Ένα μπουκάλι στο Βόσπορο ρίχνω


Δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Όσο κι αν μου γκρινιάζατε πως χάθηκα, όλο και μια δικαιολογία θα ξεφούρνιζα που αμελούσα να σας γράψω τα νέα, και της Πόλης και τα δικά μου. Σήμερα όμως έφτασε η ώρα της αλήθειας.

Πιστεύετε εσείς στον παντοτινό τον έρωτα; Εγώ πάντως, που σκίζω τα ρούχα μου για πάρτη του, κάποιες φορές, πώς να το κάνουμε δηλαδή, αισθάνομαι ότι όσο κι αν αγαπάς τον άλλον, έρχεται η στιγμή που δεν μπορείς να υπομένεις πλέον τα χούγια του, τη μυρωδιά του, τα παραπανίσια του κιλά (Απαράδεκτο! Απαίσια χονδροφοβία. Θα μπορούσα να το κάνω edit, αλλά το αφήνω για να μου υπενθυμίζει ότι κάνω λάθη και το παραδέχομαι. Ζήτω συγνώμη και μαθαίνω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος)

Οι μπουτάρες και τα πατσοκοίλια (διάβασε παραπάνω), στην περίπτωση μιας πόλης μεταφράζονται αλλιώς, μη μου ζητάτε να μπω σε επεξηγήσεις που πονούν (εμένα). Δεν ξέρω αν η Πόλη άλλαξε όντως τόσο πολύ από το 2003 που πρωτοπάτησα το πόδι μου ή είναι το φίλτρο που την βλέπουν πλέον τα δικά μου τα γκαβά. Μάλλον και τα δυο συμβαίνουν ή λίγο περισσότερο το δεύτερο.

Και για να 'χουμε καλό ρώτημα, βγαίνεις πρόστυχος και μοιχός (μα τι στερεότυπα, μικροαστισμός, και συντηρητικούρα, συγνώμη) αν εγκαταλείψεις τη συζυγική εστία; Δεν μπορούμε να αγαπιόμαστε από απόσταση; Ναι καλά, αυτά σας τα 'παν κι άλλοι, ε;

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως και να χωρίσεις πρέπει να σκεφτείς πρώτα και πάνω απ' όλα τα παιδιά. Αυτή είναι κι η δικιά μου στενοχώρια, κι αν θέλετε και η ντροπή που νιώθω. Όλοι εσείς που που αυτά τα χρόνια με μπάσατε στο σπίτι σας, σας έχωσα στις σχέσεις μου, γνωρίσατε την οικογένεια μου, γίναμε φίλοι, συγγενείς (από επιλογή), όλοι μας χαντακωμένοι απ' τη βαριά πετριά της Πόλης, θα με βλαστημάτε τώρα; Αυτό δα μου έλειπε, σας ζητώ ειλικρινή συγνώμη.

Το μπλογκ εδώ θα είναι. Ώσπου ν' αρχίσει να μυρίζει ναφθαλίνη, να το ξεζουμάτε κάθε που είναι να πηγαίνετε στην Πόλη. Από κει και πέρα σαν μπουκάλι ριγμένο στο Βόσπορο, με βουλωμένο πάπυρο, ας επιπλέει πάνω κάτω ώσπου να βουλιάξει τελικά, πιφφφ ο κόσμος καίγεται, σκασίλα μας μεγάλη.

23 Δεκέμβρη του 2008 ξεκίνησα να ξεβρακώνομαι εδώ μπροστά σας, 23 Δεκέμβρη του 2013 ντύνομαι και βγαίνω. Αντίο Ιστάνμπουλ.

η μετενσάρκωση του θείου Σινάν


Πιστεύετε εσείς στην μετενσάρκωση; Ή μήπως στη μετεμψύχωση; Εγώ πάντως, όχι ότι τις πολυξεχωρίζω κιόλας, απαντώ αρνητικά. Αλλά αν τελικά υπάρχουν, λέτε να πληρώσω τη δυσπιστία μου, με επιστροφή σε τούτη τη γη ως θηριοδαμαστής στο Circo Medrano, να παίζω το κεφάλι μου κορώνα-γράμμα στο κλουβί με τα λιοντάρια ή ως τελωνειακός υπάλληλος στα σύνορα της Β. Κορέας, να κόβω φλέβες που περνά ένας τουρίστας τη δεκαετία ή ακόμα χειρότερα να ξαναγυρίσω ως Πολιτικός Μηχανικός και να παλεύω με Autocad, τεχνικές μελέτες και διευθετήσεις χειμάρρων; Μπρρρ, με πιάνει σύγκρυο, μόνο που το σκέφτομαι και μεταξύ μας προτιμώ το σενάριο νούμερο 1!


Για να πούμε όμως και τα καλά της μετεν-τέτοιας, για φανταστείτε να επέστρεφαν στον κόσμο οι αγαπημένοι μας άνθρωποι που έφυγαν είτε από βαθιά γηρατειά, είτε από ανίατες αρρώστιες, είτε από ατυχήματα; Ίσως να μην έρθουν όπως τους γνωρίζαμε, τα φυσικά ή τα ψυχικά τους χαρακτηριστικά θα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που είχαν στην προηγούμενη ζωή τους. Ίσως δηλαδή να έχουν ίδια όψη αλλά διαφορετική προσωπικότητα, ίσως αντίθετο φύλο, ίσως κόντρα σουλούπι και μάλλον δεν θα μιλούν την ίδια γλώσσα! Πριν αρχίσετε να λέτε ότι ο Αγγελής φλίπαρε, για κοιτάξτε την παρακάτω φωτογραφία, σας θυμίζει κάποιον; Όχι; Κι όμως, η γιαγιά των φίλων μου Ντενίζ και Ονούρ (που είναι δίδυμοι), με το που με είδε με πέρασε για τον εικονιζόμενο, αποθανόντα γιόκα της!


Μιλάμε ότι η γυναίκα υπέστη σοκ! Πάλι καλά που δε με είδε λάιβ, αλλά σε φωτογραφία που βγάλαμε με τα παιδιά, γιατί μπορεί να έμενε και στον τόπο η καημενούλα. Έχασε τον ακριβό της γιο από μια σπάνια ασθένεια στο αίμα. Ο Σινάν, έτσι έλεγαν το μακαρίτη, γνωρίζοντας από μικρός το δυσοίωνό του μέλλον αποφάσισε να μην κάνει οικογένεια και να ζήσει μια μάλλον μοναχική ζωή, για να αφήσει όσο το δυνατόν λιγότερους ανθρώπους να τον θρηνούν. Τα ανίψια του, μου τον περιγράφουν ως έναν ευγενικό, ήρεμο και καλοσυνάτο τύπο, αλλά και λίγο μελαγχολικό. Ο Σινάν τελικά δεν ξέφυγε του ριζικού του και πέθανε σε σχετικά νεαρή ηλικία, πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια. Ως γνωστόν, ο χρόνος μαλακώνει την οδύνη του χαμού, όχι φυσικά της μανούλας του, αλλά τουλάχιστον των ανιψιών, με τα οποία σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι λιγουλάκι μακάβριο. Ο Ντενίζ δάνεισε το τζελ μαλλιών και ο Ονούρ ανέλαβε τη φωτογράφιση!


Το αποτέλεσμα ίσως να μην εντυπωσιάζει με την ομοιότητά του, η οποία έχασε μετά το τελευταίο κούρεμα. Πάντως, αν βάλουμε τις δυο φωτογραφίες δίπλα-δίπλα, θα καταλάβετε ότι η γιαγιάκα δεν υπερβάλλει καθόλου. Συνέχεια μάλιστα με προσκαλεί για φαγητό στο σπίτι, αλλά προς το παρόν το αποφεύγω ευγενικά. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως να εφαρμόσω στην πράξη τις απειλές προς τα δίδυμα και να παίξω τη μετενσάρκωση του Σινάν στη γιαγιά μπας και μου γράψει όλη την περιουσία. Για δυο-τρία σπιτάκια στην Πόλη, αλλάζω και το όνομα. Τί Αγγελής, τί Σινάν, σιγά τη διαφορά. Άσε που θα επιβάλω στα παλιόπαιδα να με φωνάζουν και νταγί*!

*νταγί (τουρκ. dayı) σημαίνει θείος (μόνο όμως, ο αδερφός της μάνας σου)

λόγια αληθινά. σας χρωστώ πολλά. τα δολάρια που θα 'δινα στον ψυχολόγο.


Του όρκους αιώνιας αγάπης τους δίνουν οι ερωτευμένοι του καλοκαιριού στο τέλος του, συνήθως. Εγω πάλι μοιάζει να θέλω να σας ορκιστώ παντοτινή αφοσίωση και αδιάκοπη ροή αναρτησεων στην αρχή του. Αλλά όχι. Δεν μπορω να σας δώσω το λόγο μου ότι θα γράφω πιο συχνά. Άμα ήμουν δημοσιογράφος θα έτριβα τα χέρια μου με τις πρωτόγνωρες (έτσι τις λένε όλοι, μάλλον έχουν δίκαιο) πολιτικές εξελίξεις που σαρώνουν την Τουρκία και δη την Πόλη. Αλλά δεν είμαι. Είμαι ένας απλός Πολίτης (on steroids, όχι κανονικός) που η δουλειά μου συνεχίζεται (δεν έχω επιλογή) εν τω μέσω καπνογόνων, TOMA και απλών καλών ανθρώπων που αγωνίζονται για το καλύτερο. Πολλές βραδιές που τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση και τις υψηλότατες θερμοκρασίες, έπρεπε να μανταλώνομαι στο νέο μου σπιτάκι γιατί τα ελικόπτερα μας ψέκαζαν, λες και ήμασταν χαμάμ μποτζέκ (κατσαρίδες). Πού καιρός για λογοτεχνίες αγαπούλες, άμα καίγεται ο κώλος σου; Όλοι είχαν άποψη, κάποιοι από το δρόμο, κάποιοι από τον καναπέ, αν είσαι στο μάτι ή καλύτερα στην κωλοτρυπίδα του τυφώνα, περιμένεις να δεις τί θα σου ξημερώσει και μετά πας στο σούπερμαρκετ για να πάρεις ψωμί για τοστ, αφού το Bambi μάλλον θα είναι ξανά κλειστό, τουτέστιν ντελίβερι γιοκ, άσε που μάλλον πρεπει να το μποϊκοτάρεις γιατί υποστήριξε τις Δυνάμεις του Κακού. Σαν να μην μας έφταναν τα από πάνω, δυο-τρία επιπρόσθετα παλούκια δίνουν την χαριστική βολή. Πρώτα και καλύτερα τα αισθηματικά. Άρχισα να πιστεύω ότι δεν θα παντρευτώ ποτέ. Όχι για τους λόγους που νόμιζα ως τώρα, αλλά για άλλους, πιο συνηθισμένους. Και μετά, η δουλειά. Οι Πόλεις. Και οι δυο που τους αξίζουν τα κεφαλαία Π, ποιά θα με κερδίσει (ή σωστότερα για ποιάν θα κατεβάσω τα βρακιά μου;). Άντε πια, γετέρ! Ας μου κάνω την χάρη επιτέλους!! Φτάνει το αυτομαστίγωμα. Κουρασμένος δεν είμαι, και σίγουρα δεν τις άξιζω περισσότερο από κανέναν άλλον τις διακοπές, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που φεύγω. Θα λείψω για έναν γεμάτο μήνα, φτύστε με μη με ματιάσετε. Δεν παίζει Ελλαδίτσα φέτος. Θα γυμνωθώ στον Ειρηνικό, Αιγαιάκι μου θα πεθυμήσεις το κολίμπρι μου για μια σεζόν, αλλά μη σκας, έχεις πιο εξωτικά πουλιά να πάρεις μάτι. Το ρακί νομίζω έκανε τη δουλειά του. Μιλάω πρόστυχα μέρα μεσημέρι, δείχνω ασεβής σ' αυτούς που δε με ξέρουν, οι άλλοι όμως, οι αλητάμπουρες με πιάσατε, το ξέρω. Και παίρνω φόρα και βουτώ στα θέλω.


Ραντεβού το Σεπτέμβρη...αλλά ως τότε θα αφήνω σαν τη σουπιά το μελάνι μου εδω: www.facebook.com/angelisandtheistanbul

μαμά & μπαμπάς στην Πόλη


Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που μαμά και μπαμπάς ήταν και παραμένουν ένα σώμα, μια ψυχή, μια τρέλα, δεν μπορω να τους ξεχωρίσω σε μέρες σαν και τη σημερινή που γιορτάζει η μεν ή ο δε. Έλενα, Λενιώ, Νιτσάκι να μας είσαι πάντοτε γερή και χαμογελαστή. Εσύ Γιάγκο να την αγαπάς όπως ξέρεις καλά με πάθους φοιτητή της Καλών Τεχνών που σχεδιάζει Αρχαία Κόρη, από τότε που σας έκανε το προξενιό η Κυρά Ωραία. Χρόνια Πολλά στις μαμάδες αναγνώστριες και στις μαμάδες όλων των υπολοίπων:)

Όλοι με ρωτούν μάλλον ρητορικά "οι γονείς σου σε επισκέπτονται συχνά, ε; Έτσι δεν είναι;", υποθέτοντας ότι είναι εδώ κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Αμ δε! Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές κανόνισαν βίζιτα στην Πόλη, αλλά όλο κάτι θα συνέβαινε και θα αναβαλλόταν. Πότε οι υποχρεώσεις (δικές τους και δικές μου), πότε οι πολλές οι ζέστες (δικαιολογία για να αράζουν στο εξοχικό στη θάλασσα), πότε  τα πολλά τα κρύα (δικαιολογία για να νταντεύουν και να λένε παραμύθια στον τζουτζούκο εγγονό τους δίπλα στο τζάκι), πότε κάποιες ατυχίες που μας έλαχαν (ευτυχώς τις ξεπεράσαμε). Τελικά, το ταξίδι ορίστηκε για το Φθινόπωρο. "Θα έρθουμε με τρένο" λέει ο μπαμπάς αποφασιστικά, νοσταλγώντας το μακρύ ταξίδι από το Δοξάτο στο Ναύπλιο για να καταταγεί στο στρατό, το εξηντακάτι. Συμφωνεί κι η μαμά, που θυμάται με τη σειρά της το ταξίδι για τη Φρανκφούρτη, μαζί με τους άλλους γκασταρµπάιτερ τη δεκαετία του '70. Παρολίγον να μας τα χαλάσει βέβαια ο ΟΣΕ με τις απεργίες του, αλλά όπως φαίνεται ήταν γραμμένο να έρθουν αυτήν τη φορά.


Περάσαμε καλά. Μνημεία, βόλτες, ψώνια, γνώρισαν τους φίλους μου, γοητεύθηκαν από την Πόλη και τους ανθρώπους Της. Κατέρριψαν δε, πολλά από τα κλασικά στερεότυπα που έχουν οι Έλληνες για τους Τούρκους. Επιδοθήκαμε επίσης σε ατέλειωτο κους κους για τις εξελίξεις στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, τα ευτράπελα της γειτονιάς και φυσικά έμαθα μπόλικες ιστορίες για τον Μικρό Πρίγκηπα Γιαννάκη (φτου να μην τον ματιάσω!)! Είχα τον χρόνο να τους παρατηρήσω και ξεκαθάρισε τελικά μέσα μου (το επιβεβαίωσε και η Σταυριανή), από που πηγάζει αυτή η αντιφατική ψυχοσύνθεση μου - τύπου αχταρμάς. Έπρεπε να τους ζήσω στην Πόλη για να καταλάβω ότι είμαι μισός μπαμπάς / μισός μαμά. Αποχαιρετηθήκαμε στο σταθμό του Σίρκετζι ανανεώνοντας το  αντάμωμα στην Πόλη. Λίγο πριν τους αφήσω στην κουκέτα, σκέφτηκα να τους ψιθυρίσω κάτι αλλά τελικά δεν το έκανα. Μάλλον θα το έπαιρναν για ακόμα μια μπαλαφάρα μου. Πως όλα τα χρωστώ σ' αυτούς. Να μου είναι καλά..

Χαρούμενη Εργατική Πρωτομαγιά

 
Ξυπνάω σήμερα πρωί που λέτε και αρχίζω να βλαστημώ που παράτησα τη δουλειά του μηχανικού στην Ελλαδίτσα και ξενιτεύτηκα στην Τουρκια (ο τόνος μπαίνει σε διαφορετική συλλαβή αναλόγως διάθεσης) για να βιοπορίζομαι ως μπλόγκερ. Όχι γιατί μου λείπουν οι διευθετήσεις χειμάρρων και οι σκυροδεματένιοι οχετοί, αλλά για το γεγονός ότι τουλάχιστον την Πρωτομαγιά είχα αργία. Καλά, εντάξει. Απεργία θα πείτε κάποιοι, αλλά εγώ πάντοτε έτρεχα στις εξοχές να πιάσω το Μάη, φορώντας λουλουδένιο στεφανάκι απάνω στις ξανθές μου μπούκλες, σανδάλια αρχαιοελληνικά δετά μέχρι το γόνατο, ριχτά εμπριμέ καφτάνια, γιατί μου πάνε έτσι λεπτός που είμαι. Καλά, εντάξει. Πλάκα κάνω για το στυλ, αλλά στις εξοχές πράγματι έτρεχα, δεν ήμουν και πολύ της πορείας. Στην Πόλη όμως, αν και ζω πλέον το επαγγελματικό μου όνειρο, πρέπει να δουλεύω πιο σκληρά από ποτέ. Βέβαια, άμα είσαι απεργοσπάστης, με ή χωρίς αιτία, δε σου βγαίνει σε καλό. Λόγου χάρη, αφού βρίζω και ντύνομαι, βγαίνω από το σπίτι, κατεβαίνω τα χιλιάδες σκαλοπάτια, και βλέπω την απουσία (σχήμα οξύμωρο) αυτοκινήτων, τραμ, ταξί στον κεντρικό, μόνο ορδές περιπατητών, ταλαίπωρους τουρίστες, ντόπιους, παιδιά, σκυλιά, περιπολικά, κορδέλες πλαστικές να κόβουν τους κάθετους δρόμους. Φακ! Έπρεπε να είμαι στο Γενί Τζαμί στις 9:30 και ήταν ήδη 9:23. Φακ! Ήταν επαγγελματική η συνάντηση, όχι σορολόπ. Φακ! Θα περπατήσω, θα φτάσω λίγο αργοπορημένος, αλλά θα φτάσω τουλάχιστον. Τι είναι να περάσεις τη Γέφυρα του Γαλατά από Καράκιοϊ στο Εμίνονου, μια κλανιά δρόμος. Όπερ και εγένετο! Αυτό ακριβώς ήταν που μου ξέφυγε όταν είδα την παρακάτω εικόνα. Η γέφυρα σηκωμένη, σαν του γαϊδάρου του ακόλαστου!


Και μετά είδα αυτήν, και δώστου ακόμα μια πορδή.


Κι ακόμα από πιο κοντά, και μόλις που γλίτωσα να χεστώ απάνω μου. Φακ!
 

Να είσαι τόσο κοντά, και τόσο μακριά την ίδια στιγμή! Θα πάρω το βαπούρ και θα περάσω απέναντι, πώς δεν το σκέφτηκα ο μπουνταλάς; Αμ, δε! Όλα αγκυροβολημένα, να θυμίζουν τις γνώριμες εικόνες του δοξασμένου Πειραιά. Αλλά τι γίνεται εκεί; Κάποιος επιτήδειος θέλει να βγάλει παραδάκι και κάνει αρπαχτές με τον σκυλοπνίχτη του. Γιααααα να σκουντήξω λίγο, ίσως να χωρέσω κι εγώ την κωλάρα μου (με την έννοια του ανάλγητου εγωισμού μου, όχι του μεγέθους). Όχι στο πρώτο, ούτε και στο δεύτερο, στο τρίτο που πηδάω τελικά, μας στέλνει πίσω το λιμενικό. Φακ!
 

Εκεί που πάω να τα παρατήσω, δεν ήθελα να κολυμπήσω ανοιξιάτικα/πρωινιάτικα/Κερατιάτικα (στον Κεράτιο), με έναν επαγγελματισμό ρεζιλιασμένο, βλέπω το μάτι του Καπτάν Οζγκιούρ να γυαλίζει, λέω ιδού η τελευταία μου ελπίδα, άμα με περάσει απέναντι, θα του γίνω τζάμπα μούτσος για ένα εξάμηνο να του το ξεπληρώσω...και ναι! Σαλπάρουμε, καλπάζουμε στα κύματα, φαντασιώνομαι εμένα και τον Καπτάν αγκαλιασμένους στην πλώρη αλά Ντι Κάπριο & Γουίνσλετ και να παίζει το Μαβί Μασμαβί στο μεγάφωνο. 
 
 
 
Τα κατάφερα! Πηδάω στην αποβάθρα, στέλνω φιλί στον θαλασσόλυκο από το Μισίρ Τσαρσί, ραντεβού την επόμενη Πρωτομαγιά Σεβάχ μου. Αλλά αυτήν τη φορά, θα μπαρκάρουμε για θάλασσες πιο εξωτικές. Τί Χαλίτσια και Βοσπόρους μου θες; Καρίμπιαν και πέρα. Γιατί η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι φαντασία.



Εσείς πού πιάσατε το Μάη;

το φρι τουρ του Απρίλη


Παρασκευή - τελευταία του μήνα - κοντή γιορτή. Είστε έτοιμοι για το φρι τουρ του Απρίλη; Μετά από δύο απανωτές βόλτες στην Ασιατική Πλευρά, καιρός να δουλέψουμε και λίγο Ευρώπη. Τι λέτε; Πόσο Δυτικές εικόνες θα δούμε βέβαια εκεί που θα σας περπατήσω, αποτελεί εύλογο ερώτημα. Πρώτα νυφικά για ευσεβείς Μουσουλμάνες, πολλά από τα οποία θα κοκκίνιζαν να φορέσουν ακόμα και τραβεστί σε ντραγκ σόου, ιερά Τζαμιά, ξεχαρβαλωμένες Ρωμαϊκές Κινστέρνες, μπιζουδάκια Βυζαντινά εκκλησούδια, ναργιλέδες με θέα στον Κεράτιο που αδειάζει το στομάχι.


Ραντεβού την Παρασκευή 26η Απριλίου στις 16:30 στο Πάρκο του Φάτιχ, ακριβώς δίπλα στο Ρωμαϊκό Υδραγωγείο (του Ουάλεντος, το λέει ο τουριστικός σας οδηγός), διαγωνίως απέναντι από το αυστηρά καναβωτό Δημαρχείο της Πόλης, κάτω ακριβώς από τα πέταλα του αλόγου του Μωάμεθ του Πορθητή.


Υπολογίστε περπάτημα διαδρομής (αν δε σταματούσαμε πουθενά, πράγμα αδύνατον) 40 λεπτά. Εικόνες πολλές θα αλλάζουν σε κάθε τετράγωνο, μια από τις ωραιότερες περιοχές της Πόλης, μπόνους το πέρασμα από τη γειτονιά Τσαρσάμπα, μη μου έρθετε με καυτά σορτς με κρόσσια (αγόρια σε σας το λέω, που καλοκαιριάζει και αρχίζετε τα έξαλλα!) και μας πάρουν με τις πέτρες. Ευπρόσδεκτες οι α-καπέλα παρουσιάσεις των μνημείων που θα δούμε (τζαμιά: Φάτιχ,  Σελίμ, πρώην εκκλησίες: Παμμακάριστος, Άγιος Ιωάννης εν Τρούλλω, κ.ά.),  διαβάστε λιγάκι και παρουσιάστε τα σ' εμάς τους υπόλοιπους, θα έχω έρθει από ολοήμερο νταβαντούρι, μην περιμένετε να σας πρήξω με ιστορικά τρίβια.


Σας περιμένω, και τους Ρωμιούς και τους πολλούς Ελλαδίτες πλέον γηγενείς και τους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου. Γιατί είναι ωραίο να μοιράζεσαι την τρέλα σου για την Πόλη. Ναι καλά, που δεν είστε μουρλοί με την πάρτη Της, σας πίστεψα!

Πάλι(ς) ξενοίκιασμα, νέοι αγωνες


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 21ης Μαρτίου 2013.


Όλο σας γράφω για κεμπάπια και κιοφτέδες, καιρός να θίξω και ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί τη ζωή μου στην Πόλη. Τη στέγη. Πάλι να μου πεις, δε ξεφεύγω και πολύ από το θέμα, μιας και η ανεύρεση κατοικίας στην Πόλη έχει άρρηκτη σχέση ξανά με το φαγητό. Για να ακριβολογησω δηλαδή, με την όρεξη και κυρίως με το κόψιμο αυτής, γιατί αφενός αν δεις τα σιχαμερά μπάνια και τις κουζίνες, που κάποιες φορές μπερδεύεσαι ποιό είναι τι, τους ξεχαρβαλωμένους τοίχους, τα σάπια ντουλάπια, τα ναβοπάν που χώρισαν ένα ήδη μικρο υπνοδωμάτιο σε πέντε γιαπωνεζικες ύπνο-κάψουλες, και αφετέρου εξαιτίας των sky is the limit τιμών που ζητάνε, σου κόβεται μαχαίρι!

Ως γνωστόν, η Πόλη βρίθει αντιθέσεων, έτσι και στην ενοικίαση κατοικίας, από περιοχή σε περιοχή οι τιμές διαφοροποιούνται, συχνά απολύτως ανεξήγητα. Βέβαια, αν ήταν να έμενα φτηνά δυο ώρες μακριά απ' το Τάξιμ, π.χ. στο Μπεϊλίκντουζού, δεν επέστρεφα καλύτερα στη Δράμα; Μιλάμε λοιπόν για πολύ περιορισμένες επιλογές στην πράξη, με το Μπέιογλου να αποτελεί μονόδρομο. Αλλά κι εκεί, δεν υπάρχουν πάνω από δύο γειτονιές, με τις αμέσως διπλανές τους, όπου θα μπορώ να ζήσω μια ζωή όπως την θέλω. Είτε γύρω από τον Πύργο του Γαλατά θα ήτανε, είτε στο Τζιχάνγκιρ. Ειδικά, αν θες λιγότερους τουρίστες, κανά δυο σουπερμάρκετ, πολλά μπακάλικα, ήσυχα καφέ/μπαρ και θορυβώδεις καφενέδες μες στα πόδια σου, μόνο το δεύτερο τα συγκεντρώνει όλα.

Δυστυχώς, δεν είμαι ο πρώτος που ανακάλυψα τα ατού του Τζιχάνγκιρ. Και πριν απ' όλους, οι επιτήδειοι μεσίτες, που σιγά μην άφηναν την ευκαιρία να μαδήσουν όλες εμάς τις μαντάμ Σουσού, ξένους τις περισσότερες φορές, που ψοφάμε για τα γραφικά σοκάκια, τη θέα στο Βοσπορο, τα ψηλοτάβανα παλιά Ρωμαίικα σπίτια, την αίσθηση γειτονιάς που ακόμα σου δίνει η περιοχή. Προς υπεράσπιση της μεγαλομανίας μας βέβαια, θέλω να αναφέρω ότι εδώ έχεις επίσης και μια ζωή λίγο πιο λιμπεράλ, όπου ως γυναίκα μπορείς να κυκλοφορείς ανενόχλητη τη νύχτα ακόμα και με μίνι, αφού έχεις πιει τα κοσμοπόλιτάν σου με τις φιληνάδες, ως gay να δώσεις ένα κλεφτο φιλί στο/στη σύντροφό σου, ως Ιταλός καθηγητής με απόσπαση στο Λύκειο Galileo Galilei να πιεις έναν σωστό εσπρέσο, στην τελική βρε παιδί μου να έχεις ανέσεις "Ευρωπαϊκές", μέσα στο ευρύτερο Οριεντάλ πανδαιμόνιο.

Όλα τα παραπάνω βέβαια, όταν μεταφράζονται σε real estate ή emlakciklik τουρκιστί, κάθε αρχή του μήνα πρεπει να τα χρυσοπληρώνεις τουλάχιστον με 1.300 λίρες (=550€), ακόμα και για μια τρύπα ενός υπνοδωματίου, πιθανότατα ημιυπόγειας, ντουζιέρα γιοκ, μόνο ένα τηλέφωνο να ξεφυτρώνει από τον τοίχο, να κανεις τα κακά σου και να λουζεσαι ταυτοχρόνως. Άμα συγκρίνεις δε, αντίστοιχης παλαιότητας, κατασκευής, λειτουργικότητας, τοποθεσίας σπίτια στο Τζιχάνγκιρ με αντίστοιχα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τόσο στην πριν όσο και μετά κρίσης Ελλάδα, υπάρχει καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής.

Χρόνια ακούγεται και όλοι εν μέρη το κατανοούμε, ότι η ζήτηση που έχει η γειτονιά πηγάζει κυρίως από τους ξένους που επιλέγουν Τζιχάνγκιρ δαγκωτό, μόνο όμως κατά τους τελευταίους μήνες, που όπως καταλάβατε, ξαναψάχνω μια σπηλιά να μείνω, έχει γίνει κοινός τόπος που διακηρύσσεται πλέον ξεδιάντροπα. Οι εμλακτσήδες, αφελώς και ανερυθριαστα σου λένε, "Αλί Μπέη (εγώ ειμαι αυτός), ο ιδιοκτήτης άκουσε ότι ο μπακάλης της γωνίας έχωσε δυο μπουνταλάδες Αμερικανούς στο μπουντρούμι που είχε προικιό απ' τη χανούμισα του για δυο χιλιάρικα", και γλυκάθηκε ο αχρείος. Όσο δε για τους ίδιους τους μεσίτες, όταν τους λέω πως είμαι Έλληνας, με ρωτάνε κατευθείαν αν δουλεύω στο Προξενείο, με προσμονή στα μάτια, μπας και τσακώσανε το μεγάλο ψάρι που θα ανεβάσει το κασέ του κωλοχανείου τους. Ατύχησες μεγάλε λέω, αλλά από μέσα μου σπαράζω: Ααααααα ρε Πρόξενε, τι κακό μας έκανες!

ΥΓ: Κοιτάξτε αγγελία σε κόλλα Α4, φασκιωμένη με σελοτέηπ στο κέντρο του Τζιχάνγκιρ. Απλώς μεταφράζω, δε σχολιάζω γιατί δε θέλω να βωμολοχίσω: "Ενοικιάζεται, σε ΞΕΝΟΥΣ (!!!) ψηλοτάβανο διαμέρισμα 160τ.μ., 4 υπνοδωμάτια, σαλόνι, αυτόνομη θέρμανση, φωτεινό, λευκές συσκευές. Τιμή: 3.500 λίρες (=1.500€)"

το φρι τουρ άργησε...μια βδομάδα


Φτου γαμώτο, φέτος δε μασήσατε με το Πρωταπριλιάτικο ψέμα, ότι και καλά έπαθα την πλάκα μου με την ομορφιά της πρωτεύουσας και θα μετεγκατασταθώ στην Άγκυρα. Όχι πως σας είχα για αφελείς, απλώς δεν ήξερα ότι η τρέλα μου για την Πόλη είναι τόσο εμφανής που η παραπάνω φάρσα ξεγυμνώνεται κι από παιδί νηπιαγωγείου. Κι αφού θα μείνω στην Πόλη τι θα λέγατε να μου 'ρθετε την Παρασκευή 5 Απριλίου για ένα φρι τουρ, αυτό που ανέβαλα το Μάρτη λόγω του ταξιδιού στη Νοτιοανατολική Τουρκία;


Ραντεβού στο Ουσκιούνταρ της Ασιατικής Πλευράς αυτήν την φορά, στην κύρια είσοδο του Τζαμιού Μιχριμά Σουλτάν, στις 16:30. Παρακαλώ ειδοποιείστε με το αργότερο μέχρι το πρωί της Παρασκευής, για να μη στήνομαι και αδίκως περιμένω. Θα σας απαντήσω άμεσα, δίνοντάς σας και το τηλέφωνό μου για παν ενδεχόμενο. Αναλόγως καιρού, το πρόγραμμα θα διαμορφωθεί καταλλήλως. Σας περιμένω!



έριξα άγκυρα στην Άγκυρα


Μου πήρε δέκα ολόκληρα χρόνια από το πρώτο μου ταξίδι στην Τουρκία για να επισκεφθώ επιτέλους την πρωτεύουσα Άγκυρα. Όλο αυτό το διάστημα, δεν είχα καμία όρεξη για βόλτες, είχα μαλθακώσει βλέπετε από τα χάδια της Πόλης, δεν ήθελα ούτε να ακούω για την άσχημη ετεροθαλή αδερφή Της, που ο πατριός την έκανε αρχόντισσα του σπιτικού και παραμέλησε την Καλή μου. Ό,τι κοροϊδεύεις όμως, ως γνωστόν, το λούζεσαι και ήταν γραπτό να την πατήσω για τα καλά. Με εσάς που με παρακολουθείτε και μέσα από τη σελίδα του μπλογκ στο Facebook, το τελευταίο δεκαήμερο  ταξιδέψαμε παρέα από την Ιστάνμπουλ στην Αντιόχεια, από κει στην Γκαζιαντέπ, μετά στην Ούρφα και τελικά στην Άγκυρα. Αχχχχχ, σε αυτήν την Άγκυρα, που μετάνιωσα σαν το σκυλί που σνόμπαρα τόσα χρόνια! Τι ωραία ρυμοτομία, καταπράσινα πάρκα παντού διάσπαρτα, συναρπαστικά μουσεία παγκόσμιας ακτινοβολίας, ατμόσφαιρα παλαιϊκή αλλά πάντοτε συγκερασμένη με μοντέρνες πινελιές, όπου και όσο ακριβώς χρειάζεται! Να μη σας τα πολυλογώ, αποφάσισα να ζήσω από δω και στο εξής εδώ. Ούτε καν θα γυρίσω στην Πόλη να πάρω τα πράγματά μου. Θα ζητήσω φίλους να βάλουν τα βιβλία και τα ρούχα μου σε ένα καμιόνι και να μου τα στείλουν! Ευχαριστώ πολύ για την ως τώρα στήριξη και αγάπη σας, μη μου στενοχωριέστε, μαζί θα αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε τις ομορφιές αυτής της φανταστικής πόλης, οι οποίες θα αποτυπώνονται στο Νέο μπλογκ: Angelis and the Ankara (angelisandtheankara.blogspot.com). Άνκαρα, Άνκαρα σε είδα και τράκαρα!


Δεκα χρόνια έγγαμου βίου και το πρώτο στραβοπάτημα...αποδείχθηκε μοιραίο!

γιοκ το Μάρτη!


Μετά από χιλιάδες (λέω ψεμματα) μέιλ που δέχθηκα από φανατικούς αναγνώστες του μπλογκ, ρωτώντας αν θα διεξαχθεί ακόμα ένα φρι τουρ, όπως κάθε μήνα, την τελευταία Παρασκευή 29η Μαρτίου, η απάντηση είναι αυτόν το μήνα τουρ γιοκ!


Συγνώμη για την απογοήτευση που ενδεχομένως προκαλώ, αλλά εξαρχής ήμουν ντόμπρος, "εκτός απροόπτου" είπα. Θα λείψω για κάποιες μερούλες εκτός Πόλης. Για να επανορθώσω μερικώς, το φρι τουρ του Μάρτη μετατίθεται την πρώτη Παρασκευή του Απρίλη στις 5 του μηνός, όπως πάντα, στις 4:30 το απόγευμα. Θα χαρώ πολύ να σας γνωρίσω και μαζί να σεργιανίσουμε στην Πόλη.

τρώμε άγνωστες λέξεις


Το παρακάτω άρθρο του πολυπράγμονα Δημήτρη Ρουσουνέλου, δημοσιεύτηκε στον ηλεκτρονικό Γαστρονόμο στις 06.03.2013. Φαγητογραφιάδες (λέξη πλασμένη από τον Αγγελο Ρέντουλα, αρχισυντάκτη του περιοδικού) όλου του κόσμου ενωθείτε!

Στις γειτονιές του διαδικτύου κατσαρόλες και ταψιά, σχάρες και τηγάνια, άνθρωποι και πόλεις, μικρές και μεγάλες γευστικές πατρίδες, ένα κλικ δίπλα μας.

«Είτε φτάσεις στην Πόλη με τρένο, με λεωφορείο, ή με ταξί από το αεροδρόμιο, κατά το έμπα σου στη Βυζαντινή Της μήτρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις ξυστά από το Γεντικουλέ. Επταπύργιο στα Ελληνικά…»

Ένας Έλληνας που ζει εκεί είναι ο καλύτερος οδηγός για να ζήσεις την εμπειρία της Κωνσταντινούπολης.


Ο Αγγελής Νάννος είναι από τη Δράμα. Στο μπλογκ του δίνει έναν θησαυρό πληροφοριών για την Πόλη όπως ο ίδιος τη ζει, την γεύεται και την απολαμβάνει τα τελευταία 3 χρόνια. Στα 500 posts που έχει ήδη ανεβάσει, καταγράφει εμπειρίες, επισημαίνει τα σημαντικά, προειδοποιεί για τις κακοτοπιές. Από τα κείμενα και τις φωτογραφίες του αναδεικνύονται τουριστικές διαδρομές, μνημεία και ιστορίες ανθρώπων «μεσ’ στου Βοσπόρου τα στενά». Δεν λείπουν οι κουβέντες για κρασιά -πανάκριβα λόγω φορολογίας- για τοπικές ποικιλίες που αναβιώνουν από την Ανατολική Θράκη και την Τένεδο και προκύπτουν από σοβαρές επενδύσεις εκατομμυρίων δολαρίων σε οινοποιεία και οινολόγους εισαγωγής.

Πέρα από την πεπατημένη των οργανωμένων ταξιδιών, η ομορφιά της Πόλης αναδεικνύεται σοκάκι το σοκάκι με όσα γνωστά και άγνωστα συλλαμβάνει το μάτι κι απολαμβάνει η γούλα: ταντίρ κουζού, κιοφτέδες και πιλάφια, κεμπάπια, προβατίνες και καυτά βούτυρα, μύδια γεμιστά, αρώματα, γιανίκ ντοντουμά, ρακές, ναργιλέδες και καφέδες σε ανήλιαγα υπόγεια και σε ανώγια με θέα τον Γαλατά.

Ιδού το έπος του κιοφτέ: «Ζουμερό τον θες; Είναι. Αφράτο τον θες; Και πάλι είναι. Όσο πρέπει λιπαρός; Ξαναματαείναι! Το δε πιλάφι που τον συνoδεύει, βουτυράτο αλλά σπυρωτό, αμβροσία σκέτη, παρόλο που το ρύζι δεν είναι το παραδοσιακό συνοδευτικό του κιοφτέ, όπως τα φασόλια πιαζ».


Ο Αγγελής συνεργάζεται κατά καιρούς με την ομάδα Istanbul Eats. Πρόκειται για μια αγγλόφωνη ιστοσελίδα που αυτοπροσδιορίζεται σαν οδηγός για σοβαρούς καλοφαγάδες. Μαζί τους μοιράστηκε τη χαρά της βράβευσης από το περιοδικό «Saveur», ένα από τα εγκυρότερα γαστρονομικά περιοδικά του κόσμου, στην κατηγορία ταξιδιού και φαγητού: «Best Culinary Travel Blog». Πέρα από παρουσιάσεις εστιατορίων, καταστημάτων ειδών διατροφής και θέματα που αφορούν την κουζίνα και τα προϊόντα της Τουρκίας, ενδιαφέρον έχουν και οι διαδρομές γαστρονομικού ενδιαφέροντος μέσα κι έξω από την Κωνσταντινούπολη.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο κλικ εδώ.

Μπερεκέτ(ι) Ντονέρ


Ωδή σε μια ατσίκνωτη Τσικνοπέμπτη, μοναχική και ανέραστη.

Ένα από από τα πλέον στερεοτυπικά εδέσματα της Τουρκίας είναι το ντονέρ κεμπάπ. Ντονμέκ σημαίνει γυρίζω, με τις έννοιες και του στριφογυρίζω και του επιστρέφω. Το ντονέρ, άλλωστε είναι μία από τις τρεις πιο γνωστές εκδοχές βέρτιγκο μαγειρέματος, μαζί με τον ελληνικό γύρο και το αραβικό shawarma (που κρατάει και πάλι από το τουρκικό ρήμα çevirmek = γυρίζω αλλά και μεταφράζω). Δικαιολογημένα λοιπόν, ερχόμενος στην Πόλη, αναμένεις να φας καλό ντονέρ, αμ δε! Χωρίς να μπορεί κάποιος να με κατηγορήσει ότι γενικεύω αδίκως, τα περισσότερα ντονερτζίδικα της Πόλης, ειδικά αυτά του κέντρου (όχι αναγκαστικά μόνο των τουριστικών περιοχών), το αγοράζουν προπαρασκευασμένο και παγωμένο, από μία από τις πολλές φάμπρικες ντονέρ, που τα τελευταία χρόνια κάνουν χρυσές δουλειές. Αναλόγως διαφόρων κριτηρίων (ύψος παραγγελιών, ποιότητα, περιεκτικότητα σε πρόσθετα, μέγεθος κ.ά.), η τιμή του ετοιματζίδικου ντονέρ στην πιάτσα κυμαίνεται γύρω στις 25 λίρες το κιλό.

 

Μέσα στην άβυσσο του προκάτ ντονέρ, σε μια βόλτα στο Κιουτσούκ Παζάρ, η τύχη μού χαμογέλασε! Μπερεκέτι σας λέω, κανονικό! Δεν ξέρω άμα σας λέει κάτι η παραπάνω αραβική λέξη, η οποία αποδίδεται ως η ευλογία ή/και η αφθονία που ο Αλλάχ ανταμείβει τους πιστούς μουσουλμάνους. Αν και πολλά εστιατόρια, κεμπαπτσίδικα, μπακάλικα έχουν την παραπάνω επωνυμία, ελάχιστα την τιμούν όσο το συγκεκριμένο Μπερεκέτ ντονέρ! 

 
Η πρώτη εντύπωση που λειτουργεί σαν κράχτης κιόλας, είναι η πολυχρωμία του: Πράσινο της πιπεριάς, κατακόκκινο της ντομάτας, κρεάτινο καφετί! Η παλέτα συμπληρώνεται με το μπλε τον ματιών των δύο ουστάδων, του αξιαγάπητου από την πρώτη κιόλας γνωριμία και πλέον αγαπητού Μπεσίρ μπέη και του επίσης γλυκού καρντές του, Μουράτ μπέη. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από την τυχαία ανακάλυψη, ο Μπεσίρ ανέλαβε τη διαχείριση ενός γειτονικού εστιατορίου με πιο κλασικά κεμπάπ, και στο τιμόνι πέρασε ο Μουράτ ουστά, δεύτερος σε ηλικία από τους συνολικά 7 αδελφούς της οικογένειας, ααααα υπάρχουν και δυο κορίτσια! Εδώ τους βλέπουμε παρατεταγμένους και περήφανους δίπλα στο χειροποίητο κομψοτέχνημά τους.


Αν και από την πρώτη στιγμή δεν κράτησαν καμία ερώτηση μου αναπάντητη, κανένα μυστικό κρυμμένο για το σπάνιο ντονέρ, πάντοτε ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη διαδικασία παρασκευής του. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι, μιας και το φτιάχνουν κάθε μέρα της εβδομάδας, εκτός Κυριακής, πώς και δεν έκατσε να παρευρεθώ ποτέ ως τώρα; Εεεεε όταν σας λέω ότι με τρώνε οι δρόμοι και οι τρεχάλες, δε με πιστεύετε! Χτες είχα επιτέλους ένα κενό και είπα να το γεμίσω...με κρεατάκι και ζαρζαβατικά. Στις 9 το πρωί ήμουν στο Μπερεκέτ, ο Μουράτ είχε κάνει μόνο την ελάχιστη προεργασία, απλή παράθεση όλων των υλικών στον πάγκο, για να μου δώσει την ευκαιρία να δω όλες τις φάσεις αναλυτικά. Ουστά μου, σενί σεβίγιορουμ!

gif creator

Το πρωτεϊνικό μέρος αποτελεί συνδυασμό μοσχαρίσιου ψαχνού και κιμά / αρνίσιου κρέατος και κιμά, καθώς και αρνίσιου λίπους από την ουρά του ζώου. Ακούγεται λίγο βάρβαρο, ε; Ας το κάνουμε λιγάκι βετζετέριαν λοιπόν, προσθέτοντας ένα καφάσι ντομάτες και μια αγκαλιά πράσινες πιπεριές κέρατο. Το μοσχαρίσιο κρέας μαρινάρεται για μια ολόκληρη βραδιά σε χυμό κρεμμυδιού (όχι το ίδιο το κρεμμύδι), γιαούρτι, γάλα, λίγο πουλ μπιμπέρ (βορειοελλαδίτικο μπούκοβο χωρίς τα σπόρια), αφού πρώτα μαλάσσεται εντατικά όπως αλείφεις με μπεπανθόλ ποπάκι μωρουδίσιο, με την ίδια φροντίδα αλλά και προσοχή, μην και μείνει καμιά δίπλα ακρέμωτη. Προς ικανοποίηση του γράφοντος, αλλά για κακή τύχη των χθεσινών πελατών, η μαρινάτα έγινε μόλις το πρωί, για να την καταγράψω.

free gif creators

Χωρίς να μπω σε (παραπάνω) λεπτομέρειες, η διαδικασία έχει την πολυπλοκότητα του πειράματος του CERN και το πρωτόκολλο ενθρόνισης Βυζαντινού Αυτοκράτορα, με προσθήκη αυγών και μπαχαρικών σε κιμάδες, φιλεταρίσματα, ροδελοποιήσεις, τεμαχισμούς και άλλες πουτανιές. Αλλά όπως είναι δομημένη η πατριαρχική παλιοκοινωνία μας, αν δεν πρωταγωνιστήσει το φαλλικό σύμβολο, δεν προχωράει τίποτα, ήρθε η ώρα για την διακόρευση των υλικών. Ή καλύτερα, του ανασκολοπισμού τους.


Η σειρά χονδρικά είχε μία στρώση μοσχαρίσιου κρέατος, μία αρνίσιου κιμά, μία πιπεριών, μία ξιγκιού, μία ντομάτας, φτου κι απ' την αρχή! Το θυμάστε το Jenga; Ε, αν παίζαμε χωρισμένοι σε ομάδες, θα ήθελα να είχα ταίρι τον Μουράτ! Μάστορας κανονικός, το έκανε να μοιάζει μάλιστα και πολύ απλό. Κάθε πεντάλεπτο και άλλοι τρεις-τέσσερις όροφοι ακόμα πιο ψηλά, και πάμε, και που 'σαι Empire State Building, και σ' έφτασα!


Κόψιμο της περιφέρειας για αισθητικό σουλούπωμα, αλλά και ομοιόμορφο ψήσιμο, χρήση των τσοντών στην κορυφή, κάλυψη με νυφικό πέπλο αραχνοΰφαντου λίπους, αντί για Swarovski, ντομάτες βουντού.
  
 

Το θωρηκτό ντονέρ, με λίγη βοήθεια από το τσιράκι τον Ονούρ, έτοιμο για καθέλκυση!


Και ήρθε η ώρα για το ψήσιμο. Έλα ντε όμως, που όλος ο θαυμασμός για τη δεξιοτεχνία του μάστορα και τα συνεχή μου γουάου και τεμπρικλέρ (συγχαρητήρια), όπως ήταν αναμενόμενο μάτιασαν το ζηλευτό ντονέρ και χάλασε το μαρκούτσι του γκαζιού. Το μόνο που μας έλειπε δα, ήταν να ανατιναχθούμε μετά από τόσο κόπο. Και άδικα, και πεινασμένοι! Για καλή μας τύχη, ο σιδεράς της γειτονιάς έδωσε τη λύση σε μορφή καινούριας γυαλιστερής τσιμούχας.


Όσο το ντονέρ τσουρουφλιζότανε κάνοντας πιρουέτες, εγώ είχα λίγο χρόνο να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη για το θαύμα που διαδραματίστηκε μπροστά μου τις προηγούμενες γεμάτες δυόμισι ώρες, βγάζοντας συγχρόνως φωτογραφίες του εσωτερικού του καταστήματος, κουτάλων, τσιρακίου και ωμής σάρκας.

 
 

Και βουαλά!!! Το σεμπζελί (με λαχανικά) ντονέρ ήταν επιτέλους έτοιμο! Ήρθε η ώρα να θερίσουμε τους κόπους μας(!).


Μ' έπιασε μια λαιμαργία πρωτόγνωρη, ήθελα να χαρώ το ντονεράκι με κάθε πιθανό τρόπο σερβιρίσματος. Στρωμένο πάνω σε βουτυράτο πιλάφι,


χωμένο σε φρέσκο και ακόμα ζεστό φραντζολάκι,


τυλιγμένο σε πιτούλα λαβάς.


Για λίγες γνώσεις που έχω αποκτήσει στη ζωή ως τώρα είμαι τόσο υπερήφανος (όχι μαμά, δεν αναφέρομαι στο Οπλισμένο Σκυρόδεμα ΙV), όσο που ξέρω πως φτιάχνεται ένα από τα πιο σπάνια ντονέρ κεμπάπ της Πόλης. Αν και ως όνομα Σεμπζελί ή Μπόντρουμ Κεμπάπ, είναι γνωστό σε πολλούς, ζήτημα να υπάρχουν σε ολόκληρη την Ιστάνμπουλ, περισσότερα από (υπόθεση κάνω) 10. Εγώ προσωπικά τουλάχιστον, δεν έχω δει ούτε ένα. Προσοχή, μην μπερδεύεστε με κάποιους αεριτζήδες που βάζουν μια λωρίδα ντομάτας ή κανά καρότο στο ντονέρ (σχεδόν πάντα κοτόπουλο) για να τραβήξουν την προσοχή σας. Κι αν και για τους συμπαθείς ουστάδες, η αντικατάσταση μέρους του κρέατος έγινε εξαρχής για να κρατήσουν το κόστος χαμηλό, η αψήφιση του σκληρού τους κόπου, τους αναγάγει στα μάτια μου σε πρωταγωνιστές του slow food κινήματος, σε καλούς ανθρώπους που θέλω να έχω για φίλους και συμπαραστάτες στον δύσκολο αγώνα να τρώμε καλά και να ζούμε ακόμα καλύτερα.

 

Διεύθυνση: Γωνία Hacı Kadın Cad. με Tavanlı Çeşme Sok., πολύ κοντά στη γέφυρα του Ουνκαπανί, ή κανά χιλιόμετρο από την Αιγυπτιακή Αγορά και τη γέφυρα του Γαλατά.


Η άλλη Πόλη


Το άρθρο και οι φωτογραφίες στάλθηκαν από τον φίλο του μπλογκ Χάρη Γρηγορίου, εδώ και πολύ (πολύ) καιρό. Προσπάθησα να τηρήσω συνάφεια μεταξύ κειμένου και εικόνων, όπου αυτό τουλάχιστον ήταν δυνατόν. Συγνώμη για την καθυστέρηση αγαπητέ, κάλιο αργά παρά ποτέ δε λένε; Σ' ευχαριστώ για το "δωράκι", με το καλό να επιστρέφετε στην Πόλη, ξανά και ξανά, και να τη ρουφάτε μέχρι τελευταίου σοκακιού. Ακούς εκεί 12,1 διανυθέντα χιλιόμετρα σε μια μέρα!!

Αλήθεια , στο άκουσμα της λέξης Πόλη, τι θα σας ερχόταν πρώτα στην μνήμη, Αγιά Σοφία, Μπλε Τζαμί, Βασιλική Κινστέρνα , Πριγκιπόνησα, πλατεία Ταξίμ κλπ. Ό,τι δηλαδή προτείνει κάθε τουριστικό γραφείο, που σέβεται τον πελάτη του. Άλλωστε και το χρονικό διάστημα που μένει κανείς εκεί, φθάνει για να επισκεφθεί αυτές τις πανέμορφες τοποθεσίες-μνημεία. Τα παραπάνω όμως, τα είχα δει σε προηγούμενο μου ταξίδι .Πολύ ωραία και ενδιαφέροντα σημεία. Θέλαμε όμως κάτι διαφορετικό. Να την περπατήσουμε, να την νιώσουμε και να μας νιώσει. Έτσι αυτή την φορά αποφασίσαμε ( μαζί με την σύζυγο…) να δούμε μια άλλη Πόλη. Μια Πόλη αποτυπωμένη μέσα από την καθημερινότητα της. Τους ανθρώπους της, τις αντι-τουριστικές ( ίσως ) γειτονιές της. Μια Πόλη για φωτογράφιση ( αφού αυτός τελικά ήταν ο δικός μου σκοπός μου…).

Ας δούμε όμως τις διαδρομές, για κάθε μέρα διαμονής.

1η μέρα


Αφετηρία η πλατεία Ταξίμ για το παλάτι του Dolmabahce το οποίο αξίζει να το επισκεφθεί, όποιος πάει στην Πόλη. Χτισμένο από τον Σουλτάνο Αβδούλ Μεζίτ Α’ .Ένα παλάτι γεμάτο στην χλιδή και στην πολυτέλεια. Οι ξεναγήσεις είναι οργανωμένες και για τους ξένους τουρίστες στην Αγγλική.


Μετά από την ξενάγηση( που διαρκεί περίπου 45 λεπτά), καφεδάκι στο όμορφο καφέ-μπαρ που βρίσκεται ακριβώς στην είσοδο του παλατιού και πάνω στον Βόσπορο. Με τον ήλιο να σου ζεσταίνει το πρόσωπο, ρεμβάζοντας στην θάλασσα. Αφού ξεκουραστήκαμε, αρχίζουμε την εξερεύνηση κατά μήκος του Βοσπόρου. Πεζοπορία ως το Ortaköy, περνώντας μπροστά από το Παλάτι ( τώρα ξενοδοχείο) Ciragan και παραλιακά μπροστά από το πανέμορφο ιδιωτικό πανεπιστήμιο Βahcesehir ,που βρίσκεται κυριολεκτικά 40 μέτρα από την θάλασσα.


Το Ortaköy ,είναι ένα γραφικό προάστιο με αρκετά μοντέρνα μαγαζιά εστίασης. Πληροφορήθηκα ότι έχει και έντονη νυκτερινή ζωή ( ιδίως το Καλοκαίρι, μάλλον θα χρειασθεί να κάνω ένα ταξιδάκι …).


Εκεί, εντύπωση μας έκαναν τα μικρά ( λιλιπούτεια) μαγαζάκια παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, που πουλούσαν παγωτά, κρέπες, χυμούς κλπ. Φυσικά ,δεν λείπουν και οι συνεχείς παροτρύνσεις από τους ιδιοκτήτες των μικρών αυτών μαγαζιών ,για να δοκιμάσεις τα προϊόντα τους.


Επιστροφή –από τον ίδιο δρόμο- κάνοντας όμως μια επίσκεψη στο πάρκο Yildiz και ανάβαση ( στην κυριολεξία, γιατί είναι μια πού μεγάλη ανηφόρα ) μέχρι το Παλάτι Yildiz .Το πάρκο αρχικά ήταν ο πρώτος κήπος του παλατιού Τσιραγάν, αργότερα πήρε την μορφή συγκροτήματος όπου αποτέλεσε την θερινή κατοικία του Σουλτάνου. Το πιο εντυπωσιακό είναι το Περίπτερο Σαλέ ( μπήκαμε με το ίδιο εισιτήριο που πληρώσαμε για το Dolmabahce).Ονομάζεται έτσι , γιατί το αριστερό τμήμα σχεδιάστηκε έτσι ώστε να θυμίζει Ελβετικό Σαλέ. Υπάρχον στο πάρκο και τα περίπτερα της Μάλτας και Τσαντίρ, τα οποία λειτουργούν ως καφέ. Θα πρέπει να είναι υπέροχα, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι.


Για να μην κάνουμε όμως την ίδια ακριβώς διαδρομή επιστρέφοντας περάσαμε μέσα από την συνοικία Besiktas.Στρίψαμε λοιπόν δεξιά από την οδό Sair Nedim και αμέσως μετά προς την Hüsrev Gerede περάσαμε στην οδό Maçka όπου είδαμε τα μοδάτα μαγαζιά της Πόλης ( με όλους τους γνωστούς οίκους μόδας) και μετά στην πλατεία Ταξίμ.

( Διανυθέντα χιλιόμετρα 12,1)


Ακολούθησε ξεκούραση και βόλτα στην Istiklal αλλά και στα στενάκια πέριξ αυτής. Ειδικά στην περιοχή Τσουκούρτζουμα & Τζιχάνκιρ, υπάρχουν μαγαζάκια με ανερχόμενους σχεδιαστές ρούχων και χειροτεχνημάτων( τους οποίους βλέπεις να δουλεύουν ταυτόχρονα στο εσωτερικό του μαγαζιού) πολλές αντικερί και συμπαθητικά μικρά καφέ. Για φαγητό συστήνω το Dai, στο στενό μετά το Λύκειο του Γαλατά Σαράι αριστερά στο στενό. Ωραία νοστιμότατα πιάτα, συμπαθητικός χώρος και υπέροχη μουσική από τον Dj.

2η μέρα

Πάλι ξεκίνημα από την πλατεία Ταξίμ ( την επόμενη φορά θα αλλάξω ξενοδοχείο, Αγγελή θα περιμένω μια καλή πρόταση για κάτι μη τουριστικό / Συμβουλή Αγγελή για διαμονή στην Πόλη: ψάξε εδώ: http://www.booking.com/) προς την συνοικία Sultanahmet. Διασχίσαμε όλο τον πεζόδρομο της Istiklal, με πρώτη στάση τον Πύργο του Γαλατά.

 

Σίγουρα αξίζει να τον επισκεφθεί κάποιος έστω για μία φορά. Η θέα μαγευτική, με την Πόλη και τον Βόσπορο στο πιάτο (όπως συνηθίζεται να λέμε).


Μετά διασχίζουμε την γέφυρα του Γαλατά τραβώντας πολλές-πολλές φωτογραφίες από ψαράδες πάνω στην γέφυρα με τα καλάμια τους ( με προσοχή και διακριτικότητα όμως).


Κατευθυνόμαστε στην Αγιά Σοφία αλλά δεν σταματάμε εκεί. Πηγαίνουμε στα στενάκια πίσω από το Μπλε Τζαμί –και παράλληλα προς την θάλασσα-με προορισμό την μικρή Αγία Σοφία ( Küçük Hagia Sophia ) η οποία ήταν Ελληνική Χριστιανική μονή, αλλά τώρα είναι Μουσουλμανικό Τέμενος. Επιστρέφουμε πίσω περνώντας από παραδοσιακά μαγαζιά πίσω από το Μπλε Τζαμί και  κάνουμε ένα διάλλειμα στο CozyPub για ένα καφέ ( εγώ παρήγγειλα ένα νοστιμότατο και τονωτικό σαλέπι), που βρίσκεται μπροστά από την στάση του τραμ Eminonu.


Μετά τα ζεστά ροφήματα, ένα πέρασμα από την σκεπαστή αγορά και κατεβαίνουμε προς το Χάνι Βαλιντέ (μικρή παραδοσιακή αγορά ).


Συνεχίζουμε προς το Τέμενος Σουλεϊμανιέ και επίσκεψη στο εσωτερικό του. Προσωπικά το θεωρώ πιο επιβλητικό από το Μπλε Τζαμί. Φυσικά, πριν την είσοδο απαιτείται η αφαίρεση των παπουτσιών και η κάλυψη της κεφαλής για τις γυναίκες.


Είναι το πιο σημαντικό τέμενος και αφιερωμένο στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή , είμαι σίγουρος ότι τον γνωρίζετε-τουλάχιστον -τηλεοπτικά… Tελευταίος σταθμός ,η Αιγυπτιακή αγορά. Με τις αξέχαστες μυρωδιές από τα μπαχαρικά και την πανδαισία χρωμάτων. Με τις φωνές των χαμογελαστών πωλητών, που κάνουν τα αδύνατα-δυνατά για να σου πουλήσουν κάποιο από τα υπέροχα υλικά τους.


Η μέρα φυσικά δεν θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα από την εμπειρία ενός ζεστού χαμάμ. Στο Suleymaniye Hamamπου βρίσκεται ακριβώς κάτω από το τέμενος. Χρειάζεται να κλείσεις τηλεφωνικά ραντεβού. Ισχυρίζονται ,ότι είναι το μοναδικό χαμάμ που επιτρέπονται ζευγάρια ( ανδρόγυνα) αλλά δεν πρέπει να έχει μεγάλη βάση ( είδαμε και ένα γκρουπ από Ελληνίδες μέσα στο χαμάμ). Η καλύτερη στιγμή έρχεται -όταν τελειώσεις με το καθάρισμα, τρίψιμο και πλύσιμο μαλλιών -χαλαρώνοντας στο καναπέ. Τυλιγμένος με άσπρα μυρωδάτα ρούχα να πίνεις τσάι μήλου και να χαλαρώνεις.

( Διανυθέντα χιλιόμετρα 9,2)


Κάποια γενικές παρατηρήσεις, σχετικά με την Πόλη αλλά και με την Τουρκία γενικότερα.

Υπάρχει –προσωπική γνώμη-ένας επίπλαστος οικονομικός πλούτος στον απλό κόσμο. Τα υποκαταστήματα των τραπεζών βρίσκονται κυριολεκτικά σε κάθε γωνία. Γεμάτα από κόσμο. Τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, σύγχρονα και πολλά από αυτά τύπου τζιπ. Μου θύμισε την Ελλάδα, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση. ( Μακάρι να βγω ψεύτης). Τα εισαγόμενα προϊόντα είναι πολύ ακριβά, κάποια σχεδόν διπλάσια τιμή ( ειδικά αυτά που αφορούν την τεχνολογία της φωτογραφίας). Υπάρχει κόσμος –και μάλιστα πολύς-παντού.


Περάσαμε αξέχαστες στιγμές. Αξέχαστες όμως θα μείνουν οι μυρωδιές και τα χρώματα της. Ίσως, για αυτό να ξεχωρίζει. Ίσως, για αυτό αξίζει να την επισκέπτεται κάποιος. Συνεχώς….
Related Posts with Thumbnails