Τί το 'θελα το ψέμα ο άχρηστος;


Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, έτσι δε λέει ο σοφός μας ο λαός; Τί κατάλαβα μήπως κι εγώ ο ψευταράκος που σας βρήκα αθώους και σας κορόιδεψα, ότι και καλά έκανα την πρώτη μου βουτιά Μάρτη μήνα; Δεν ξέρω πώς μου τη βάρεσε να σας κάνω την πλακίτσα, αλλά δεν περίμενα να το χάψετε. Όταν άρχισαν όμως να πέφτουν τα σχόλια βροχή χωρίς κανένας να μου λέει: Τι λες ρε Καραμήτρο, μασάει η κατσίκα ταραμά;, εγώ ο αχρείος το συνέχισα και το 'παιξα τρελίτσα. Με συνεπήρε βλέπετε η ιδέα, ότι τόσο έχουμε όλοι μας μυθοποιήσει την Πόλη που τα πάντα μας φαίνονται πιθανά. Εδώ που τα λέμε, δεν έχουμε και άδικο που Την αφήνουμε να υπογράφει στην ψυχή μας σαν σε λευκό χαρτί. Επειδή όμως η Νέμεσις δεν είναι και τόσο εύπιστη, αλλά αντιθέτως πολύ εκδικητικιά, έχει φτάσει ο Αύγουστος και δεν έχω κάνει ακόμα ΟΥΤΕ ένα μπάνιο στη θάλασσα :(


Μόλις αυτήν την εβδομάδα ξέκλεψα λίγο χρόνο να πάω - στ' αλήθεια αυτήν τη φορά - στο Suada για να δροσιστώ και να μαυρίσω το λιπόσαρκο κορμάκι μου...και πάνω από τον αγκώνα, που είχα κάνει το μαύρισμα του ταξιτζή, καλοί μου αναγνώστες. Από την αείμνηστη στρατιωτική μου θητεία (μπλιαχχχ, τί το θυμήθηκα τώρα;) είχα να αποκτήσω αυτήν την αηδιαστική διχρωμία.


Με το που έπιασε το καραβάκι στο "νησί", έτρεξα σαν τον Βέγγο (ελαφρύ να 'ναι το χώμα...) στα αποδυτήρια να φορέσω το γνωστό πια, κόκκινο ψυχεδελικό μαγιό μου, μιας και δεν επιτρέπεται δυστυχώς  η αδαμιαία περιβολή στο τεχνητό νησί. Κρίμα, αλλά τί να κάνουμε; Κάποιες φορές πρέπει να συμβιβάζεσαι.

 

Μέσα-έξω, μέσα-έξω και δώστου πασάλειμμα με το καροτέν για προστασία, αλλά και για το μπρονζέ χρώμα που σας έλεγα πιο πάνω. Ένας υπνάκος κάτω από τα ελαιόδεντρα και στο όνειρο πρόλαβα να δω ότι έκανα λέει ρεφλεξολογία στις στρογγυλεμένες λευκές κροκάλες του παρτεριού. Πόση ευεξία και ηδονή μπορεί να προκαλέσει το ξύσιμο πατούσας, άλλο πράμα!

 

Η ώρα πέρασε, η Σταυριανή με σκούντηξε, σκούπισα το μάγουλο από το σάλιο που έρεε άφθονο και η συνέχεια γνωστή: ντους, ντύσιμο, καραβάκι, επιστροφή στα κορναρίσματα και το καλαμπαλίκι (πολυκοσμία) της Πόλης.


Σας ζητώ και πάλι συγνώμη για το ψέμα του Μαρτίου, δεν είχα κακή πρόθεση και όπως βλέπετε άλλωστε το πλήρωσα και μάλιστα πολύ ακριβά. Μέχρι να έρθει η στιγμή που η πραγματική θάλασσα - η θαλασσένια λέμε, κι όχι πισίνες ακόμα κι αν είναι αλμυρές - με υποδεχτούν στη μήτρα τους, το Suada θα παραμένει η δική μου Ιθάκη...έστω και γιαλαντζί.

ο Αγιο Βασίλης ξεκαλοκαιριάζει στην Πόλη


Θα μας τρελάνουν πια αυτοί οι Τούρκοι! Πόσες φορές το είπα αυτό το κλισέ, ούτε καν θυμάμαι. Μα είναι να μην επαναλαμβάνομαι με αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου στην Πόλη; Τις προάλλες με κάλεσαν σε δείπνο στο Τσεγκέλκιοϊ, το γραφικό προάστιο του Βοσπόρου στην Ασιατική πλευρά, η αγαπητή Ευγενία και ο Μάκης και παρεμπιπτόντως πολύ τους ευχαριστώ:) Οι νοστιμιές και το δροσερό κρασάκι με θέα το εντυπωσιακό ιστιοφόρο που έσχιζε νωχελικά το νερό, όσο ο ήλιος έγερνε πίσω από τους μιναρέδες και τους ουρανοξύστες της Ευρωπαϊκής όχθης, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ολάκερη ανάρτηση. Άλλο θέλω να σας πω. Πήρα βαπούρ από το Μπεσίκτας για να περάσω απέναντι στο Ουσκιούνταρ κι όταν ξεβράστηκα στην σκάλα, έπεσα πάνω σ' ένα θέαμα που με μπέρδεψε: Τι μήνα έχουμε καλέ; Αν είναι Δεκέμβρης, γιατί φοράω σορτσάκι και σαγιονάρα κι αν πάλι είναι Ιούλης, τι δουλειά έχει ο Αγιο Βασίλης σε ρόλο μικρού (γενειοφόρου) τυμπανιστή;

how to make animated gif

Αν το έβλεπα εφτά μήνες πριν θα ήταν ίσως λογικό, αλλά ως ελαστικός άνθρωπος που είμαι (μόνο βέβαια για τα τερτίπια της Πόλης), προσπάθησα να δικαιολογήσω την εκτός χρόνου κουλαμάρα, σκεπτόμενος ότι και οι διεθνείς οίκοι υψηλής ραπτικής βγάζουν στις πασαρέλες την κολεξιόν του επόμενου χειμώνα, από το προηγούμενο καλοκαίρι. Κι εδώ που τα λέμε, ο εκκεντρικός πλανόδιος δεν φέρνει λίγο στον Φιλήμονα;


το διάσημο νοχουτλού πιλάφ


Το πιλάφι με ρεβίθια είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά street food της Πόλης. Σε κάθε δεύτερη γωνία σε περιμένει μια ορθογώνια τζαμένια βιτρινούλα με στρώσεις κατάλευκου ρυζιού, καφετιού νοχούτ και (αν και όχι πάντα) άτσαλα κομμένες κοτομπουκιές. Όλα αυτά τα βλέπεις βέβαια, αν η κιβωτός του αμύλου, ασβεστίου και πρωτεΐνης δε κρύβεται από τους πεινασμένους θαμώνες, που το περικυκλώνουν αδειάζοντας τα πλαστικά κεσεδάκια με βουλιμία. Πότε το "εστιατόριο" έχει συγκεκριμένη διεύθυνση και πότε έχει 4 τροχούς και νομαδική προσωπικότητα. Το πιο διάσημο από όλα όμως, το οποίο συνδυάζει τις δυο παραπάνω εκφάνσεις, είναι αυτό που τα περισσότερα απογεύματα / βράδια παρκάρει στο πεζοδρόμιο του Ατατούρκ Μπουλβαρί, κοντά στο Υδραγωγείο. Είναι το Ξακουστό Πιλαφτσίδικο του Ουνκαπανί (Meşhur Unkapani IMÇ Pilavcisi), το οποίο άρχισε τη μόδα στο συγκεκριμένο πόστο πριν από 15 χρόνια, βρίσκοντας μιμητές οι οποίοι άδραξαν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν την τάση και φυσικά βρήκαν έτοιμο πελατολόγιο. Μια χαρααααά!


Θα μου πείτε τώρα...δεν στουμπώνουν με τόση πιλάφα οι Μωαμεθανοί (κατά το Χριστιανοί), την οποία μάλιστα καταβροχθίζουν στο όρθιο, πολλές φορές στα βιαστικά και διπλοπαρκάροντας στο πολύβουο μπουλεβάρντο; Πριτσςςςς! Και το αϊράν τί ρόλο παίζει; Αν ένα καλό Ασύρτικο Σαντορίνης συνδυάζεται αρμονικά με χτένια, γυαλιστερές και στρείδια (πηγή), ο καλύτερος συνοδός του πιλάφ είναι το αλατισμένο γιαουρτόνερο! Σου ξεπλένει για τα καλά τη στοματική κοιλότητα, λειτουργεί ως γράσο για να γλιστρίσουν οι κόκκοι του ρυζιού στον οισοφάγο και κατόπιν, την πιο δροσιστική πισίνα για να κάνουν τις βουτιές τους στο στομάχι,  μέχρι να μεταβολιστούν.


Λέτε να είναι η βουτυράτη υφή του πιλαφιού που το κάνει ασυναγώνιστο και άξιο να σε κουβαλήσει εδώ, ή ότι σου παρέχεται η δυνατότητα να τσεκάρεις αν το μπιμπίκι που σε ενοχλεί ανάμεσα στα φρύδια, θα εξελιχθεί σε βαρβάτη καντήλα;


Τώρα, άμα είσαι και γκουρμέ τύπος, πιάνεις το μπουκάλι με την κέτσαπ και τη μαγιονέζα και τα ζουλάς με μένος, σαν να μην υπάρχει αύριο. Άλλωστε η τιμή (1,5 με 2,5 λίρες) είναι φιξ. Πριφφφτσσσςς!


Στην Πόλη των σύγχρονων πύργων


Το παρακάτω αρθράκι μου, δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Καθημερινής, συνοδεύοντας το άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου για την κατάργηση της νομοθετικής απαγόρευσης ψηλών κτιρίων στην Αθήνα. Δε γνωρίζω αν εκδόθηκε και στην έντυπη βερσιόν ή πότε, αλλά άμα έπεσε στα χέρια σας, κρατήστε την εφημερίδα και μου την φέρνετε όταν έρθετε στην Πόλη. Θα χαρεί πολύ η μανούλα μου να της την πάω πεσκέσι.


Μια γραμμή, μάλλον καμπύλη, δύο άκρα. Ενα κέρμα, λίγο σκουριασμένο, δύο όψεις. Μια Πόλη, σωστό τρελοκομείο, δύο πρόσωπα. Για να ακριβολογήσω, στην Πόλη μου, που είναι λάθος να την παρομοιάσω με μαθηματικό θεώρημα αφού σίγουρα πρόκειται για αξίωμα, μόνο η διττή προσέγγιση δύναται να φωτογραφίσει την αδιαίρετη ουσία της.

Κάθε φορά που περιμένω στη διάβαση του Ατατούρκ Μπουλβαρί ν’ ανάψει το πράσινο για τους πεζούς, ξαναθυμάμαι τους λόγους που τα παράτησα όλα στην Αθήνα για να μετοικήσω εδώ. Δεν είναι, φυσικά, το εκ δεξιών κουφάρι του Ουαλέντιου Υδραγωγείου. Και σίγουρα όχι, το πανόραμα στο βάθος του άξονά του, των τζαμένιων ουρανοξυστών του Λεβέντ και του Μάσλακ. Είναι και τα δύο μαζί..

Μια μητρόπολη που δεν διστάζει να φλερτάρει πρόστυχα με ψευδαισθήσεις α λα Ντουμπάι, γηροκομώντας συγχρόνως σαν τις ξεκουτιασμένες θείες της, τις βυζαντινές εκκλησίες και τους οθωμανικούς μεντρεσέδες.

Κι όπως βαριέμαι να ξαναεπισκεπτώ τα φαντάσματα του παρελθόντος, άλλο τόσο φοβάμαι ν’ ανεβώ στο παρατηρητήριο του νεόδμητου Saphire των 261 μέτρων (www.istanbulsapphire.com).

Δεν μ’ αφήνετε εμένα καλύτερα έξω απ’ τη διελκυστίνδα σας λέω εγώ; Το βουλεβάρτο του Ατατούρκ είναι η δική μου Πόλη.

μαλλιά ανοίγω!


Τη γιαγιάκα μου την Χρυσάνθη - τη γυναίκα του παππού του Αγγελή - τη θυμάμαι με πολλή αγάπη. Συχνά αναπολώ την κοντούλικη κοψιά της, τα μάλλινα ζακετάκια με το απαραίτητο καθαρό μαντηλάκι στο τσεπάκι και το καλοκουρεμένο νεανικό καρεδάκι της. Και πιο πολύ, τότε που επέστρεφα στο χωριό, φοιτητής από τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, πήγαινα "κάτω" (ζούσαν σ' ένα μικρό σπιτάκι δίπλα μας) και την τραβούσα να έρθει "επάνω" για να κουτσομπολέψουμε! Πόσο της άρεσε να μαθαίνει τα νέα του κόσμου - διεθνή ή της γειτονιάς - τα οποία φουσκώνοντάς τα, τα ανακύκλωνε στις φιλενάδες της, με την απαραίτητη εμπιστευτικότητα φυσικά. Κάθε φορά λοιπόν, απαντούσε με την ίδια γλυκιά ειρωνεία, στην όλο λαχτάρα πρόσκλησή μου:
Έλα ρε γιαγιά επάνω, μήπως σε διακόπτω από καμιά δουλειά;
- Ναι, ναι! Πολλές δουλειές έχω, μαλλιά ανοίγω!, το οποίο είχε τις ρίζες του στα χρόνια που κούρευαν τα πρόβατα και αφού άπλωναν το μαλλί σε πανιά για να λιαστεί, το άνοιγαν τούφες τούφες να αφρατέψει. 


Η αποπάνω φωτό όμως, δεν είναι τραβηγμένη στα Κουδούνια Δράμας. Είναι απ' το πίσω μέρος του Φιρούζαγα τζαμί, δυο λεπτά από το σπίτι μας. Μια θείτσα με φουστάρα και μαντήλα, έπιασε δουλειά για τα καλά την περασμένη Κυριακή. Κι όλα αυτά να σας θυμίσω, σε μια γειτονιά της Πόλης, χωρίς υπερβολή, ανάλογη του Κολωνακίου. Είναι σαν να λέμε ότι μια κυρία έχει απλώσει το αγνό παρθένο μαλλί στο πλαϊνό παρκάκι του Αγίου Διονυσίου, επί της Σκουφά. Τα πάντα όλα είναι πιθανά σ' αυτήν την Πόλη. Γι' αυτό Την αγαπάμε κιόλας.

στηρίζουμε την Απογευματινή Κωνσταντινούπολης: 87 χρόνια ιστορίας είναι αυτά!


Η δεύτερη παλαιότερη εφημερίδα της Πόλης, η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, (πρώτη είναι η Τζουμχουριέτ) αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να σταματήσει την έκδοσή της.


Η εφημερίδα, από τις 12 Ιουλίου του 1925, εκτός από τις ειδήσεις που υπάρχουν σε κάθε εφημερίδα, φιλοξενεί στις στήλες της και τα κοινοτικά δρώμενα της Ομογένειας.

Το αρχείο της αποτελεί αξιόπιστη πηγή για επιστημονικές έρευνες και φοιτητικές εργασίες.


Η εφημερίδα σήμερα πουλάει περίπου 600 φύλλα ημερησίως σε μία κοινότητα που αριθμεί περίπου 610 ελληνικές οικογένειες. Τα έσοδα όμως από τις πωλήσεις διατίθενται στους διανομείς για να είναι δυνατόν να φτάσει η εφημερίδα στους αναγνώστες.


Ο εκδότης, Μ.Βασιλειάδης, ο οποίος είχε ανακοινώσει ότι η ημερομηνία της 12ης Ιουλίου 2011 πιθανόν θα είναι και η τελευταία μέρα της έντυπης έκδοσης της εφημερίδας, εμφανίζεται τώρα αισιόδοξος, κατόπιν του συγκινητικού -όπως το αποκάλεσε- ενδιαφέροντος πανεπιστημιακών καθηγητών και φοιτητών, οι οποίοι παρόλο που δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα, εγγράφονται συνδρομητές για να ενισχύσουν την εφημερίδα, δίνοντάς της έτσι μια ανάσα για να μπορέσει να συνεχίσει για λίγο ακόμη την έκδοσή της, έως ότου βρεθεί οριστική λύση.

Ο καθηγητής Baskin Oran, επικεφαλής της εκστρατείας για τη διάσωση της εφημερίδας, ανέφερε ότι «αποτελεί μέρος της ιστορίας και κληρονομιά όλων μας και δεν πρέπει να κλείσει». Το σχετικό group που δημιουργήθηκε στο facebook είναι το “Apoyevmatini gazetesi kapanmasin” (Να μην κλείσει η Απογευματινή) http://www.facebook.com/event.php? eid=126648584085520

ΠΗΓΗ: Τουρκικά ΜΜΕ (4/7/2011 έως 9/7/2011)
Κι επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο, τα πρακτικά ζητήματα για να γίνετε συνδρομητές της Απογευματινής Κωνσταντινούπολης, έχουν ως εξής:
  1. Η ετήσια συνδρομή κοστίζει 50 ευρώ, ενώ η εξαμηνιαία 25 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι θα λαμβάνετε κάθε ημέρα (για έναν χρόνο ή έξι μήνες αντίστοιχα) στην ηλεκτρονική σας διεύθυνση το φύλλο της εφημερίδας σε μορφή PDF (ο πιο κοινός τύπος αρχείου για ανάγνωση κειμένων, ανοίγει σε όλους τους υπολογιστές χωρίς να χρειαστεί να κάνετε κάτι παραπάνω). 
  2. Καλείτε το τηλέφωνο 0090 212 293 20 35 (Δευ. – Παρ. 09:00 – 14:00) ή στέλνετε email στο apo.istanbul@gmail.com
  3. Ακολούθως κάνετε κατάθεση στην Εθνική Τράπεζα, στο λογαριασμό με τα παρακάτω στοιχεία:
Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος
στο όνομα: Μιχάλης Βασιλειάδης
Αρ.Λογ.: 687 / 746122 - 43
IBAN: GR4301106870000068774612243

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τους εκδότες της Απογευματινής, για την ευγενική τους χορηγία, να μου αποστέλλουν ΔΩΡΕΑΝ το φύλλο της εφημερίδας, καθημερινά μέχρι σήμερα. Φτάνει όμως ως ΕΔΩ! Ήρθε η ώρα να καταθέσω κι εγώ τον οβολό μου! Δεν το παίζω Λαίδη Νταϊάνα, το ποσό άλλωστε της ετήσιας συνδρομής, είναι συμβολικό μπρος στην ενημέρωση για τα δρώμενα της Πόλης και αξίζει ΠΟΛΥ παραπάνω! Τόσο για μένα που θέλω να το παίζω ξερόλας για το τί παίζει στην Πόλη, όσο και για εσάς που το όραμά Της σας εμπνέει, πρέπει να τη στηρίξουμε τώρα που μας χρειάζεται!

χίλιες και μία σίλε (ξανά μανά)


Στους πιο μελετηρούς από εσάς, το λεοπαρδαλέ μπικίνι που ακολουθεί, θα θυμίσει τις δροσιστικές βουτιές της Σταυριανής στο Σίλε, πέρσι τέτοιον καιρό (πρώτη δημοσίευση ανάρτησης - 28 Ιουλίου 2010). Για μένα τον καψερό, θα είναι το ανάγνωσμα του Σαββατοκύριακου, αφού η ζηλιάρα Πόλη δε μ' αφήνει να ακολουθήσω την μποέμ συγκάτοικο. Πείσμωσε και θέλει να με κρατήσει στην καυτή αγκαλιά Της! Καλοσύνη βέβαια της Σταυριανής, να μου αφιερώσει φεύγοντας, την της (αδερφικής της) αγάπης διαπίστευση μέσω των Cure - The Lovesong. Φυσικά,  με την αντίστοιχη αφιέρωση: However far away (Sile), I will always love you! Αν μη τι άλλο, ας της ευχηθούμε καλό ξεροψήσιμο!

 

Ξέρω για σας, ότι δηλαδή έχετε όλοι απωθημένα, και ότι για μερικά ντρέπεστε (αν όχι για τα περισσότερα). Και παρόλο που είμαι 1 τέλειος άνθρωπος, έχω και εγώ. Κι αυτό που μ’έτρωγε καιρό τώρα, ήταν μεταξύ άλλων, να φορέσω 1 μαγιό τύπου «Μολδαβή μετανάστρια», που θα φέρει άνιμαλ πριντ, κατά προτίμηση τιγρέ. Τελικά βρήκα κάτι καλύτερο, απ’αυτό που είχα φανταστεί, λεοπάρ: Υπερβάλλοντας ζήλος στην απομίμηση δέρματος και χρώματος του εξωτικού ζώου, και μόλις 25 λίρες. Το μόνο που έλειπε, ήταν το κατάλληλο περιβάλλον, που θα αγκάλιαζε το ιδιότροπο αυτό μαγιό με αγάπη, αλλά κυρίως με σεβασμό. 

 

Σε μια από τις πλαζ του Σίλε με ελεύθερη είσοδο, την Aqua Beach, ή Uzun Kum, όπως αποκαλείται απ’τους ντόπιους, βρήκα το καταφύγιο που θα στέγαζε το τρελιάρικο μαγιό. Θυμόμουν με νοσταλγία από το περσινό καλοκαίρι τον τύπο δίπλα μου, που έπεφτε χαρούμενος με τις κάλτσες για μακροβούτια, συμπαρασύροντας στην έκσταση της ανεμελιάς τον κολλητό του, ο οποίος εντυπωσίασε με το μαγιό του προπάππου του, που είχε στερεώσει στη μέση του πρόχειρα με ένα σπάγγο, τύπου καλούμπα. Λίγα μέτρα πιο κάτω, μια κυρία με φυστικί συνολάκι, πουκάμισο-παντελόνι, πιθανή στολή ανθρακωρύχου, αναδυόταν απ’τους αφρούς σαν την Αφροδίτη του Αφγανιστάν, ενώ ο άντρακλας σύζυγος με προχωρημένη γυναικομαστία, μπούκωνε το στόμα του με ζουμερό πεπόνι. Το μαγιό με την λεοπάρ προσωπικότητα, δεν θα μπορούσε παρά να ξετρελαθεί με τη σουρεάλ παραλία.


Μία ώρα δρόμος από την Πόλη το Σίλε, συγκεκριμένα από το Ουσκιουντάρ, απ’όπου και θα ξεκινήσετε για μία από τις πιο δημοφιλείς αποδράσεις, για όσους θέλουν σώνει και καλά να γίνουν ένα με τη θάλασσα. Οι παραλίες εντυπωσιακά καθαρές, ζήτημα είναι αν θα μετρήσετε πάνω από 2-3 τσιγαρόγοπες, το κύμα μπόλικο (αυτό μπορεί να σας τη σπάσει αν είστε υποχόνδριοι), και η άμμος ψιλή και καυτή. Η φύση δε, που περιβάλλει την υγρή παρουσία, πυκνή και καταπράσινη.

 

Όχι μην φοβάστε, αχ κοίτα τους που φοβούνται, δεν έπιασε φωτιά καλέ, μαγκάλι κάνουν εκεί πάνω. Στρώστε πάλι τις πετσέτες, και απολαύστε μαζί με τη μονίμως φουρτουνιασμένη θάλασσα την τσίκνα που φτάνει στους θεούς της Πόλης. Το Σίλε δεν είναι παράδεισος για τα παιδιά του κέντρου, γι’αυτό τα σικ μπανιερικά δεν έχουν πέραση εκεί. Πάρτε λοιπόν τα μικροαστικά σας απωθημένα, όσοι έχετε, και βγάλτε άφοβα τα τάπερ με τους κεφτέδες απ’την τσάντα θαλάσσης. Όσοι πάλι θέλετε να το ζήσετε στ’άκρα, νοικιάστε και δυο παιδάκια απ’το μαχαλά σας, και βιώστε μια πρωτόγνωρη θαλασσινή εμπειρία αλα τούρκα.


Καλό σας καλοκαίρι!

ο Αγγελής βγήκε στο κλαρί (της TV)


Καλό είναι το Skype όταν ζεις στην ξενιτιά, δε λέω. Μοιράζεσαι τα νέα σου με τους κολλητούς, για την υγεία σου/τους, τα επαγγελματικά, τις διαθέσεις, αν θα βολέψει να πάτε διακοπές μαζί και φυσικά τα γκομενικά (τιιιί χώρισες; καλέ, εσύ δεν ήσουνα ευτυχισμένος;;;;) Όμως, σαν τη ζωντανή επικοινωνία δεν υπάρχει. Γι' αυτό κι εγώ κουβαλήθηκα στην Ελλάδα! Είχα και αυτήν την πρόσκληση απ' το Escape, που ο δαίμονας του ηλεκτονικογραφείου δεν μας άφησε να τα πούμε σαν άνθρωποι! Το ραντεβού δόθηκε για το απόγευμα της Δευτέρας 27ης Ιουνίου στο στούντιο της εκπομπής. Έφτασα εγκαίρως, με την πιστή φίλη & ικανότατη μάνατζερ Αναστασία, η οποία ανέλαβε το ρόλο να με προστατεύσει στο ναρκοπέδιο της τελεόρασης. Πρώτο μέλημα της παραγωγής, ήταν να "μην γυαλίζω στον φακό" (Θεός φυλάξει!), και με το καλώς όρισες, η μακιγιέζ της εκπομπής με πέρασε ένα χεράκι σοβάντισμα.

how to make a gif

Περιμένοντας τη σειρά μου να μπουκάρω, το άγχος άρχισε να χτυπάει κόκκινο. Πιο έντονο κι από τις χτυπητές αποχρώσεις του πλατό. Η αντίστροφη μέτρηση για τα 10 λεπτά διασημότητας  άρχισε επιτέλους να μετράει. Ο Ηλίας με εκφωνεί, η βαριά πόρτα σηκώνεται, η μουσική δυναμώνει και περνώ επιτέλους στην άλλη πλευρά! Με ένα κουτί λοκούμια τριαντάφυλλο ανά χείρας - πώς αλλιώς; Πρώτη φορά με καλέσανε οι άνθρωποι στο σπίτι τους; Ααααα, όλα κι όλα, έτσι είμαστε μαθημένοι εμείς στην Πόλη!



Στην αρχή, όλο και πήγαινα να μπερδέψω τα λόγια μου, αλλά τα παιδιά φρόντισαν να με κάνουν να αισθανθώ άνετα. Δεν άργησε λοιπόν, ο δικός σου να αρχίσει να αγορεύει! Βασικά, όποτε αρχίζω να μιλώ για την Πόλη, δύσκολα βάζω γλώσσα μέσα.


Ο χρόνος στην τηλεόραση είναι αδυσώπητος, ερωτήσεις η μία πάνω στην άλλην, τα πλατιάσματα απαγορεύονται, οι συνεχείς διακοπές είναι ο κανόνας. Πάλι καλά είπαμε, που η ντόπα της Πόλης έκανε μια χαρά τη δουλειά της.


Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο χρόνος, ούτε αν μιλήσαμε 5 λεπτά, 10 ή μισή ώρα. Ήμουν αλλού εγώ. Όταν έφτασε η ώρα της αποφώνησης, αισθάνθηκα: φτουυυυ ξελεφτερία! Βγήκαμε φωτό με τα παιδιά: Τη Λάουρα, τη τσαχπίνα της παρέας, που έχει πλήρη συναίσθηση του πού βρίσκεται και δίνει την απαραίτητη νότα ελαφρότητας. Τον Ηλία, η εξυπνάδα του οποίου κάνει μπαμ, με τα καίρια σχόλια και τα αστεία του. Την Ανδρονίκη, την (πολύ πολύ) όμορφη, γλυκιά και ζεστή οικοδέσποινα. Τον Κωστή, τον γκατζετάκια της εκπομπής, που πόσο πολύ ζηλεύω που παίζει κάθε μέρα με τα πιο χάι τεκ παιχνίδια της αγοράς. Τον Νικόλα, που μου δίδαξε τις αργκό εκφράσεις για την παράγκα #2 του ελληνικού ποδοσφαίρου.


Τόσο ζεστή ήταν η φιλοξενία, που λίγο έλειψε να πάρω το θάρρος να κάνω ένα αφρόλουτρο και να ρίξω κι έναν υπνάκο, μετά το στρες του live. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά, τόσο τους παρουσιαστές, όσο και τον Πέτρο τον αρχισυντάκτη της εκπομπής, αλλά κυρίως την Κατερίνα και τη Λίνα οι οποίες αν και δεν φαίνονται στις κάμερες, δουλεύουν σκληρά πίσω από αυτές για να φαινόμαστε εμείς γυαλιστεροί. Άλλωστε, χωρίς αυτές δεν θα έβγαινα στο κλαρί της TV. Να μου είστε όλοι σας καλά, σας ευχαριστώ για την φιλοξενία! Ιδού και το βίντεο, να με συγχωρνάτε αλλά είναι γραμμένο με το κινητό από την τηλεόραση, κατά την επανάληψη της εκπομπής:


Ευχαριστώ κι όλους εσάς, για τα θερμά σας σχόλια. The show must go on!
Related Posts with Thumbnails