημα που μένει κανείς εκεί, φθάνει για να επισκεφθεί αυτές τις πανέμορφες τοποθεσίες-μνημεία. Τα παραπάνω όμως, τα είχα δει σε προηγούμενο μου ταξίδι .Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα σημεία. Θέλαμε όμως κάτι διαφορετικό. Να την περπατήσουμε, να την νιώσουμε και να μας νιώσει. Έτσι αυτή την φορά αποφασίσαμε ( μαζί με την σύζυγο…) να δούμε μια άλλη Πόλη. Μια Πόλη αποτυπωμένη μέσα από την καθημερινότητα της. Τους ανθρώπους της, τις αντι-τουριστικές ( ίσως ) γειτονιές της. Μια Πόλη για φωτογράφιση ( αφού αυτός τελικά ήταν ο δικός μου σκοπός μου…).

Ας δούμε όμως τις διαδρομές, για κάθε μέρα διαμονής.

1η μέρα


Αφετηρία η πλατεία Ταξίμ για το παλάτι του Dolmabahce το οποίο αξίζει να το επισκεφθεί, όποιος πάει στην Πόλη. Χτισμένο από τον Σουλτάνο Αβδούλ Μεζίτ Α’ .Ένα παλάτι γεμάτο στην χλιδή και στην πολυτέλεια. Οι ξεναγήσεις είναι οργανωμένες και για τους ξένους τουρίστες στην Αγγλική.


Μετά από την ξενάγηση( που διαρκεί περίπου 45 λεπτά), καφεδάκι στο όμορφο καφέ-μπαρ που βρίσκεται ακριβώς στην είσοδο του παλατιού και πάνω στον Βόσπορο. Με τον ήλιο να σου ζεσταίνει το πρόσωπο, ρεμβάζοντας στην θάλασσα. Αφού ξεκουραστήκαμε, αρχίζουμε την εξερεύνηση κατά μήκος του Βοσπόρου. Πεζοπορία ως το Ortaköy, περνώντας μπροστά από το Παλάτι ( τώρα ξενοδοχείο) Ciragan και παραλιακά μπροστά από το πανέμορφο ιδιωτικό πανεπιστήμιο Βahcesehir ,που βρίσκεται κυριολεκτικά 40 μέτρα από την θάλασσα.


Το Ortaköy ,είναι ένα γραφικό προάστιο με αρκετά μοντέρνα μαγαζιά εστίασης. Πληροφορήθηκα ότι έχει και έντονη νυκτερινή ζωή ( ιδίως το Καλοκαίρι, μάλλον θα χρειασθεί να κάνω ένα ταξιδάκι …).


Εκεί, εντύπωση μας έκαναν τα μικρά ( λιλιπούτεια) μαγαζάκια παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, που πουλούσαν παγωτά, κρέπες, χυμούς κλπ. Φυσικά ,δεν λείπουν και οι συνεχείς παροτρύνσεις από τους ιδιοκτήτες των μικρών αυτών μαγαζιών ,για να δοκιμάσεις τα προϊόντα τους.


Επιστροφή –από τον ίδιο δρόμο- κάνοντας όμως μια επίσκεψη στο πάρκο Yildiz και ανάβαση ( στην κυριολεξία, γιατί είναι μια πού μεγάλη ανηφόρα ) μέχρι το Παλάτι Yildiz .Το πάρκο αρχικά ήταν ο πρώτος κήπος του παλατιού Τσιραγάν, αργότερα πήρε την μορφή συγκροτήματος όπου αποτέλεσε την θερινή κατοικία του Σουλτάνου. Το πιο εντυπωσιακό είναι το Περίπτερο Σαλέ ( μπήκαμε με το ίδιο εισιτήριο που πληρώσαμε για το Dolmabahce).Ονομάζεται έτσι , γιατί το αριστερό τμήμα σχεδιάστηκε έτσι ώστε να θυμίζει Ελβετικό Σαλέ. Υπάρχον στο πάρκο και τα περίπτερα της Μάλτας και Τσαντίρ, τα οποία λειτουργούν ως καφέ. Θα πρέπει να είναι υπέροχα, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι.


Για να μην κάνουμε όμως την ίδια ακριβώς διαδρομή επιστρέφοντας περάσαμε μέσα από την συνοικία Besiktas.Στρίψαμε λοιπόν δεξιά από την οδό Sair Nedim και αμέσως μετά προς την Hüsrev Gerede περάσαμε στην οδό Maçka όπου είδαμε τα μοδάτα μαγαζιά της Πόλης ( με όλους τους γνωστούς οίκους μόδας) και μετά στην πλατεία Ταξίμ.

( Διανυθέντα χιλιόμετρα 12,1)


Ακολούθησε ξεκούραση και βόλτα στην Istiklal αλλά και στα στενάκια πέριξ αυτής. Ειδικά στην περιοχή Τσουκούρτζουμα & Τζιχάνκιρ, υπάρχουν μαγαζάκια με ανερχόμενους σχεδιαστές ρούχων και χειροτεχνημάτων( τους οποίους βλέπεις να δουλεύουν ταυτόχρονα στο εσωτερικό του μαγαζιού) πολλές αντικερί και συμπαθητικά μικρά καφέ. Για φαγητό συστήνω το Dai, στο στενό μετά το Λύκειο του Γαλατά Σαράι αριστερά στο στενό. Ωραία νοστιμότατα πιάτα, συμπαθητικός χώρος και υπέροχη μουσική από τον Dj.

2η μέρα

Πάλι ξεκίνημα από την πλατεία Ταξίμ ( την επόμενη φορά θα αλλάξω ξενοδοχείο, Αγγελή θα περιμένω μια καλή πρόταση για κάτι μη τουριστικό / Συμβουλή Αγγελή για διαμονή στην Πόλη: ψάξε εδώ: http://www.booking.com/) προς την συνοικία Sultanahmet. Διασχίσαμε όλο τον πεζόδρομο της Istiklal, με πρώτη στάση τον Πύργο του Γαλατά.

 

Σίγουρα αξίζει να τον επισκεφθεί κάποιος έστω για μία φορά. Η θέα μαγευτική, με την Πόλη και τον Βόσπορο στο πιάτο (όπως συνηθίζεται να λέμε).


Μετά διασχίζουμε την γέφυρα του Γαλατά τραβώντας πολλές-πολλές φωτογραφίες από ψαράδες πάνω στην γέφυρα με τα καλάμια τους ( με προσοχή και διακριτικότητα όμως).


Κατευθυνόμαστε στην Αγιά Σοφία αλλά δεν σταματάμε εκεί. Πηγαίνουμε στα στενάκια πίσω από το Μπλε Τζαμί –και παράλληλα προς την θάλασσα-με προορισμό την μικρή Αγία Σοφία ( Küçük Hagia Sophia ) η οποία ήταν Ελληνική Χριστιανική μονή, αλλά τώρα είναι Μουσουλμανικό Τέμενος. Επιστρέφουμε πίσω περνώντας από παραδοσιακά μαγαζιά πίσω από το Μπλε Τζαμί και  κάνουμε ένα διάλλειμα στο CozyPub για ένα καφέ ( εγώ παρήγγειλα ένα νοστιμότατο και τονωτικό σαλέπι), που βρίσκεται μπροστά από την στάση του τραμ Eminonu.


Μετά τα ζεστά ροφήματα, ένα πέρασμα από την σκεπαστή αγορά και κατεβαίνουμε προς το Χάνι Βαλιντέ (μικρή παραδοσιακή αγορά ).


Συνεχίζουμε προς το Τέμενος Σουλεϊμανιέ και επίσκεψη στο εσωτερικό του. Προσωπικά το θεωρώ πιο επιβλητικό από το Μπλε Τζαμί. Φυσικά, πριν την είσοδο απαιτείται η αφαίρεση των παπουτσιών και η κάλυψη της κεφαλής για τις γυναίκες.


Είναι το πιο σημαντικό τέμενος και αφιερωμένο στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή , είμαι σίγουρος ότι τον γνωρίζετε-τουλάχιστον -τηλεοπτικά… Tελευταίος σταθμός ,η Αιγυπτιακή αγορά. Με τις αξέχαστες μυρωδιές από τα μπαχαρικά και την πανδαισία χρωμάτων. Με τις φωνές των χαμογελαστών πωλητών, που κάνουν τα αδύνατα-δυνατά για να σου πουλήσουν κάποιο από τα υπέροχα υλικά τους.


Η μέρα φυσικά δεν θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα από την εμπειρία ενός ζεστού χαμάμ. Στο Suleymaniye Hamamπου βρίσκεται ακριβώς κάτω από το τέμενος. Χρειάζεται να κλείσεις τηλεφωνικά ραντεβού. Ισχυρίζονται ,ότι είναι το μοναδικό χαμάμ που επιτρέπονται ζευγάρια ( ανδρόγυνα) αλλά δεν πρέπει να έχει μεγάλη βάση ( είδαμε και ένα γκρουπ από Ελληνίδες μέσα στο χαμάμ). Η καλύτερη στιγμή έρχεται -όταν τελειώσεις με το καθάρισμα, τρίψιμο και πλύσιμο μαλλιών -χαλαρώνοντας στο καναπέ. Τυλιγμένος με άσπρα μυρωδάτα ρούχα να πίνεις τσάι μήλου και να χαλαρώνεις.

( Διανυθέντα χιλιόμετρα 9,2)


Κάποια γενικές παρατηρήσεις, σχετικά με την Πόλη αλλά και με την Τουρκία γενικότερα.

Υπάρχει –προσωπική γνώμη-ένας επίπλαστος οικονομικός πλούτος στον απλό κόσμο. Τα υποκαταστήματα των τραπεζών βρίσκονται κυριολεκτικά σε κάθε γωνία. Γεμάτα από κόσμο. Τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, σύγχρονα και πολλά από αυτά τύπου τζιπ. Μου θύμισε την Ελλάδα, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση. ( Μακάρι να βγω ψεύτης). Τα εισαγόμενα προϊόντα είναι πολύ ακριβά, κάποια σχεδόν διπλάσια τιμή ( ειδικά αυτά που αφορούν την τεχνολογία της φωτογραφίας). Υπάρχει κόσμος –και μάλιστα πολύς-παντού.


Περάσαμε αξέχαστες στιγμές. Αξέχαστες όμως θα μείνουν οι μυρωδιές και τα χρώματα της. Ίσως, για αυτό να ξεχωρίζει. Ίσως, για αυτό αξίζει να την επισκέπτεται κάποιος. Συνεχώς….
Related Posts with Thumbnails