ντάρι ντάρι φίλοι μου!


Θα Την αφήσω για μερικές βδομάδες στην ησυχία Της. Αν μου έρθει στο μυαλό - μάλλον δύσκολο να μου φύγει και καθόλου - θα Την αγαπήσω ακόμα περισσότερο με την καρδιά μου. Της αφιερώνω ένα καψουροτράγουδο, ο έρωτας σηκώνει άλλωστε τσαλίμια.


Γλυκό τσίμπημα οι θύμησες από το μακρινό καλοκαίρι του '96 και τις πρώτες διακοπές χωρίς γονείς - οριστικό κόψιμο του ομφάλιου. Συν-πειρατίνα η Εύα από τα Κουδούνια, να ανακαλύπτουμε τους Παραδείσους του Αιγαίου. Μικροί Κολόμβοι, όταν ακόμα η Σαντορίνη φάνταζε στα επαρχιώτικα μυαλουδάκια μας, τουλάχιστον ως διαστημικό ταξίδι στη Σελήνη (τί να κάνουν άραγε τα παιδιά από την Καβάλα; Αααα, ρε Στέφανε!). Κι ακόμα πιο πίσω στο '87, το ραδιόφωνο στο ξεσκούφωτο ντεσεβώ στη διαπασών κι εγώ με αδερφό, ξαδέρφια και θεία Βούλα στην παλιά Εθνική, Ασπροβάλτα - Παραλία Οφρυνίου. Να στριγκλίζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο το χιτ της θερινής σεζόν, ο Λέων της Αμφίπολης απέναντι, να μας κοιτά ατάραχος.


Ραντεβού το Σεπτέμβρη αγαπημένη/οι

Ραμαζάνι και μαλακό πιντέ


Βρισκόμαστε στα μέσα του Ραμαζανιού και η νηστεία στην Πόλη καλά κρατεί. Εεε καλά, τρόπος του λέγειν δηλαδή, μιας και αρκετός κόσμος μαζί κι εμείς, δεν μπορούμε  να χαλιναγωγήσουμε τις ποταπές μας λιγούρες, οπότε το ολοήμερο τσιμπούσι συνεχίζεται ακάθεκτο. Ίσως μάλλον και επαυξημένο, μιας και αυτόν το μήνα υπάρχουν κάποιες παραδοσιακές νοστιμιές που δεν τις βρίσκεις εύκολα τους υπόλοιπους. Μιλάω για το πιντέ του Ραμαζανιού, που θυμίζει αρκετά τη δική μας λαγάνα της Καθαράς Δευτέρας, μόνο που αυτό είναι συνήθως πιο λεπτό και ίσως πιο ευλύγιστο.

 

Δεν μπορεί να λείπει από το τραπέζι ούτε στο ιφτάρ, ούτε στο γεύμα πριν την Ανατολή του ηλίου, όπου τρως για να σε κρατήσει τις επόμενες πολλές πολλές πολλές δύσκολες ώρες που ακολουθούν. Κοστίζει 1,5 λίρα, λιγότερο δηλαδή από 75 σεντς του Ευρώ και τα παίρνεις με τις αγκαλιές. Υπολόγισε ένα πιντέ ανά δύο άτομα περίπου, αλλά βάλε 5-6 μούλικα στη φαμίλια, γιαγιάδες, παππούδες, θείες, γείτονες και θα καταλάβεις ότι χρειάζεσαι ένα τριαξονικό να τα κουβαλήσεις! Για εμάς που δεν είμαστε και καμιά οικογένεια Χωραφά κι επίσης άπιστοι και τρώμε ολημερίς τον αγλέορα, το πιντέ αποτελεί πιο πολύ ένα στέιτμεντ γευσιγνωσίας, γι' αυτό μας αρκεί μόλις ένα την ημέρα. 


Όποτε μας πιάνουν οι αϋπνίες (πολύ συχνά δηλαδή), το αγοράζουμε φρέσκο και ζεστό το ξημέρωμα - γύρω στις 3 το πρωί - από το αγαπημένο μας στέκι, το Καρντεσλέρ Πιντετζισί στο ισόγειο του Φιρούζαγα Τζαμί, μπερδεύοντας τους γείτονες που αναρωτιούνται, τελικά μήπως τα παιδιά σκέφτονται να το γυρίσουν στο Ισλάμ; Το επόμενο καταμεσήμερο όμως, μυρίζουν τα κοψίδια και τις πίτες από την κουζίνα μας και προσγειώνονται στην πραγματικότητα. Άσε δε που τα μισά μας σκουπίδια είναι μπουκάλες του κρασιού. Και κάτι τέτοιες στιγμές, είναι σαν να ακούω τη μάνα μου:  
- Δεκαπενταύγουστος ξημερώνει κι εσύ μπριζόλες μου ζητάς! Μου θες και Παράδεισο μετά!
- Άσε μας ρε μάνα με τους Παραδείσους σου!

η καντάδα του νταβουλτζή


Από την 1η Αυγούστου η Πόλη έραψε και πάλι το στόμα Της. Μετά από τα έξαλλα φαγοπότια των προηγούμενων έντεκα μηνών,  γέμισε η λεκάνη Της, φούσκωσε το πατσαδάκι Της, δίπλωσε και το προγούλι Της - ήρθε πια ο καιρός για αποτοξίνωση. Και τι πιο αποτελεσματικό από την αυστηρή νηστεία του Ραμαζανιού, που εφέτος διαρκεί για όλον τον Αύγουστο. Ναι μεν, κρεμαστά λαμπιόνια σχηματίζουν στους μιναρέδες των μεγάλων τεμένων το: Hoşgeldin Ramazan (Καλώς ήρθες Ραμαζάνι), αλλά άλλοι είναι αυτοί που μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα στα σοκάκια της Πόλης: οι Νταβουλτζήδες του Ραμαζανιού! Θυμάμαι την τρομερή αγάπη που τους δείξατε τις προηγούμενες χρονιές (2009, 2010), απολαύστε λοιπόν τους φετινούς αφιονισμένους ντράμερς:


Όπως βλέπετε, ενώ ο Παβαρότι της κομπανίας με προσπερνά αφοσιωμένος στο υψηλό καθήκον του, τα τσακαλάκια με εντοπίζουν:
- Έιιι θείο, έχουμε κι ακροατήριο!
- Χμμμμ, μπατιράκια θα είναι για να μένουν στο μποντρούμ, σκέφτεται αυτός, αλλά σιγά μην χάσει την ευκαιρία για επίδειξη! 
Κάνει μια αναστροφή, και να σου τον να μου κάνει μια (όχι και τόσο) ρομαντική καντάδα. Τόσο συγκινήθηκα που λίγο έλειψε να του πετάξω τις κοτσίδες μου να καταρριχηθεί στην κουζίνα μας. Το επόμενο πρωί, ήμουν σίγουρος ότι θα μου χτυπήσει το κουδούνι να μου ζητήσει μπαχσίσι για το πριβέ σόου, γι' αυτό κι εγώ δεν άνοιξα σε κανέναν...ομηρία δηλαδή κανονική. Τέλος πάντων, Καλό Ραμαζάνι σε όλους!
Related Posts with Thumbnails