πάει ο παλιός ο έντεκας

 
Όσο κι αν αγαπώ την Ιστάνμπουλ, μια άγκυρα είναι αυτό που θα θυμάμαι από τη ζωή μου εδώ, το σωτήριο έτος 2011. Και δε μιλώ για την πρωτεύουσα της Τουρκίας, την οποία δεν έχω αξιωθεί να επισκεφτώ ακόμα. Για την άλλη άγκυρα λέω, που έριξα δειλά εφέτος στο βυθό της Πόλης, κι έδειξε κάπου να σκαλώνει. Για να δούμε πόσο θα κρατήσει, είναι κι αυτές οι τρικυμίες βλέπεις!
 
Καλή Χρονιά αγαπημένοι!

τρία χρονάκια κάθουνταν


Μια του μπλόγκερ (ήμουν αθώος τότε)
Δυο του μπλόγκερ (ήμουν ερωτευμένος τότε)
Τρεις και η καλή του Πόλη! (τι καλά που είμαι ακόμα εδώ!)


Σήμερα κλείνουμε τα τρία χρόνια. Τα κλείνει το μπλογκ βασικά, και μαζί τα κλείνω εγώ που πασπατεύω το πληκτρολόγιο, τα κλείνετε κι εσείς που η Πόλη είναι η αγάπη σας, η μανία σας, το απωθημένο σας, υπήρξε η πατρίδα σας ή θα γίνει στο μέλλον. Όλοι μαζί σαν ξερόφυλλα στα σκονισμένα χάνια Της, έρμαιοι των αέρηδών Της. Για να δούμε που θα μας σύρει και φέτος η Τρελή...

το μπακλαβαδάκι του βρικόλακα


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 8ης Δεκεμβρίου 2011. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ. 

 

Πριν μου πείτε εσείς τι κουβαλήσατε από την Πόλη στο τελευταίο σας ταξίδι, θα σας πω εγώ: λοκούμια, μπακλαβάδες, ναργιλέδες και πασμίνες, άντε και κανά πέτσινο παλτό. Τι θα λέγατε την επόμενη φορά να προμηθευτείτε κι ένα βαζάκι βδέλλες; Μιλάω γι' αυτά τα μίνι τερατάκια που τα βάζεις πάνω σου και σου ρουφούν το αίμα. Σε πολλά σημεία της Πόλης θα δείτε πωλητές βδέλλας, δίπλα σε πάγκους με σπόρους λουλουδιών, φυτοφάρμακα και λοιπά ματζούνια. Αυτά τα υδρόβια σκουλήκια που κολυμπούν σε πλαστικά διάφανα βαρέλια έξω από την Αιγυπτιακή Αγορά του Εμίνονου και σε άλλα παζάρια, δεν είναι άλλο από αιμοβόρες βδέλλες, που πωλούνται για 1,5 λίρα έκαστη.

Αν και από τα αρχαία χρόνια η θεραπεία της αφαίμαξης ήταν γνωστή τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο για τα ευεργετικά της αποτελέσματα, τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της προόδου της ιατρικής και της φαρμακολογίας η χρήση της περιορίστηκε δραστικά. Μόνο που στις μέρες μας, αρχίζει να επανακάμπτει δυναμικά με ιατρικά κέντρα σε όλον τον κόσμο να ξανά-ανακαλύπτουν τις ωφέλειες της ποταπής βδέλλας.

Όσο γκραν γκινιόλ κι αν ακούγεται, στη σύγχρονη ιατρική οι βδέλλες χρησιμοποιούνται* για την αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος παθήσεων, όπως της υπέρτασης και ορισμένων αγγειακών και καρδιαγγειακών παθήσεων. Επίσης για παθήσεις των οφθαλμών, όπως φλεγμονές του κερατοειδούς και του αμφιβληστροειδούς, αιματώματα στα μάτια, γλαύκωμα και καταρράκτη, αλλά και για ωτορινολαρυγγολογικές παθήσεις, για φλεγμονές του δέρματος, για αιμορροΐδες, έλκη, έκζεμα, αποστήματα δοντιών, φλεγμονές αρθρώσεων και για πόνους από φθορά αρθρώσεων, για την αποκατάσταση της κυκλοφορίας του αίματος έπειτα από συγκόλληση άκρων που έχουν αποκοπεί, για την αντιμετώπιση οιδημάτων, φλεγμονών και αιματωμάτων που οφείλονται σε τραυματισμούς.

Η Τουρκία μάλιστα κατέχει σημαντική θέση στις εξαγωγές βδέλλας σε χώρες της Ευρώπης και ιδίως στη Γερμανία, όπου υπάρχουν 300 ιατρικά κέντρα, που χρησιμοποιούν αυτό το ζωικό είδος για θεραπευτικούς σκοπούς. Σύμφωνα με στοιχεία του τουρκικού Υπουργείου Γεωργίας και Αγροτικών Υποθέσεων, οι εξαγωγές βδέλλας από την Τουρκία, κατά την τελευταία τετραετία, ανήλθαν στους 8.344 τόνους. Μάλιστα, στην Τουρκία εφαρμόζεται ποσόστωση στις εξαγωγές βδέλλας, η οποία θεωρείται προστατευόμενο είδος, βάσει συμφωνίας για το διεθνές εμπόριο αγρίων ζώων και φυτικών ειδών, που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.

Αν και το τελευταίο διάστημα, πολλοί ίσως να σκέφτεστε ότι ήδη σας ρουφούν το αίμα από χίλιες δυο άλλες μεριές, δεν έχετε να χάσετε και τίποτα αν το κάνετε μια ακόμα, για καλό σκοπό! Μια παραφουσκωμένη από αίμα βδέλλα άλλωστε, μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα μεταμοντέρνο ζουμερό μπακλαβαδάκι. Το μπακλαβαδάκι του βρικόλακα.

*Χρήση στοιχείων από το www.webdaily.gr

κάνε ένα χεντιγιέ* στον εαυτό σου

Το ποστ πρωτοδημοσιεύτηκε στις 23/06/2010, αλλά το ξαναθυμήθηκα μετά την απολαυστική συναυλία της Χεντιγιέ την περασμένη Παρασκευή στο Hayal Kahvesi (Beyoglu). Το αηδόνι της Πόλης με την ατίθαση φωνή, τραγούδησε από Amy Winehouse μέχρι τουρκική τζαζ και μας μάγεψε, παρόλο που ψηνόταν στον πυρετό:)

Μου πήρε καιρό να ακούσω τις μουσικές της Χεντιγιέ (Χεντί Κεντί το καλλιτεχνικό της), από το βράδυ που την πρωτογνώρισα. Ένα ξημέρωμα δε μ' έπιανε ύπνος και τη θυμήθηκα, ελπίζοντας πως η μουσική της θα είναι ιδιότροπα ωραία, όπως μου φάνηκε και η ίδια. Το YouTube με επαλήθευσε:


Την επόμενη κιόλας μέρα έψαξα τα τραγούδια της, ξέθαψα φωτογραφίες και περασμένες συναυλίες σε στέκια της Πόλης, διάβασα συνεντεύξεις της σε περιοδικά. Με τζαζ μοιάζει πιο πολύ η μουσική της, αγγλικοί ή τουρκικοί οι στίχοι που γράφει, μόλις μπήκε στο στούντιο για τον πρώτο δίσκο της. Με κάθε τι που διάβαζα, ήθελα να τη γνωρίσω ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο καλά, ήθελα να την ρωτήσω ακόμα πιο πολλά. Κλείσαμε συνέντευξη-ραντεβού για "αύριο το απόγευμα". 


Όχι σε γραφείο με τζαμένιο τραπέζι, στο παρκάκι του Τζιχάνγκιρ, πάνω σε ασπρόμαυρη ποπ-κουρελού και αντί για δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι, ένα πορτοκαλί ράδιο FM/AM. Σαν να ήξερα, πως η συνέντευξη θα ήταν μόνον η πρόφαση.

 
Τα παιδικά της χρόνια στη Μελβούρνη τις δεκαετίες του '70 και 80', ως η μεγαλύτερη κόρη οικογένειας Τούρκων μεταναστών από τη Σαμσούν (-ντα για εμάς), τη σημάδεψαν καλλιτεχνικά. Ο μπαμπάς, τραγουδιστής στη γνωστότερη Τουρκική μπάντα, ξεσήκωνε σε γάμους και μπαϊράμια  Μελβούρνης και περιχώρων, φύλακας του ομφάλιου λώρου του μετανάστη, με τη μήτρα της μάνας-πατρίδας. Όλο και μέχρι το Σίδνεϋ θα είχε φτάσει η φήμη του, είμαι σίγουρος! Κι η Χεντιγιέ εκεί. Στο τραπέζι της κομπανίας να ρουφάει σα σφουγγάρι, παρέα με τη μάνα, να περιμένουν τον μπαμπά να στείλει ακόμα και τους πιο επίμονους χορευταράδες για ύπνο. Ή πρώτα για ξαλάφρωμα και μετά για ύπνο.


Δεν έμεινε όμως, μόνο στην εμπειρική μουσικολογία, το μεράκι της στη μουσική έπρεπε απλωθεί για να ξασπρίσει, πάνω στο πεντάγραμμο. Τα μουσικά σχολεία της Αυστραλίας, ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο - τα καλά του να είσαι μετανάστης. Κι από κει και πέρα, σιγά-σιγά την οδηγεί μεθοδικά το Ποντιακό τσαγανό της, άλλωστε μου θυμίζει ότι και οι Αμαζόνες, κατοικούσαν σ' εκείνες τις όχθες.

 
 Το τέταρτο εζάν μας βρήκε ακόμα αραγμένους στην κουρελού να πίνουμε μπύρες και να τρώμε εκλέρ,  πρώτα τραγουδώντας μου και μετά αναλύοντας στίχο στίχο το Armies on Hold. Η πέμπτη και τελευταία, στην τουαλέτα του τζαμιού, για να αποδώσουμε πίσω στη φύση τις μπύρες.


Εδώ, στο Morning Theft του Jeff Buckley:


*Χεντιγιέ (Hediye) σημαίνει δώρο στα τουρκικά.

με γκουρμεδιές αυγά δε βάφονται


Για το Maya Lokantasi στο Καράκιοϊ έχουμε ξαναμιλήσει. Μετά από την καλή εντύπωση που μας άφησε εκείνο το δείπνο, είπαμε να δοκιμάσουμε και το Κυριακάτικο brunch που ξεκίνησε να σερβίρεται από την αρχή του φθινοπώρου και μάλλον θα συνεχιστεί. Βέβαια, καλό θα ήταν πριν περάσετε το κατώφλι ορεξάτοι, να κάνετε ένα τηλέφωνο για επαλήθευση. Το μενού του brunch όπως και των κυρίων γευμάτων: μονοσέλιδο.


Προσπεράσαμε την ποικιλία με τυριά, ρετσέλια και ψωμοειδή, μιας και αυτά τα τρώμε και στα κλασικά πρωινάδικα. Για τον ίδιο λόγο αποφύγαμε και τα τηγανητά αυγά σε σαχάν, άλλα πλουμιστά με κιμά, άλλα με σουτζούκι και άλλα με παστουρμά. Σας έχω πει την άποψη μου για το τελευταίο διαβολικό (για πολλούς εκλεκτό) έδεσμα, ε; Όπως και να 'χει άλλωστε, θέλαμε κάτι πιο γκουρμέ, πώς να το κάνουμε; Μας γυάλισε λοιπόν το πατέ από συκωτάκια κότας με μαρμελάδα ροδάκινο.


Η ιδέα έξυπνη, ίσως και λίγο τολμηρή (για καλό το λέω αυτό), το αποτέλεσμα όμως υπολείπεται σε γεύση, άσε που σε μπουχτίζει. Όσο και να γλυκαίνει την μπουκιά του σχεδόν δεντελένιου παξιμαδιού το φρούτο, ο πολτός δεν σε ιντριγκάρει να τον αποτελειώσεις.


Από την άλλη, ο καπνιστός σολομός, ξαπλωμένος σε παχύ στρώμα τυριού τύπου labne (έχε στο μυαλό σου Φιλαδέλφεια) και μια ζεστή -τραγανή απέξω, αφράτη στο εσωτερικό- πιτούλα, είναι κάτι που το φτιάχνεις και μόνος σου. Καλός ο άνηθος και το φρεσκοτριμμένο μαυροπίπερο, αλλά δεν του εξασφαλίζουν και βραβείο ευρεσιτεχνίας.


Πιο έξυπνη βρήκαμε την ιδέα της κρεποειδούς ομελέτας, που ήρθε γεμιστή με καραμελωμένα κρεμμύδια. Πράγματι, είναι κάτι που δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν, και μπορεί να δώσει ένα γευστικό σκούντημα στην κατά τα άλλα ωραία αλλά αναμενόμενη αυγουλίλα, όταν τη μαγειρεύετε στο σπίτι. Μπορείς να προσθέσεις κι άλλα λαχανικά, όπως τσιγαρισμένο σπανάκι & πράσο, ή ακόμα και ζεματισμένες φουντίτσες μπρόκολο. Φαντασία να έχεις! Αλλά επειδή το στομάχι δεν γεμίζει με φαντασίες, κι επειδή δεν χορτάσαμε με όλα τα παραπάνω, ούτε καν το μάτι μας δηλαδή, παραδεχθήκαμε την ήττα της ξιπασιάς μας και παραγγείλαμε τελικά και το κλασικό πρωινό!


Η γενική εντύπωση που μας άφησε το brunch είναι ντεμί. Χωρίς συζήτηση είναι πολύ σημαντική η ποιότητα των υλικών, θεμιτός κι ο εκμοντερνισμός παραδοσιακών πιάτων, αλλά δε βρίσκω καμιά θέση για μινιμαλισμούς όταν μιλάμε για Τουρκικό πρωινό! Η "χαρά του φαταούλα", δεν μπορεί να μετατραπεί έτσι για πλάκα σε "συσσίτιο ανορεκτικών μοντέλων"! Φέρε τυράκια, ρετσελάκια, ντοματούλα, καϊμάκια με μέλια μάστορα, φέρε και δεύτερο καλάθι με ψωμούγκα μπας και την κάνουμε ταράτσα!
Related Posts with Thumbnails