από την Αθήνα έρχομαι

Είχα να πάω στην Αθήνα πολύ πολύ καιρό. Τελευταία φορά ήταν τον περασμένο Φλεβάρη για την τελετή απονομής των βραβείων Best Post Awards. Εννιά ολόκληροι μήνες δεν είναι και λίγοι, ειδικά για κάποιον που αγαπάει τη συγκεκριμένη Βαλκανική πρωτεύουσα παθιασμένα. Ναι-ναι, πολλοί θα με κράξουν "άι βρε χωριάτη που μας έγινες και Αθηναίος, ξεχνάς το χωριό σου, την αγαπάς και παθιασμένα!". Αμέ, τους απαντώ εγώ. Επειδή ακριβώς, κάποιος που γεννιέται στα Κουδούνια, πηγαίνει γυμνάσιο στο Φωτολίβος, λύκειο στη Δράμα, πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη, Εράσμους στο Ντελφτ, πρακτική στην Ιστάνμπουλ, μεταπτυχιακό και δουλειά στην Αθήνα, συγνώμη κιόλας, καταλαβαίνει τι του πάει και τι τον απωθεί. Κι εμένα μου πάει η κοσμοσυρροή εσωτερικών και εξωτερικών μεταναστών, τα 24 ώρες ανοιχτά περίπτερα, οι Κυριακάτικες εφημερίδες από το απόγευμα του Σαββάτου και δε με αποδιοργανώνουν (πλήρως) τα σπασμένα πεζοδρόμια, οι σωροί των σκουπιδιών, οι (συνεχείς) απεργίες. Άρα μου πάει η Αθήνα.

Να ξέρατε με πόση προσμονή προσγειώθηκα στο ΕλΒελ! Κι αμέσως άρχισα να ζω το Μύθο μου στη γενέτειρα της Δημοκρατίας. Όπως κάθε φορά, ξεκίνησα να συναντώ αγαπημένους μου ανθρώπους, να γνωρίζω πολλούς πολλούς καινούργιους και με το που με ρωτούσαν πώς είναι η ζωή στην Πόλη, άρχιζα να τους αραδιάζω τα ενδιαφέροντα πράματα που γίνονται Εδώ, παίνευα την απίστευτη δυναμική Της, ίσως και να τα φούσκωνα λιγάκι εδώ που τα λέμε. Πολύ γρήγορα όμως, κατάλαβα ότι δε με παίρνει. Πως ακούγεται μάλλον προκλητικό να μιλάω χαζοχαρούμενα σε ανθρώπους που αγκομαχούν. Και για να εξηγούμαστε, ούτε η δική μου ζωή (επαγγελματική / προσωπική), ούτε του μέσου Πολίτη δεν είναι σίγουρη. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Το πρόσημο ΟΜΩΣ είναι θετικό. Όλοι προσπαθούμε για το καλύτερο, τόσο για το τομάρι μας, όσο και για την ίδια την Πόλη. Άλλωστε, ο μέσος Τούρκος έχει ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα.

Εκεί που με πήρε τελείως από κάτω, ήταν όταν άρχισα να βλέπω με τα μάτια μου όλα αυτά  που διάβαζα αυτούς τους μήνες για την αποθράσυνση των ναρκοεμπόρων, για τα ανοίκιαστα μαγαζιά στις πρώην λουσάτες γειτονιές, την αβεβαιότητα των περισσότερων μην χάσουν τη δουλειά τους, τις αδικαιολόγητες αυξήσεις στις τιμές των περισσότερων προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς  αντίστοιχη αναβάθμισή τους. Έλπιζα ότι ήταν οι καταστροφολογικές Κασσάνδρες που έκαναν την τρίχα τριχιά. Αμ δε! Η Αθήνα πράγματι (όπως και η υπόλοιπη χώρα), δεν ήταν αυτή που ήξερα. Η απογοήτευση στα μάτια των περισσότερων φίλων, γνωστών, αγνώστων δεν είναι ένας Μύθος δυστυχώς, είναι πραγματικότητα.

Θα μου πείτε, τίποτα θετικό δεν είδες στην Αθήνα; Η απάντηση είναι ότι είδα. Είδα να ξεπροβάλλουν  - πιο πολύ για έναν ευσεβή πόθο πρόκειται βέβαια - νέες λύσεις μέσα από την ΚΡΙΣΗ (ίσως και λόγω αυτής), για κακοφορμισμένα προβλήματα, επαναδραστηριοποίηση των νέων στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, συγκρότηση ομάδων που δε μένουν μόνο στα λόγια, αλλά προχωρούν σε πράξεις. Θα ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά δυστυχώς μου τελείωσαν τα καλά, να με συγχωράτε.

Κι όλα αυτά, μου προκαλούν στενοχώρια. Ακόμα και αυστηρώς εγωκεντρικά να το δω το ζήτημα, που μάλλον δεν είναι εφικτό, με τους περισσότερους φίλους και την οικογένεια μου να ζει στην Ελλάδα και όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς (δε μιλάω για τραπεζικούς) που άφησα πίσω, με κάνουν, ακόμα κι αν δεν σκεφτόμουν να επιστρέψω στο προσεχές μέλλον, να έχω ένα επιπλέον αντί-κίνητρο να μην το κάνω.

Δε σας βάζω καμιά φωτογραφία από το ταξίδι μου. Μακάρι αυτό να ξενερώσει τους περισσότερους από σας και να μη διαβάσετε τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Όσο λιγότεροι, τόσο το καλύτερο. Θα ήθελα να με συνδέετε μόνο με νερόβραστες νεραϊδοιστορίες από την Πόλη. Αρκετά έχει μαυρίσει το συκώτι σας με αυτά που βλέπετε και ζείτε καθημερινά. Απλώς, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. Από το επόμενο ποστ, θα επανέλθω στην πέρα βρέχει θεματολογία του μπλογκ. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την πάπια όλοι μαζί, μπας και την παλέψουμε. Τι λέτε;

Η νύφη θα το έσκαγε



Το ημερολόγιο έδειξε επιτέλους Τετάρτη 24 Νοέμβρη. Έφτασε η Μεγάλη Μέρα. Σηκώθηκα απτο κρεβάτι αργούτσικα, έκανα ντουζάκι, ήπια 2 γουλιές (τουρκικού για να μην ξεχνιόμαστε) καφέ και τότε ήταν που με έπιασε εκείνο το καταραμένο άγχος. Πού θα πάω, ποιόν θα δω, θα δω δηλαδή και κανέναν ή θα τα πιούμε μόνοι μας με τη Σταυριανή στην μπάρα, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιος καλεσμένος; Σκέφτηκα, μέχρι και να μην εμφανιστώ! Δε λες καλά που η Πηνελόπη γελώντας γάργαρα μου θύμισε την Χολιγουντιανή ταινία του τίτλου, με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Ρόμπερτς και μου άλλαξε τη διάθεση; Άντε μωρέ, ας πάω κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Έφτασα στις 17:55 ακριβώς. Το στρες εξαφανίστηκε από τις πρώτες κιόλας αγκαλιές. Αγκαλιές και φιλιά με ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου, αν και αυτοί είχαν το αβαντάζ να ξέρουν (σχεδόν) τα πάντα για τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.


Τα λοκούμια γλύκαναν τα στόματα, η κανελάδα (τυχεροί αυτοί που την πρόλαβαν ζεστή) τα γλυκοπίκρανε όσο χρειαζόταν, οι τσικουδιές άρχισαν να τα μουδιάζουν μεθυστικά. Έφερε κι ο Λιάκος το ναργιλάκο του για ρουφηξιές εκ περιτροπής. 

 
 

Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε αγαπητοί μου φίλοι! Πώς να το κάνουμε βρε παιδί μου; Ήταν μεγάλη η τιμή που μού κάνατε! Κι ας έκλεισα ένα κανονικό 8ωρο για να περιμένω τους αργοπορημένους. Κι ας τσαλαπάτησα τα παπουτσάκια μου. Χαλάλι σας βρε παλιόπαιδα!

ο Αγγελής στην Αθήνα

Όταν ο Μωάμεθ δεν πάει στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ, έτσι δεν λέει η γνωστή  λαϊκή ρήση; Οπότε για όσους από εσάς δεν αξιώθηκαν να έρθουν ακόμα στην Πόλη, μην ανησυχείτε, έρχεται η Πόλη σε σας! Καταφθάνω στην αγαπημένη μου Αθηνούλα, μετά από 9 ολόκληρους μήνες!


Η χαρά μου είναι μεγάλη που θα δω τους φίλους μου (των στρουμπουλών Καρυάτιδων συμπεριλαμβανομένων), θα τα πιω μέχρι τελικής πτώσης, θα γνωρίσω όπως πάντα Ωραίους Ανθρώπους! Τι θα λέγατε να γνωριστούμε και στην πραγματική ζωή, πέρα από το σατανικό ίντερνετ;


Την Τετάρτη 24 Νοέμβρη θα βρίσκομαι στο Καφενείο Πάμε γι' άλλα (Μαυρομιχάλη 99 & Ισαύρων, Νεάπολη - Εξάρχεια, Τηλ. 210 36 25 060) από τις 6 το απόγευμα μέχρι..αργούτσικα και θα σας περιμένω:) Ελάτε μετά το γραφείο, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη λαϊκή, με το αγόρι σας, το κορίτσι σας, τη γιαγιά σας, τα παιδιά σας να πιούμε τις τσικουδιές μας, να φάμε τα μεζεδάκια μας - λοκούμια πάντως μη φέρετε, θα σας τρατάρω εγώ. Αν δεν έρθει κανείς θα τα φάω μόνος μου και θα σκάσω!

DJ Σταυριανή


Ο περισσότερος κόσμος συνδέει την Πόλη με παραδοσιακές μουσικές, κανονάκια, ούτια και λαούτα. Και πολύ καλά κάνει θα μου πείτε, αλλά για να έχει κάποιος σφαιρική εικόνα του μουσικού καλειδοσκόπιού Της, πρέπει να ρίξει στο καζάνι με τις νότες και λίγη κλασική ή τάνγκο, να τρίψει λίγο τζαζ, μια πρέζα ροκ & χέβι μέταλ, δυο σκελίδες ηλεκτρόνικα, αφού συμβουλευτεί πρώτα τσελεμεντέδες χρυσοδάκτυλων ντι τζέις.


Ήταν πια καιρός και για την πολυπράγμων Σταυριανή, η οποία όσο καιρό συγκατοικούμε, μού προσφέρει πριβέ μουσικές εμπειρίες με τις εμπνευσμένες επιλογές της, να βγει πια στο κλαρί  της δισκοθεσίας (αλλιώς Dj Set). 


Τις τελευταίες Πέμπτες το διψασμένο για "κάτι διαφορετικό" μουσικόφιλο κοινό της Πόλης, τη βρίσκει πίσω από τα πικάπ του Timoni Bar, σ'  ένα κάθετο του πεζοδρόμου της Ιστικλάλ κοντά στην Πλατεία Τουνέλ. Πού είναι το ξενοδοχείο Richmond δίπλα στο κατάστημα Bershka; Ε, στο απέναντι στενό (στη γωνία υπάρχει μαγαζί της Adidas), προχωρήστε 30 βήματα και θα σας προϋπαντήσει η Εντίθ Πιαφ με ένα κόκκινο κρασί στο χέρι, θα σας σερβίρει τεκίλα ο Parov Stelar, θα ηλεκτριστείτε με Gotan Project, θα κάνετε Sex on the Beach ακούγοντας Pink Martini, θα λικνιστείτε με Aeroplane και θα μελαγχολήσετε με Tindersticks.


Ακόμα δεν κατάλαβα, τι το 'θελα το τσάι ο ξενέρωτος, ενώ δίπλα μου το είχαν ήδη ρίξει στους χορούς; Εμ, πώς αλλιώς  θα έκανα τη ζημιά; Εκεί που πάω λοιπόν, να περιγράψω ένα φρεσκότατο λαβράκι που χλαπάκιασα, δίνω μια σκουντιά στο ποτηράκι / τουλίπα και ο μείκτης τύπου Σταρ Τρεκ γίνεται λούτσα! Το αποτέλεσμα ήταν να αποτρελαθεί το μηχάνημα κι ενώ ήμουν έτοιμος να αναλάβω την ευθύνη, ευτυχώς αναστήθηκε!


Το ηθικό συμπέρασμα της ιστορίας ξέρετε ποιο είναι; Η Πόλη αντιδρά στις βλάσφημες μουσικές της Σταυριανής, κάνοντας το έργο της εκκολαπτόμενης Τιεστίνας δύσκολο για την ίδια, αλλά σίγουρα πιο διασκεδαστικό για όλους εμάς που απολαμβάνουμε την αναμέτρηση. Δυστυχώς για εσάς, η ντι τζεΐνα με τα βιντάζ φορέματα, για κανά μήνα θα απουσιάζει από τα ντεκς του Timoni, για τουρνέ σε κλαμπς της Ευρώπης. Κάντε λιγάκι υπομονή..

τι είδε ο Γιαπωνέζος (στον ύπνο του)

Μου είχαν μιλήσει φίλοι που επισκέφτηκαν τη Χώρα των Χρυσανθέμων, για ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Για τους πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ, όπως είναι γνωστοί, οι οποίοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά και αδυνατώντας να καλύψουν το υπέρογκο ποσό, ακόμα κι ενός μικρού διαμερίσματος στο Τόκυο, κοιμούνται μπροστά στις οθόνες των δημόσιων υπολογιστών. Οι ως επί το πλείστον νεαροί Ασιάτες, με κίνδυνο να καταπιούν το ποντίκι καθώς ροχαλίζουν ή να τους χτυπήσει το ρεύμα από τα σαλάκια που κυλάνε από τα ροζ χειλάκια τους, βρίσκουν εκεί μια ζεστή φωλίτσα.

 

Τις περασμένες που έκανα κρουαζιέρα στο Βόσπορο, αντίκρισα μια εικόνα που μου έφερε στο μυαλό όλα τα παραπάνω. Μια ομάδα 5-6 Ασιατών (δε γνωρίζω αν ήταν όντως Γιαπωνέζοι), επιβιβάστηκε στο βαπούρ κι εκεί που ήμουν σίγουρος πως με το σαλπάρισμα θα βγάλουν τις χάι τεκ φωτογραφικές τους για τρελά φλας, αυτοί ξάπλωσαν στα καναπεδάκια του άδειου σαλονιού και χωρίς να ενδιαφέρονται για τις ομορφιές που παρέλαυναν μπροστά από τα μάτια μας, το έριξαν στον ύπνο! Δε νομίζω ότι ήταν άστεγοι, απλώς μάλλον η κουλτούρα του κοιμάμαι-όπου-βρω-όποτε-με-βολέψει (που να τρέχουν στο μέσο της ημέρας πίσω στο ξενοδοχείο για σιέστα) είναι βίωμα γι αυτούς. Τι καλύτερο λοιπόν, από ένα αναπαυτικό κρεβατάκι (τουλάχιστον περισσότερο από το πληκτρολόγιο/μαξιλάρι) μόλις με 10 λίρες Τουρκίας για 1,5 ώρα στην καρδιά της Πόλης. Δεν είχαν και το φόβο των ποντικιών, αν μη τι άλλο.

οι βιγλάτορες του Βεφά


Η γειτονιά του Βεφά είναι μια από τις πιο "αληθινές" γωνιές της Πόλης. Τουριστικά αλώβητη - τουλάχιστον προς το παρόν - αλλά με τόσα σημαντικά μνημεία να επισκεφτεί κανείς. Η κοφτή διαδρομή από τα σοκάκια του Κιουτσούκ Παζαρί, με τον αέρα μιας "άλλης" Ιστάνμπουλ, προς το διάσημο Μποζατζίδικο της περιοχής, σου φανερώνει μια διαφορετική εικόνα Της. Το ανηφορικό πλακόστρωτο είναι γεμάτο από μάντρες με συλλέκτες σκουπιδιών (πλαστικό / χαρτί) και μισογκρεμισμένα σπίτια.


Οι κύριοι της φωτογραφίας από το σαλονάκι τους, ρεμβάζουν τη θέα προς το επιβλητικό τζαμί του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και κουτσομπολεύουν (με) τους περαστικούς. Την επόμενη φορά δεν θα το παίξω δύσκολος. Θα αποδεχθώ την πρόσκλησή τους και θα σκαρφαλώσω στο κουκλόσπιτό τους.
Related Posts with Thumbnails