πάει ο παλιός ο έντεκας

 
Όσο κι αν αγαπώ την Ιστάνμπουλ, μια άγκυρα είναι αυτό που θα θυμάμαι από τη ζωή μου εδώ, το σωτήριο έτος 2011. Και δε μιλώ για την πρωτεύουσα της Τουρκίας, την οποία δεν έχω αξιωθεί να επισκεφτώ ακόμα. Για την άλλη άγκυρα λέω, που έριξα δειλά εφέτος στο βυθό της Πόλης, κι έδειξε κάπου να σκαλώνει. Για να δούμε πόσο θα κρατήσει, είναι κι αυτές οι τρικυμίες βλέπεις!
 
Καλή Χρονιά αγαπημένοι!

τρία χρονάκια κάθουνταν


Μια του μπλόγκερ (ήμουν αθώος τότε)
Δυο του μπλόγκερ (ήμουν ερωτευμένος τότε)
Τρεις και η καλή του Πόλη! (τι καλά που είμαι ακόμα εδώ!)


Σήμερα κλείνουμε τα τρία χρόνια. Τα κλείνει το μπλογκ βασικά, και μαζί τα κλείνω εγώ που πασπατεύω το πληκτρολόγιο, τα κλείνετε κι εσείς που η Πόλη είναι η αγάπη σας, η μανία σας, το απωθημένο σας, υπήρξε η πατρίδα σας ή θα γίνει στο μέλλον. Όλοι μαζί σαν ξερόφυλλα στα σκονισμένα χάνια Της, έρμαιοι των αέρηδών Της. Για να δούμε που θα μας σύρει και φέτος η Τρελή...

το μπακλαβαδάκι του βρικόλακα


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 8ης Δεκεμβρίου 2011. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ. 

 

Πριν μου πείτε εσείς τι κουβαλήσατε από την Πόλη στο τελευταίο σας ταξίδι, θα σας πω εγώ: λοκούμια, μπακλαβάδες, ναργιλέδες και πασμίνες, άντε και κανά πέτσινο παλτό. Τι θα λέγατε την επόμενη φορά να προμηθευτείτε κι ένα βαζάκι βδέλλες; Μιλάω γι' αυτά τα μίνι τερατάκια που τα βάζεις πάνω σου και σου ρουφούν το αίμα. Σε πολλά σημεία της Πόλης θα δείτε πωλητές βδέλλας, δίπλα σε πάγκους με σπόρους λουλουδιών, φυτοφάρμακα και λοιπά ματζούνια. Αυτά τα υδρόβια σκουλήκια που κολυμπούν σε πλαστικά διάφανα βαρέλια έξω από την Αιγυπτιακή Αγορά του Εμίνονου και σε άλλα παζάρια, δεν είναι άλλο από αιμοβόρες βδέλλες, που πωλούνται για 1,5 λίρα έκαστη.

Αν και από τα αρχαία χρόνια η θεραπεία της αφαίμαξης ήταν γνωστή τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο για τα ευεργετικά της αποτελέσματα, τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της προόδου της ιατρικής και της φαρμακολογίας η χρήση της περιορίστηκε δραστικά. Μόνο που στις μέρες μας, αρχίζει να επανακάμπτει δυναμικά με ιατρικά κέντρα σε όλον τον κόσμο να ξανά-ανακαλύπτουν τις ωφέλειες της ποταπής βδέλλας.

Όσο γκραν γκινιόλ κι αν ακούγεται, στη σύγχρονη ιατρική οι βδέλλες χρησιμοποιούνται* για την αντιμετώπιση ενός ευρέος φάσματος παθήσεων, όπως της υπέρτασης και ορισμένων αγγειακών και καρδιαγγειακών παθήσεων. Επίσης για παθήσεις των οφθαλμών, όπως φλεγμονές του κερατοειδούς και του αμφιβληστροειδούς, αιματώματα στα μάτια, γλαύκωμα και καταρράκτη, αλλά και για ωτορινολαρυγγολογικές παθήσεις, για φλεγμονές του δέρματος, για αιμορροΐδες, έλκη, έκζεμα, αποστήματα δοντιών, φλεγμονές αρθρώσεων και για πόνους από φθορά αρθρώσεων, για την αποκατάσταση της κυκλοφορίας του αίματος έπειτα από συγκόλληση άκρων που έχουν αποκοπεί, για την αντιμετώπιση οιδημάτων, φλεγμονών και αιματωμάτων που οφείλονται σε τραυματισμούς.

Η Τουρκία μάλιστα κατέχει σημαντική θέση στις εξαγωγές βδέλλας σε χώρες της Ευρώπης και ιδίως στη Γερμανία, όπου υπάρχουν 300 ιατρικά κέντρα, που χρησιμοποιούν αυτό το ζωικό είδος για θεραπευτικούς σκοπούς. Σύμφωνα με στοιχεία του τουρκικού Υπουργείου Γεωργίας και Αγροτικών Υποθέσεων, οι εξαγωγές βδέλλας από την Τουρκία, κατά την τελευταία τετραετία, ανήλθαν στους 8.344 τόνους. Μάλιστα, στην Τουρκία εφαρμόζεται ποσόστωση στις εξαγωγές βδέλλας, η οποία θεωρείται προστατευόμενο είδος, βάσει συμφωνίας για το διεθνές εμπόριο αγρίων ζώων και φυτικών ειδών, που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.

Αν και το τελευταίο διάστημα, πολλοί ίσως να σκέφτεστε ότι ήδη σας ρουφούν το αίμα από χίλιες δυο άλλες μεριές, δεν έχετε να χάσετε και τίποτα αν το κάνετε μια ακόμα, για καλό σκοπό! Μια παραφουσκωμένη από αίμα βδέλλα άλλωστε, μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα μεταμοντέρνο ζουμερό μπακλαβαδάκι. Το μπακλαβαδάκι του βρικόλακα.

*Χρήση στοιχείων από το www.webdaily.gr

κάνε ένα χεντιγιέ* στον εαυτό σου

Το ποστ πρωτοδημοσιεύτηκε στις 23/06/2010, αλλά το ξαναθυμήθηκα μετά την απολαυστική συναυλία της Χεντιγιέ την περασμένη Παρασκευή στο Hayal Kahvesi (Beyoglu). Το αηδόνι της Πόλης με την ατίθαση φωνή, τραγούδησε από Amy Winehouse μέχρι τουρκική τζαζ και μας μάγεψε, παρόλο που ψηνόταν στον πυρετό:)

Μου πήρε καιρό να ακούσω τις μουσικές της Χεντιγιέ (Χεντί Κεντί το καλλιτεχνικό της), από το βράδυ που την πρωτογνώρισα. Ένα ξημέρωμα δε μ' έπιανε ύπνος και τη θυμήθηκα, ελπίζοντας πως η μουσική της θα είναι ιδιότροπα ωραία, όπως μου φάνηκε και η ίδια. Το YouTube με επαλήθευσε:


Την επόμενη κιόλας μέρα έψαξα τα τραγούδια της, ξέθαψα φωτογραφίες και περασμένες συναυλίες σε στέκια της Πόλης, διάβασα συνεντεύξεις της σε περιοδικά. Με τζαζ μοιάζει πιο πολύ η μουσική της, αγγλικοί ή τουρκικοί οι στίχοι που γράφει, μόλις μπήκε στο στούντιο για τον πρώτο δίσκο της. Με κάθε τι που διάβαζα, ήθελα να τη γνωρίσω ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο καλά, ήθελα να την ρωτήσω ακόμα πιο πολλά. Κλείσαμε συνέντευξη-ραντεβού για "αύριο το απόγευμα". 


Όχι σε γραφείο με τζαμένιο τραπέζι, στο παρκάκι του Τζιχάνγκιρ, πάνω σε ασπρόμαυρη ποπ-κουρελού και αντί για δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι, ένα πορτοκαλί ράδιο FM/AM. Σαν να ήξερα, πως η συνέντευξη θα ήταν μόνον η πρόφαση.

 
Τα παιδικά της χρόνια στη Μελβούρνη τις δεκαετίες του '70 και 80', ως η μεγαλύτερη κόρη οικογένειας Τούρκων μεταναστών από τη Σαμσούν (-ντα για εμάς), τη σημάδεψαν καλλιτεχνικά. Ο μπαμπάς, τραγουδιστής στη γνωστότερη Τουρκική μπάντα, ξεσήκωνε σε γάμους και μπαϊράμια  Μελβούρνης και περιχώρων, φύλακας του ομφάλιου λώρου του μετανάστη, με τη μήτρα της μάνας-πατρίδας. Όλο και μέχρι το Σίδνεϋ θα είχε φτάσει η φήμη του, είμαι σίγουρος! Κι η Χεντιγιέ εκεί. Στο τραπέζι της κομπανίας να ρουφάει σα σφουγγάρι, παρέα με τη μάνα, να περιμένουν τον μπαμπά να στείλει ακόμα και τους πιο επίμονους χορευταράδες για ύπνο. Ή πρώτα για ξαλάφρωμα και μετά για ύπνο.


Δεν έμεινε όμως, μόνο στην εμπειρική μουσικολογία, το μεράκι της στη μουσική έπρεπε απλωθεί για να ξασπρίσει, πάνω στο πεντάγραμμο. Τα μουσικά σχολεία της Αυστραλίας, ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο - τα καλά του να είσαι μετανάστης. Κι από κει και πέρα, σιγά-σιγά την οδηγεί μεθοδικά το Ποντιακό τσαγανό της, άλλωστε μου θυμίζει ότι και οι Αμαζόνες, κατοικούσαν σ' εκείνες τις όχθες.

 
 Το τέταρτο εζάν μας βρήκε ακόμα αραγμένους στην κουρελού να πίνουμε μπύρες και να τρώμε εκλέρ,  πρώτα τραγουδώντας μου και μετά αναλύοντας στίχο στίχο το Armies on Hold. Η πέμπτη και τελευταία, στην τουαλέτα του τζαμιού, για να αποδώσουμε πίσω στη φύση τις μπύρες.


Εδώ, στο Morning Theft του Jeff Buckley:


*Χεντιγιέ (Hediye) σημαίνει δώρο στα τουρκικά.

με γκουρμεδιές αυγά δε βάφονται


Για το Maya Lokantasi στο Καράκιοϊ έχουμε ξαναμιλήσει. Μετά από την καλή εντύπωση που μας άφησε εκείνο το δείπνο, είπαμε να δοκιμάσουμε και το Κυριακάτικο brunch που ξεκίνησε να σερβίρεται από την αρχή του φθινοπώρου και μάλλον θα συνεχιστεί. Βέβαια, καλό θα ήταν πριν περάσετε το κατώφλι ορεξάτοι, να κάνετε ένα τηλέφωνο για επαλήθευση. Το μενού του brunch όπως και των κυρίων γευμάτων: μονοσέλιδο.


Προσπεράσαμε την ποικιλία με τυριά, ρετσέλια και ψωμοειδή, μιας και αυτά τα τρώμε και στα κλασικά πρωινάδικα. Για τον ίδιο λόγο αποφύγαμε και τα τηγανητά αυγά σε σαχάν, άλλα πλουμιστά με κιμά, άλλα με σουτζούκι και άλλα με παστουρμά. Σας έχω πει την άποψη μου για το τελευταίο διαβολικό (για πολλούς εκλεκτό) έδεσμα, ε; Όπως και να 'χει άλλωστε, θέλαμε κάτι πιο γκουρμέ, πώς να το κάνουμε; Μας γυάλισε λοιπόν το πατέ από συκωτάκια κότας με μαρμελάδα ροδάκινο.


Η ιδέα έξυπνη, ίσως και λίγο τολμηρή (για καλό το λέω αυτό), το αποτέλεσμα όμως υπολείπεται σε γεύση, άσε που σε μπουχτίζει. Όσο και να γλυκαίνει την μπουκιά του σχεδόν δεντελένιου παξιμαδιού το φρούτο, ο πολτός δεν σε ιντριγκάρει να τον αποτελειώσεις.


Από την άλλη, ο καπνιστός σολομός, ξαπλωμένος σε παχύ στρώμα τυριού τύπου labne (έχε στο μυαλό σου Φιλαδέλφεια) και μια ζεστή -τραγανή απέξω, αφράτη στο εσωτερικό- πιτούλα, είναι κάτι που το φτιάχνεις και μόνος σου. Καλός ο άνηθος και το φρεσκοτριμμένο μαυροπίπερο, αλλά δεν του εξασφαλίζουν και βραβείο ευρεσιτεχνίας.


Πιο έξυπνη βρήκαμε την ιδέα της κρεποειδούς ομελέτας, που ήρθε γεμιστή με καραμελωμένα κρεμμύδια. Πράγματι, είναι κάτι που δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν, και μπορεί να δώσει ένα γευστικό σκούντημα στην κατά τα άλλα ωραία αλλά αναμενόμενη αυγουλίλα, όταν τη μαγειρεύετε στο σπίτι. Μπορείς να προσθέσεις κι άλλα λαχανικά, όπως τσιγαρισμένο σπανάκι & πράσο, ή ακόμα και ζεματισμένες φουντίτσες μπρόκολο. Φαντασία να έχεις! Αλλά επειδή το στομάχι δεν γεμίζει με φαντασίες, κι επειδή δεν χορτάσαμε με όλα τα παραπάνω, ούτε καν το μάτι μας δηλαδή, παραδεχθήκαμε την ήττα της ξιπασιάς μας και παραγγείλαμε τελικά και το κλασικό πρωινό!


Η γενική εντύπωση που μας άφησε το brunch είναι ντεμί. Χωρίς συζήτηση είναι πολύ σημαντική η ποιότητα των υλικών, θεμιτός κι ο εκμοντερνισμός παραδοσιακών πιάτων, αλλά δε βρίσκω καμιά θέση για μινιμαλισμούς όταν μιλάμε για Τουρκικό πρωινό! Η "χαρά του φαταούλα", δεν μπορεί να μετατραπεί έτσι για πλάκα σε "συσσίτιο ανορεκτικών μοντέλων"! Φέρε τυράκια, ρετσελάκια, ντοματούλα, καϊμάκια με μέλια μάστορα, φέρε και δεύτερο καλάθι με ψωμούγκα μπας και την κάνουμε ταράτσα!

Πάμε σαν άλλοτε


Αν έχεις όρεξη για κάθε είδους εκδηλώσεις, στην Πόλη θα ήσουν ευτυχισμένος. Για να ακριβολογήσω, ίσως και λίγο χαμένος, μιας και γίνονται καθημερινά χίλια δύο νταβαντούρια, τι εκθέσεις ζωγραφικής, τι θεατρικές παραστάσεις, τι κονσέρτα και πάει λέγοντας, το να τα προλάβεις όλα όμως, είναι μάλλον αδύνατον. Μόλις ενημερώθηκα για δύο συναυλίες με παλιό ρεπερτόριο που θα λάβουν χώρα την επόμενη εβδομάδα, με την Ήβη Ντερμαντζή στο τραγούδι, τον Ανδρέα Τσεκούρα (Οπισθοδρομική Κομπανία) στο πιάνο, τον Κυριάκο Γκουβέντα στο βιολί και τον Muammer Ketencoğlu στο ακορντεόν. Η πρώτη λαμβάνει χώρα την Τρίτη 6/12 στις 21:00, στον συναυλιακό χώρο Gitar Cafe (τιμή εισιτηρίου 25TL) του Καντίκιοϊ/Χαλκηδόνα της Ασιατικής πλευράς, με τίτλο "Τραγούδια της Μικράς Ασίας, από τη Σμύρνη στη Θεσσαλονίκη".


Η δεύτερη στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ζαππείου Σχολής την Τετάρτη 7/12 στις 18:00, με τίτλο "Πάμε σαν άλλοτε", προς τιμήν της συμπλήρωσης της εικοσαετούς Πατριαρχικής ποιμαντορίας της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ Βαρθολομαίου. Στην εκδήλωση θα παραστεί και ο ίδιος ο Πατριάρχης και η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

 η φωτό ανήκει στον χρήστη του flickr nevil5

Θα προσπαθήσω να παρευρεθώ και στις δύο συναυλίες, για να απολαύσω τους εκλεκτούς μουσικούς και φυσικά να χειροκροτήσω την καλή μου φίλη Ήβη! Όσοι από εσάς ζείτε στην Πόλη, ευκαιρία είναι να τα πούμε λιγάκι, ενώ για εσάς που τυχαίνει να ταξιδέψετε στα μέρη μας, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε πως και 'δω πετάμε τη σκούφια μας για φιέστες. Καλή μας διασκέδαση!

αμάν Βαγγελίστα μου!


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 10ης Νοεμβρίου 2011. Ήταν η πρώτη φορά μάλιστα που έπιασα την εφημερίδα στα χέρια μου, μιας και ήμουν στη Θεσσαλονίκη και δεν σας κρύβω ότι...μου άρεσε! Αφήστε που το πήγα και στη μαμά μου! Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ.


Κάθε φορά που περπατώ στα στενοσόκακα της Παλιάς Πόλης μου 'ρχεται στο μυαλό η Λίντα. Ποια Λίντα, θα μου πείτε. Μα η Λίντα Ευαγγελίστα. Και γιατί σου 'ρχεται στο μυαλό η Λίντα Ευαγγελίστα, θα μου πείτε. Να σας θυμίσω την υπερφίαλη ατάκα που ξεστόμισε, τη δεκαετία του '90, το πανέμορφο τοπ μόντελ και έχει μείνει στην ιστορία με γκλίτερ γράμματα; Το Λιντάκι λοιπόν, αφού πρώτα λίγδωσε το εντεράκι του με παχυλές αμοιβές για το θεάρεστο λειτούργημα να σουλατσάρει ημίγυμνη στις διεθνείς πασαρέλες και να φωτογραφίζεται εντελώς τσιτσίδι με διαμάντια στα απόκρυφα, δήλωσε όλο μαγκιά: “δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, για λιγότερα από 10.000 δολάρια!”. Όλοι έχουμε θα μου πείτε την ταρίφα μας, αλλά το θέμα είναι ότι ποιος μας την πληρώνει..

Εεε λοιπόν, στα στενά του Εντιρνεκαπί και του Μπαλάτ, ο κόσμος όχι μόνο δεν σου ζητά 10.000 τουρκικές λίρες για να δεχθεί να τον φωτογραφίσεις, αλλά μαλώνουν και μεταξύ τους ποιος θα σου γεμίσει την κάρτα μνήμης με τα πορτραίτα του. Άμα σε δουν να περιδιαβαίνεις σαν την κοκκινοσκουφίτσα με την Canon περασμένη στον βραχίονα, σε εκλιπαρούν για μια: foto! foto! Αν πέσεις δε και σε καμιά υπερήφανη μάνα ή (ακόμα πιο) υπερήφανη γιαγιά, για το μια ή δυο φορές παιδί τους, την έβαψες κακομοίρη μου! Άμα δεν αλληθωρίσει το μούλικο από χιλιάδες φλας δεν θα σ' αφήσουν να πας παρακάτω.

Μια από τις τελευταίες φωτο-παρα-κρούσεις που μου έλαχε, απεικονίζεται στη φωτό. Αμέριμνος κι αθώος (λέμε τώρα) κατηφόριζα από τα Θεοδοσιανά Τείχη, όταν τράκαρα την Οζλέμ νινέ που έβγαζε τσάρκα το εγγόνι της με το μαλλί γεγέ! “Μέρχαμπα τζανίμ, χος γκελντίν”, με καλωσορίζει και συνεχίζει πάραυτα: “Καλέ τράβα μια φωτογραφία το αγγελούδι μου. Δεν είναι κουκλί ζωγραφιστό;” Εεε τι να πω κι εγώ, “Καλαααααά θείτσα, αυτό δεν είναι μωρό! Είναι φοντανάκι από σοκολάτα Βαλρονά!”. Δεν καταλαβαίνει, αλλά έχει καταφέρει ήδη τον σκοπό της. Με το πρώτο κλικ, ενεργοποιείται μια σειρήνα – ήταν η φωνή της τελικά – και ένα άλλο εγγόνι εμφανίζεται από το πουθενά και το καρέ συμπληρώνεται με τον παππού. Κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει, δεν μπορώ να προσδιορίσω, έχετε καμιά ιδέα; Και δώστου πάρτου να μου ποζάρουν ναζιάρικα οικογενειακώς!

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που οι παρακλήσεις για φωτογράφιση γίνονται και υστερόβουλα, αλλά ο γενικός κανόνας είναι ότι οι Τούρκοι διασκεδάζουν με τους ξένους που θέλουν να τους απαθανατίσουν, αισθάνονται σπουδαίοι. Όπως άλλωστε έλεγε και το άλλο ποπ είδωλο, ο Γουόρχολ, όλοι δικαιούνται δεκαπέντε λεπτά διασημότητας. Κάποιες φορές τζάμπα, κάποιες επί πληρωμή. Μία όμως είναι η ουσία...Κλικ!

καρδιά, όχι παπούτσια

  
[Ανήλικοι μετανάστες ‘δίχως παπούτσια’ γράφουν ζωηρά κείμενα για τις λάθος προσδοκίες, την αϋπνία, τη ζωή αλλού, τον έρωτα και τις τηγανητές πατάτες στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής] 

Εδώ ο κόσμος καίγεται κι ο Αγγελής σας μοστράρει γκουρμεδιές και κεμπάπια. Γι' αυτό ίσως μερικοί κάνουν δικαιολογημένα "χασμουρήθηκα" στις αναρτήσεις. Δεν είμαι όμως τόσο αναίσθητος όσο νομίζετε. Γνωρίζω πως υπάρχουν άνθρωποι, κυρίως νέοι, που ξεπατρίζονται ΧΩΡΙΣ τη θέλησή τους αναζητώντας όχι απλώς ένα καλύτερο αύριο, αλλά ΣΥΧΝΑ μόνο και μόνο για να σώσουν τη ζωή τους. Πολλές φορές είναι νηστικοί και ξυπόλυτοι, αλλά αυτό που τους καίει βαθιά είναι όχι η έλλειψη παπουτσιών, αλλά η έλλειψη του δικαιώματος να ακουστεί η φωνή τους. Η αδυναμία ακόμα και να ψιθυρίσουν τα όνειρα τους, η δυσκολία να επικοινωνήσουν με τη μάνα και τα αδέρφια που άφησαν πίσω στην πατρίδα, το άπιαστο τις περισσότερες φορές όνειρο να βρουν μια αξιοπρεπή εργασία, ακόμα και της πιο δύσκολης, απλώς, για να πατήσουν στα πόδια τους. Πόσο χρειάζονται ένα χέρι βοήθειας!


Για μια τέτοια πρωτοβουλία θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα (τα ντονέρ μπορούν να περιμένουν) που λαμβάνει χώρα αυτές τις ημέρες. Ο άνθρωπος που την ξεκίνησε είναι η συγγραφέας Εύη Λαμπροπούλου. ΟΚ, είναι φίλη μου, αλλά δεν της κάνω ρουσφετάκι επειδή είναι κοντοχωριανή (Καβαλιώτισσα), αν δεν άξιζε τον κόπο θα τη βοηθούσα χωρίς να σας το αναφέρω. Το 2009 η Εύη δημιούργησε "Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής" στο "Κέντρο Φιλοξενίας Ανήλικων Ασυνόδευτων Προσφύγων" στην Αγιάσο Λέσβου, με εξαιρετικό αποτέλεσμα: συγγράφηκαν πολλά ολοζώντανα, σπαρταριστά, αστεία ή μελαγχολικά κείμενα, κυρίως στα αγγλικά, αρκετά μάλιστα ώστε να μαζευτούν σε ένα βιβλιαράκι που δεν εκδόθηκε ακόμα.


Στόχος είναι να να γίνει τελική έκδοση βιβλίου και να βρεθεί χώρος και το κατάλληλο δίκτυο ώστε να οργανωθούν καινούρια μαθήματα. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε; Είναι πολύ απλό, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ψηφίσουμε το ΗΕΑRT, NOT SHOES, ακολουθώντας αυτό το λινκ. Για όσους δεν κατάλαβαν, κάντε κλικ πάνω στη λέξη λινκ και θα βρεθείτε στη σελίδα της πρότασης Heart No Shoes, όπου υπάρχει η παρότρυνση "Ψήφισέ την!". Αν κάποιοι κλικάρατε στο HEART, NOT SHOES στην αρχή της ανάρτησης και ήδη ψηφίσατε, δεν πρέπει να το κάνετε και πάλι. Μια φορά αρκεί.


Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά και στο μπλογκ με ιστορίες των παιδιών. Πλάκα έχει αυτή με τίτλο: Αλί, Αλί και τρεις Αλί. Συγκινήθηκα λιγάκι με τη συνωνυμία βλέπετε! Κι εμένα στα παζάρια της Πόλης Αλί με φωνάζουν:)
«Γράψαμε για αϋπνία, έρωτα, πόνο, τσάι, σύννεφα, διαβατήρια και τηγανητές πατάτες. Γράψαμε τελικά όλοι γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, με τσάι (με τρεις κουταλιές ζάχαρη) ή χωρίς. Ακόμα και η δασκάλα. Τα φρέσκα κείμενά μας, μετά από πολλή δουλειά, έγιναν αυτοσχέδιο φωτοτυπημένο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε σε εφτά αντίτυπα. Όσοι το διαβάζουν το τελειώνουν με τη μία. Μερικά κείμενα είναι σούπερ, άλλα απλά διαβάζονται. Αλλά είναι όλα αληθινά.»

Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει το σύνθημα "είμαστε όλοι μετανάστες" που γράφεται στους τοίχους, αλλά εγώ τουλάχιστον είμαι. Πρώτα απ' όλα όμως, έγινα μετανάστης επειδή το ήθελα, σε μια μαγική Πόλη που λατρεύω. Ίσως να έχω επίσης πολλά ζευγάρια παπούτσια, σίγουρα έχω γεμάτη και την κοιλιά μου. Η καρδιά μου από την άλλη, πότε είναι ανάλαφρη και πότε έχει ντέρτια, αλλά δεν της φταίει κανένας γι' αυτό, εκτός από την ξερή μου την κεφάλα. Σ' αυτά τα παιδιά όμως δεν μπορείς να καταλογίσεις καμία ευθύνη για την αβεβαιότητα της ζωής τους. Όποιος πειστεί ότι πρόκειται για καλό σκοπό, ας βοηθήσει. Παρακαλώ όμως, αν είναι να ψηφίσετε, κάντε το ΤΩΡΑ. Η ψηφοφορία λήγει την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, δηλαδή αύριο το βράδυ. Να μου είστε καλά:)

9 τραπέζια θα σου πω


Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από την επιστροφή μου από την Ελλάδα. Έπρεπε να έρθω πρώτον για να τακτοποιήσω υποθέσεις και δεύτερον επειδή πεθύμησα τους φίλους μου. Η σειρά δεν έχει να κάνει με τη βαρύτητα που έχουν τα 2 παραπάνω στη ζωή μου. Σαφώς και οι φίλοι μου ζυγίζουν περισσότερο - κάποιοι μάλιστα και κυριολεκτικά:) Η δεκαήμερη τουρνέ στην πατρίδα ξεκίνησε από την Αθήνα. Πρωί δημόσιες υπηρεσίες, εφορίες, τράπεζες και από μεσημεράκι ποιος μας πιάνει, δώστου συναντήσεις και τραπεζώματα με αγαπημένους! Συμφωνείτε φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει πιο όμορφο και ζεστό από το να μοιράζεσαι με τον άλλον τα νέα, τα άγχη και τα όνειρά σου, καθώς σπας το φραντζολάκι στη μέση και του το δίνεις στην χούφτα.

 
Πρώτος ο Μανωλάκης μου, έτσι τον λέω εγώ κι ας ντρέπεται λιγάκι ο Κρητίκαρος! Ένα από τα 254 διαφορετικά του ταλέντα είναι και η μαγειρική. Και όταν λέμε ότι μαγειρεύει, δεν εννοούμε ομελέτες και μακαρονάδες. Έλα ντε όμως που επιχειρεί τον τελευταίο καιρό ξάνοιγμα στις Απωανατολίτικες κουζίνες και μου 'φτιαξε νουντλς! Όχι βέβαια πριν κάνουμε τα ψώνια μας σε ένα Ασιατικό μπακάλικο της Απόλλωνος, για να επιστρέψουμε ντογρού στο σπίτι για μαγείρεμα. Αυγονούντλς λοιπόν με κοτόπουλο, μανιτάρια σιτάκε και πιπέρι σετσουάν. Καθώς πάλευα με τα τσόπστικς άκουγα τις περιπέτειες του στην ολοένα και πιο μπερδεμένη ελληνική πραγματικότητα. Εγώ όμως, πιστεύω στο κολλητό μου και είμαι σίγουρος ότι οι δυσκολίες είναι πρόσκαιρες κι  αυτός είναι ικανός πολύ και θα τις ξεπεράσει μια χαρά. Ελπίζω να του πέρασα ότι θα είμαι πάντοτε κοντά του, μόλις 55 λεπτά πτήση. Άλλωστε είναι η σειρά μου να τον στηρίξω.


Πάμε παρακάτω. Έχει πάνω από χρόνο που ανακάλυψα το pandespani.com και δεν έχασα από τότε καμία νέα ανάρτησή του. Πάντα μου ανοίγει την όρεξη το μπαγάσικο, πληρώνω με το ίδιο νόμισμα θα μου πείτε που κι εγώ σας κάνω που και που να λιγουρεύεστε. Όπως συμβαίνει συνήθως, πίσω από ένα νόστιμο μπλογκ κρύβεται κι ένας νόστιμος άνθρωπος. Στην προκειμένη περίπτωση, η νοστιμιά είναι τριπλή: η pandespani, η fyllosophie και ο greekadman! Δεν κρατήθηκα και μόλις φίξαρα το ταξίδι, τους ζήτησα αν έχουν χρόνο να συναντηθούμε. Πολύ με χαροποίησε που δε με πήραν με τις ντομάτες (που έχουν στην αρχική σελίδα του site τους) για την αυτοπρόσκληση, αντίθετα δε, πρότειναν να δειπνήσουμε παρέα! Η τυφλή εμπιστοσύνη που τους είχα/έχω δικαιώθηκε πανηγυρικά, με την επιλογή των παιδιών να συναντηθούμε στο εστιατόριο του Αγοραστού στο Γέρακα. Φυσικά πριν πάω έκανα και μια επανάληψή σε παλαιότερο ποστ του pandespani για να πάω διαβασμένος. Από τα πρώτα πιάτα κιόλας άρχισα να μουγκρίζω από την απόλαυση: σούπα κίτρινης κολοκύθας, γιουβετσάκι με γαρίδες, λαβράκι καρπάτσιο με φακές και λάδι τρούφας, σαλάτα με ice herb, κρατσανιστό -λόγω κρυστάλλων στο εσωτερικό του- σαλατικό, που ούτε καν γνωρίζαμε την ύπαρξή του, λολαθήκαμε! Για κύριο τσαλαβούτησα σε μια εντρεκότ Black Angus που έσταζε αίμα και μπορούσε να ξαναδώσει ζωή με τη γεύση  και το μαέστρικο ψήσιμό της ακόμα και σε βρικόλακα. Όταν έφυγαν και οι τελευταίοι πελάτες, ο Αγοραστός βγήκε από την κουζίνα και κάθησε μαζί μας. Πόσο θαυμαστοί είναι οι άνθρωποι που σε ταΐζουν τόσο καλά. Μου 'ρχεται να τους φιλήσω τα χρυσά τους χέρια! Κι οι 4 μαζί πέσαμε πάνω του να τον ρωτάμε για συνταγές, υλικά και μυστικά, όπως κάνεις όταν γνωρίζεις ένα γιατρό και τον βομβαρδίζεις με χιλιάδες "γιατρέ μου έχω έναν πόνο εδωνά..". Άλλωστε κι αυτοί γιατροί της κοιλιάς και της ψυχής μας είναι. Το δείπνο που κράτησε από τις 9 το βράδυ έως τις 3 το ξημέρωμα, τελείωσε με γλυκάκια και λικέρ, από τα οποία η αφράτη ξινούτσικη και λίγο πικρή μους λεμόνι κέρδισε στα σημεία. Δέσποινα, Σόφι, Δημήτρη σας ευχαριστώ για όλα, όταν με κάποιον που πρωτογνωρίζεις περνάς ώρες πολλές γύρω από ένα τραπέζι σα να είσαι με παλιούς φίλους, ε αυτό είναι χαράς ευαγγέλιο!


Σειρά είχε η Μαριάνα, μία από τους πρώτους φίλους που έκανα μέσω του μπλογκ. Το History of Greek Food είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα site για την μακραίωνη ιστορία της Ελληνικής Διατροφής. Κάθε νέα ανάρτηση της έρχεται να αποκαλύψει μια άγνωστη πτυχή της περιπέτειας της γεύσης, αλλά δε μένει μόνο στη θεωρία. Το περασμένο καλοκαίρι η Μαριάνα διοργάνωσε με απόλυτη επιτυχία το 1ο Συμπόσιο Ελληνικής Γαστρονομίας στα Χανιά και έγραψε μία σωστή βίβλο για την Ελληνική Κουζίνα, τα υλικά και τις συνταγές της: Η γλώσσα της γεύσης, (η Σταυριανή το διαβάζει ξανά και ξανά σα λογοτεχνία!). Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα, η Μαριάνα με προσκαλεί στο σπίτι της και φυσικά όλο και μου ετοιμάζει κάτι σπέσιαλ. Αν και όλα τα παραπάνω που σας είπα σας προϊδέασαν για κανένα ξεχασμένο πατροπαράδοτο φαγάκι, η ιστορικός μας την έσκασε, ετοιμάζοντάς μου "το γουρουνάκι του επαίτη", ένα παραδοσιακό Κινέζικο πιάτο! Ο μύθος θέλει ένα φτωχαδάκι να κλέβει έναν χοίρο (μπορεί να ήταν και κοτούλα) και για να το κρύψει το θάβει σε έναν λάκκο που τον σκεπάζει με πηλό. Η συνταγή θέλει τα κομματάκια του κρέατος να θάβονται σε κόκκους ρυζιού με πιπερίτσα και κρεμμύδι και όλα μαζί να καλύπτονται με ζυμάρι πριν μπουν στον φούρνο. Κρατς! σπας το κέλυφος και αρχίζουν να βγαίνουν οι ατμοί και να μοσχοβολάει το σπίτι! Μπράβο βρε Μαριάνα μου, αυτό που μ' αρέσει σε σένα είναι που όσο κι αν γνωρίζεις σε βάθος κι εκτιμάς τους θησαυρούς της Ελληνικής Γεύσης, άλλο τόσο ανοιχτή σε άλλες κουζίνας είσαι.


Κι αφού τελείωσαν οι δουλειές στην Αθήνα, τσουπ στη Θεσσαλονίκη για βόλτες με τους άλλους κολλητούς. Παναγιώτης και Τζένη, Νενάκι, Νάνσυ και Άγγελο άρτι αφιχθέντα από Ντουμπάι για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Με περίμεναν στη Μάντολα, το εστιατόριο με το Κεφαλονίτικο όνομα στα Λαδάδικα. Σε καμία περίπτωση η γειτονιά δε θυμίζει το κιτσαριό που άφησα τα χρόνια που σπούδαζα στην πόλη, με τα ντιριντάχτα στυλ Very Koko. Τα πιάτα της Μάντολας είχαν όλα τσαχπινιές! Τί ριζότι με λουκάνικο Βόλου ή με άνιθο και αμπελόφυλλα, τί κουνελάκι με πατάτες και καρότα, τί τορτίγιας με καβουρμά! Το λευκό κρασάκι έρρεε άφθονο κι εμείς να πειραζόμαστε ανελέητα, όπως κάνουμε από το 1996! Όσα σκαμπανεβάσματα κι αν κάνει η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη, αυτοί οι άνθρωποι είναι η άγκυρά μου στην "ερωτική" πόλη.


Το ίδιο βράδυ κάναμε και Thessaloniki by night. Όταν έχεις καλή παρέα δεν πτοήσε από τις συνεχείς βροχοπτώσεις της Σαλονίκης. Ποτά, κουβεντολόι με πληθωρικούς ανθρώπους να σε περικυκλώνουν και στριπτήζ λόγω μεθυσιού. Το ξημέρωμα μας βρήκε στον Τσαρούχα για πατσά. Εγώ ψιλό, οι δυο Νεάτερνταλ χονδροκομμένο, η σικ Άννα βραστό μοσχαράκι. Οι προηγούμενες μαργαρίτες όμως τσίνησαν για τη λαϊκή κατάντια μου και αναγκάστηκα να ταΐσω τα παπάκια στο δέντρο της εισόδου. Πάλι καλά που τα κατάφερα να γυρίσω σπίτι σώος και αβλαβής, όχι όμως και χωρίς μαυρίλες στο στήθος από τα σφιχταγγάλιασματα σε κάδους απορριμάτων και στύλους της ΔΕΗ.


Το πρωινό για να πάρω πίσω τις δυνάμεις έγινε στα Goody's.  Αμέ, γαλλικός καφές με βούτημα ένα τσίζμπεργκερ. Παρέα δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη από τον Χρηστάρα (3 ετών) και τη Σοφία (5 ετών) σε κατάστημα της αλυσίδας με παιδότοπο για να γυμναστούμε κιόλας. Ήταν κι οι γονείς μαζί, δεν ήμασταν μόνα μας. Με την Εύη και τον Θάνο γνωριστήκαμε στην Πόλη και από τότε συναντιόμαστε με την πρώτη ευκαιρία. Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία το χρυσό ελαιόλαδο που μου φέρανε πεσκέσι τα γλυκά μου φιλαράκια! Μιας και δεν προβλέπεται (τουλάχιστον με τον παραδοσιακό τρόπο) να κάνω σύντομα οικογένεια, χαίρομαι να κάνω παρέα με καλούς ανθρώπους που κάνουν υπέροχες φαμίλιες, με γεμίζουν με παρηγοριά ότι η ζωή συνεχίζεται παρ' όλες τις ανατροπές της.


Μεσημεριανό (στις 5 το απόγευμα) κάναμε με το ζευγαράκι-πρότυπο Παναγιώτη και Τζένη. Με πήγαν στη Φωλιά, πάνω από την Κασσάνδρου. Τα πιάτα ευφάνταστα, δεν ξέραμε τι να πρωτοδιαλέξουμε και ως συνήθως υπερβάλαμε. Το τραπέζι έγκωσε από τα πιάτα, πόσο μάλλον, με έξτρα μια γιγαντιαία σπαλομπριζόλα και ένα τηγανητό μαστέλο Χίου, που κατά λάθος αντί για τους διπλανούς που το παρήγγειλαν, ήρθε σε μας! Απ' όλα μου άρεσαν καλύτερα τα σουτζουκάκια από βουβαλίσιο κιμά, τρυφερά και ευωδιαστά. Ήρθε μετά κι ο Στέφανος με το ποδήλατο και τη γλώσσα έξω, μου 'ρθε να του την τσιμπήσω έτσι κατακόκκινη από την ανάβαση στις ανηφόρες. Αν και δεν το ανακοινώνουν τα παιδιά, ας βγάλω και μια είδηση: ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα. Κουμπάρος μη ρωτήσετε ποιός θα είναι. Πρέπει ν' αρχίσω να ράβομαι ξανά!


Σαββατοκύριακο πήγα στη Δράμα. Στο σπίτι με περίμεναν ήδη μαμάκα-μπαμπάκας-αδερφούλης-νυφούλα κι ανηψιός! Παραγγελιά δική μου ήταν ο ξαλμυρισμένος μπακαλιάρος, τηγανητός με κουρκούτι, συνοδευόμενος με βραστά λαχανικά και ζωχούς μαζεμένους από αγρούς. Όσα μέρη κι αν γυρίσω, όσα γκουρμέ πιάτα κι αν δοκιμάσω, η θαλπωρή του πατρικού και η γλύκα του μαμαδίστικου φαγητού δεν ξεγράφεται από το DNA. Πόσες φορές ακόμα να το πω; Θα με περάσετε για μαμμόθρεφτο, αλλά ναι. Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στη ζωή χωρίς την αγάπη που με μεγάλωσαν κι ακόμα μου δίνουν απλόχερα αυτοί οι άνθρωποι.


Το τελευταίο βράδυ στην Ελλάδα έφασε, δεν μπορούσα να φύγω με άδειο στομάχι. Το αποχαιρετιστήριο δείπνο στην ταβέρνα Ροδόσταμο, στις πηγές της Αγίας Βαρβάρας στο κέντρο της Δράμας. Η Άννα, η πρόσχαρη μαγείρισσα και ιδιοκτήτρια, με προσκάλεσε να δοκιμάσω τις σπεσιαλιτέ της. Ο κατάλογος τεράστιος, συνταγές και ονόματα εμπνευσμένα από την Πόλη. Τί σουτζουκάκια του Σουλτάνου, τί μουτζβέρ, τί τσουλαμά. Το τελευταίο είναι ένα πιλάφι που μαγειρεύεται σε πήλινο με κοτόπουλο, σταφίδες και λοιπά μυρωδικά, καλυμμένο με φύλλο κρούστας. Μου θύμισε λίγο το κούρδικο Περντέ Πιλάφ. Έκανα και μια παρασπονδία όμως και καταβρόχθισα μια χοιρινή τηγανιά με κόκκινες πιπεριές, φέτα και ζελέ μπίρας. Ποιός ξέρει άλλωστε πότε θα ξαναφάω το αμαρτωλό κρέας εδώ στην Πόλη. Παρέα είχα την καλύτερη. Η ίδια η μαγείρισσα, που ενώ είχε επιστρέψει στο σπίτι μετά από μια εξαντλητική μέρα στην κουζίνα, γύρισε μόνο και μόνο για να γνωριστούμε, η σούπερ ομάδα των οδοντογιατρών και οι φιλενάδες Νεκταρία κι Έλσα που με ξέρουν και από την καλή και από την ανάποδη τα τελευταία 20 χρόνια. Ειδική ευχαριστία στη Ματίνα, που δέχθηκε να μου σφραγίσει το δόντι βράδυ Κυριακής για να να συνεχίσω να απολαμβάνω όλα αυτά τα καλούδια!


Μπορεί τα τραπέζια που έκανα στην Ελλάδα να μην ήταν μόνο εννιά, όπως και οι φίλοι που συνάντησα δεν ήταν μόνο αυτοί που παρουσίασα, απλώς προσπάθησα να σας δώσω μια εικόνα του ταξιδιού. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η μαυρίλα στην χώρα, αλλά όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Δεν θα πω μπαρούφες του στυλ ότι "οι Έλληνες στα δύσκολα ενεργοποιούνται" κτλ, αλλά είδα πλέον ανθρώπους συνειδητοποιημένους για τη σοβαρότητα της κατάστασης να αναλαμβάνουν όποιες ευθύνες τους αναλογούν (και λίγο περισσότερες καλό θα ήταν αν θέλουμε να τα καταφέρουμε). Στο επόμενο τραπέζι με φίλους σας τι θα λέγατε να συζητήσετε μόνο όσο κρατάει ο πρώτος μεζές το οικονομικό-πολιτικό μπέρδεμα και μετά να προχωράτε στα πιο σημαντικά; Ένα αστείο, ένα εναλλακτικό σχέδιο πλεύσης, ένα σαγανάκι με φέτα και μπούκοβο είναι το μυστικό...

μες στης Πόλης το χαμάμ #indeed


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Εξώστη, ο οποίος κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη σε 500 σημεία της Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της 27ης Οκτωβρίου 2011. Δυο φορές το μήνα, θα διαβάζετε τις "ανταποκρίσεις" του Αγγελή στο φύλλο της εφημερίδας, οι οποίες εκ των υστέρων θα δημοσιεύονται και στο μπλογκ.


Το κυνήγι του επιούσιου είναι σκληρό αγαπητοί, το γνωρίζετε φαντάζομαι. Πολύ συχνά σε ρίχνει στο ρινγκ σαν άδειο σακί μεν, με τα νεύρα τσίτα δε. Σ' αυτές τις περιπτώσεις να σας πω εγώ τι κάνω; Όχι, όχι δεν τρέχω στον ψυχολόγο μου, αντίθετα τρυπώνω σε ένα χαμάμ. Το ερώτημα είναι τώρα, σε ποιο από τα δεκάδες της Πόλης; Τα περισσότερα είναι της Οθωμανικής περιόδου, με τέσσερα από αυτά να είναι τα πιο φημισμένα: Τσεμπερλίτας, Σουλεϊμανιγιέ, Χιουρέμ, Τσαάλογλου, και τα τρία πρώτα έχει σχεδιάσει ο σταρ-άρχιτεκτ Σινάν. Έλα ντε όμως που πρώτον είναι ακριβά και δεύτερον και κυριότερο γίνεται της μουρλής από κόσμο, με αποτέλεσμα εκεί που αράζεις στην καυτή μαρμάρινη πλάκα, να σου χαϊδεύει ο αποπάνω το μαλλί με την πατούσα του.

Για να βρω την ησυχία μου λοιπόν, τραβάω προς τα συνοικιακά τα οποία μπορεί να μην έχουν λεπτοδουλεμένες κρήνες, ο διάτρητος τρούλος να είναι καλυμμένος με λινάτσα, ίσως να ψιλομυρίζουν και ιδρωτίλα, αλλά μόνο εκεί μπορείς να βυθιστείς στο ανατολίτικο ζεν. Οι θαμώνες αυτών των χαμάμ απαρτίζονται από αχθοφόρους των διπλανών παζαριών, τον μπακάλη και το μανάβη της γειτονιάς, που όλοι έρχονται για να ξεκουράσουν κορμί και πνεύμα.

Ένα από αυτά είναι το Κοτζαμουσταφαπασά (πώς λέμε σκουληκομυρμηγκότρυπα;) Χαμαμί στην ομώνυμη περιοχή. Ακόμα και μετά την πρόσφατη ανατίμηση, το πακέτο: είσοδος - κεσέ - μασάζ, κοστίζει μόλις: 10TL + 5TL + 5TL = 20TL, συγκρινόμενο με τις 60 λίρες των ιστορικών είναι σωστό κελεπούρι! Πληρώνω το αντίτιμο και ανεβαίνω στο δωμάτιο 11, το γωνιακό του πρώτου ορόφου. Μην περιμένετε πολλές ανέσεις. Ένα ντιβάνι τύπου φυσιοθεραπευτή στρωμένο με λινή πετσέτα, ένα πλαστικό τραπεζάκι, βερνικωμένη κρεμάστρα, λάμπα-γλόμπος.

Ξετσιτσίδωμα, τύλιγμα γοφών με το καρώ πεστεμάλ, μπλε πλαστικές σαγιονάρες και φλάτσα φλούτσα στο ισόγειο για τη μεγάλη είσοδο. Πρώτα ο χώρος με τις τουαλέτες, μετά το τιρασλίκ, τουτέστιν δυο μισάνοιχτα κουβούκλια για το απαραίτητο για τους μουσουλμάνους ξύρισμα των απόκρυφών τους. Θέλει κανά εικοσάλεπτο με βρεξιματάκια στις γούρνες, ίσως κι ένα γρήγορο πέρασμα από την καυτή σάουνα για ν' ανοίξουν οι πόροι.

Ο κεσετζής μου ο Χουσεΐν, μού γνέφει να τον ακολουθήσω, υπακούω πειθήνια και μ' ανταμείβει με ένα ξελέπισμα από τα λίγα! Ίσα με πέντε κιλά μακαρόνι νούμερο 6 έβγαλε από πάνω μου. Τί; Με λες βρωμιάρη; Νεκρά κύτταρα αγαπητέ! Συνεχίζουμε με μασάζ, που λέει ο λόγος δηλαδή, μιας και πρόκειται περισσότερο για λιάνισμα. Πού σε πονά και πού σε σφάζει! Όχι ότι είχε κάτι ενάντια στον γκιαούρη πελάτη, απλώς το αντρικό μασάζ είναι βίαιο του κερατά. Κόκαλα κάνουν κρακ, νεύρα τεντώνονται σαν τόξα, μύες τρώνε σφαλιάρες τσουχτερές. Όλην αυτήν την επιθετικότητα βέβαια, την απέκτησε αφού του 'ταξα μπαχσίς ένα έξτρα τάλιρο. Το σακάτεμα που μου κανε ο μπαγάσας, άξιζε σίγουρα τα λεφτά του!

Για το επόμενο δίωρο, αυτομπανιαρίζομαι, κόβω νύχια και κάνω ξουυυυυυυ στην καταραμένη την ένταση! Μπουζάτος και μυρωδιαστός πλέον, ζώνομαι τα τσουμπλέκια μου και βηματίζω προς την έξοδο. Με το εσωτερικό κοντέρ μηδενισμένο, φέρτε μου το στρες της καθημερινότητας να το λιανίσω το ρημάδι!

τσιλημπούρδισμα αλά Ελληνικά


Έ-έ-έρχομαι στην πατρίδα ξανά. Ευκαιρία οι μέρες αργίας του Κουρμπάν Μπαϊράμ που φέτος αρχίζει στις 6 Νοέμβρη. Αυτήν τη φορά θα τσιλημπουρδίσω μεταξύ Αθηνών, Θεσσαλονίκης & Δράμας. Το παρόν ποστ έχει ρόλο απλώς ενημερωτικό, τουτέστιν επειδή δεν μπορώ να ειδοποιήσω προσωπικά τους πάντες για την επίσκεψη μου, το γράφω εδώ για να ξεμπερδεύω. Γκουκ-μουκ του στυλ: γιατί δε μας είπες ότι έρχεσαι, θα τ' ακούω βερεσέ. Όποιος το διαβάσει το διάβασε. Γνωστοί και φίλοι μπορείτε να επικοινωνήσετε με όποιον τρόπο σας βολεύει για να κανονίσουμε συναντησούλες και φαγοπότια.


Η φωτό είναι δική μου, τραβηγμένη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών τον Οκτώβριο 
του 2004. Χρόνια αναρωτιέμαι τί δυσκολεύεται να συλλάβει η εικονιζόμενη κυρία.  
Ελπίζω να μη μου κάνει μήνυση αν ανακαλύψει τυχαία το μπλογκ.

τ' απομεινάρια ενός brunch

  
Έχω πολλά χρόνια που ξεπέρασα το σύνδρομο της "Κυριακάτικης Μελαγχολίας". Από τότε δηλαδή που άρχισα να εργάζομαι και είχα μόλις 2,5 μέρες για την πάρτη μου - Παρασκευή απόγευμα με Κυριακή βράδυ - οπότε αγκυλώσεις του τύπου "έφτασε μεσημέρι Κυριακής και αύριο ποιός πάει στη δουλειά", δεν έχουν καμιά θέση στην παλέτα των συναισθημάτων μου. Ειδικά δε, τις περιόδους σκληρής εργασίας που η μόνη ελεύθερη μέρα είναι η Κυριακή! Το ίδιο συμβουλεύω και σε σας. Σηκωθείτε αργούτσικα (όχι μετά τις 13:00 όμως), ρίχτε νερό στη μούρη, πλύντε δόντι, τυλίχτε στο λαιμό ένα κασκόλ και ξεχυθείτε στο δρόμο. Καλές οι χειμωνιάτικες βόλτες δε λέω, αλλά όπως έλεγε κι ο Νεύτωνας (απ' το μυαλό μου το έβγαλα αυτό), ποτέ με άδειο στομάχι. Η αξία του πρωινού γεύματος, του οποίου ως γνωστόν είμαι δηλωμένος θιασώτης, τους κρύους μήνες είναι ακόμα πιο ανεκτίμητη! Πολύ το παπάρησα όμως για να φτάσω στο παρασύνθημα, που δεν είναι άλλο από το μπραντς που κάναμε με την Ιπέκ (την έτερη συγκάτοικο) στον 5ο Όροφο (τουρκιστί 5. Kat), που βρίσκεται 5 λεπτάκια από το σπίτι μας.

 

Παρεμπιπτόντως, κάθε φορά που ακούω brunch μου 'ρχεται στο μυαλό ένα γλυκό παιδάκι που εξηγούσε στους φίλους του με περισσή αυτοπεποίθηση: ρε 'σεις, το μπραντς είναι ένα απεριτίφ. Τί γλυκό! To 5. Kat είναι ένα από τα πρώτα μπαρ-εστιατόρια που άρχισαν τη μόδα του ρουφ γκάρντεν στην Πόλη. Στεγάζεται σε ένα από τα παλιά απαρτιμάν του Τζιχάνγκιρ, στον τελευταίο όροφο και στην ταράτσα του.


Χειμώνα καλοκαίρι μπορείς να φας, να πιεις και να λικνιστείς με μουσικές, θαυμάζοντας απρόσκοπτα τη θέα προς την πρώτη γέφυρα του Βοσπόρου, την Ασιατική πλευρά και την Ιστορική Χερσόνησο (όχι τόσο απρόσκοπτα βέβαια προς την τελευταία).


Πρωινό σερβίρεται καθημερινώς, τις Κυριακές όμως (από τις 11:00 έως τις 15:00) στρώνεται επιπλέον ανοιχτός μπουφές με όλα τα καλά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Προφήτη Μωάμεθ μαζί. Πράγματι, η ποικιλία των νοστιμιών είναι υπερπλήρης, χωρίς όμως εξτρίμ υπερβολές. Πώς να σας το εξηγήσω αυτό καλύτερα δεν ξέρω, αλλά έτσι αισθάνεσαι. Οι φωτό μπορεί να μη μεταφέρουν τη νοστιμιά των φαγητών και τον όμορφο, απλό και λειτουργικό τρόπο που όλα είναι αραδιασμένα μιας και τραβήχτηκαν κατά το τέλος του γεύματος, αφού ως αληθινός ρεπόρτερ πρώτα ζω (εν προκειμένω χλαπακιάζω) και μετά φωτογραφίζω. Τί ομελέτες - με κολοκύθι, με μανιτάρια, με πατάτα (η καλύτερη!), μενεμένη - τί μπορέκια, τί σουτζούκια/λουκάνικα με σαλτσούλα, κρέπες με κοτόπουλο, κρέμα και τυρί, διάφορα τυράκια και αλλαντικά, σαλατούλες πράσινες, με φακές ή άλλα όσπρια και μυρωδικά και πολλά πολλά ακόμα που ξεχνώ.



Και γι' αυτούς που είναι περισσότερο του ελαφρού ρεπερτορίου, δεν θα μείνουν παραπονεμένοι. Μούσλι και κορνφλέικς με γάλα, φρούτα εποχής ή αποξηραμένα, καρύδια, μαρμελάδες, μέλι, βουτυράκι, γιαούρτι και δεν το συζητώ για το τσάι και το χυμό πορτοκαλιού που ρέει άφθονο! Όσο για τους γλυκατζήδες, οι πεντέξι επιλογές όπως σεκέρ παρέ, μωσαϊκό (ή κορμός αν προτιμάτε), μηλόπιτα και κάτι άλλο μαλακό σαν λευκός αφρός πασπαλισμένος με ινδοκάρυδο, που ενώ είχα ήδη σκάσει, έβαλα ακόμα ένα κομμάτι στο πιάτο, τόσο πολύ που μ' άρεσε!



Αν και είχα διαβάσει από πριν στο site του εστιατορίου την τιμή του μπραντς (30 λίρες το άτομο), μετά από την επιτόπια δοκιμή που μας εντυπωσίασε με την ποικιλία και την ποιότητα και φυσικά την απίθανη θέα, αρχίσαμε να φοβόμαστε για καμιά άσχημη έκπληξη στο λογαριασμό, αναλογιζόμενοι ειδικά τις τσουχτερές τιμές των κυρίως μενού. Ευτυχώς οι φόβοι μας αποδείχθηκαν αναίτιοι και ήρθε ολοστρόγγυλος 60TL, όσο περίπου θα πληρώναμε και σε οποιοδήποτε άλλο πρωινατζίδικο της Πόλης. Ελπίζω να κρατηθούν σ' αυτά τα επίπεδα τόσο η ποιότητα όσο και η τιμή, και με βλέπω να ξεχειμωνιάζω στον 5ο Όροφο, παρακαλώντας τους φίλους να μου βαράνε μαλακά την πλάτη για να ρευτώ και να πάω για ακόμα ένα γέμισμα στον μπουφέ. Δεν θ' απομείνει τίποτα την επόμενη φορά, σας το λέω!

μ' έχει πιάσει μια σπαρίλα / ρέκλα

κλεμμένα από το slang.gr

Ορισμός: 6
Λήμμα: 6
 
Η απόλυτη ανία, βαρεμάρα, έλλειψη κινήτρου και όρεξης για οποιαδήποτε κίνηση ή μετακίνηση. Πιθανώς προέρχεται από τον σπάρο, κατά τα λεγόμενα, το πιο βαρεμένο ψάρι της θάλασσας. Πρωινή / κυριακάτικη σπαρίλα, μ' έχει πιάσει σπαρίλα, τον έφαγε η σπαρίλα κτλ.
 
Από: kiro την: 12/02/08
 
Σχόλια
(12/07/09)
Ο ΑΛΛΟΣ
Όντως, βγαίνει από το σπάρο. Δεν ξέρω για τις συνήθειές του (αν και είναι από τα ελάχιστα ψάρια που ξέρω να αναγνωρίσω η άχρηστη πληροφορία της ημέρας), αλλά η λέξη σπάρος χρησιμοποιόταν με την έννοια τεμπέλης παλιότερα. Θυμάμαι ότι το είχα δει σ' ένα βιβλίο, όχι πιο πρόσφατο από τη δεκαετία '50. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο αναφερόταν σε μία κατασκήνωση, και οι κατασκηνώσεις (τουλάχιστον η συγκεκριμένη, από την οποία πέρασα κι εγώ πολλές δεκαετίες αργότερα) έχουν τη δική τους αργκό. Αλλά δε νομίζω ο σπάρος να λεγόταν μόνο από κατασκηνωτές και η σπαρίλα να απέκτησε πανελλήνια διάδοση.

 

ρέκλα, ρέχλα

Ορισμός: 6
Λήμμα: 6
 
Κατάσταση κατά την οποία παρουσιάζεται έντονα η τάση για τεμπελιά και απραγία.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρουσιαστεί όπου και όποτε, με απαραίτητη όμως προϋπόθεση την απουσία οποιασδήποτε υποχρέωσης.

Κατά συντριπτική πλειοψηφία, τυχαίνει να παρουσιάζεται μετά από κατανάλωση ποσοτήτων φαγητού (και δη μεσημεριανές ώρες με ηλιοφάνεια) ή διαφόρων ουσιών (οινοπνεύματος, μαριχουάνας κ.α., ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών), ακόμα και σε συνδυασμό των παραπάνω.

Βασικό συστατικό της κατάστασης αυτής είναι, τις περισσότερες φορές, ο ήλιος και η γενικότερη καλοκαιρία ενώ το παγκάκι μαζί με το κρεβάτι είναι τα συνηθέστερα σημεία στα οποία μπορεί να συμβεί.

Συνώνυμα: βαράω ντάγκλες, φιδιάζω (λιάζομαι δηλ. σαν το φίδι) κ.α.
 
Παράδειγμα
Σόρυ αλλά δεν είμαι για να κουνηθώ. Άδειασα δυο μακαρονάδες και με έχει πιάσει μια ρέκλα... είναι και ο ήλιος που μου φιλάει το κούτελο...
Related Posts with Thumbnails