είμαστε καλά

Επειδή δεν θέλω να γίνονται εκρήξεις στην Πλατεία Τάξιμ κι εσείς να βλέπετε στην αρχική σελίδα του μπλογκ γυαλιστερούς κιοφτέδες - ναι μεν ζω στον κόσμο μου, αλλά με καίει οτιδήποτε συμβαίνει σ' αυτήν την Πόλη - θα ήθελα να σας ενημερώσω για μια βομβιστική επίθεση στο κέντρο Της, που έλαβε χώρα σήμερα γύρω στις 10:30 το πρωί. Ευτυχώς, είμαστε καλά. Τουλάχιστον οι φίλοι και γνωστοί μου, απ' όσο μπορώ να γνωρίζω.
πηγή: www.hurriyetdailynews.com
Σύμφωνα με την ως τώρα ενημέρωση, ένας άνδρας ζωσμένος με εκρηκτικά "έσκασε" μπρος στις αστυνομικές δυνάμεις που περιφρουρούν την πλατεία. Είκοσι δύο οι τραυματίες, δέκα από αυτούς αστυνομικοί.
πηγή: www.demotix.com
Χωρίς να θέλω να γίνομαι δραματικός, στις 9:00 το πρωί περίμενα δυο φίλους, 30 μέτρα από το σημείο της έκρηξης. Μετά από ένα χορταστικό πρωινό στο Μπεσίκτας, επιστρέφαμε με ταξί στην πλατεία για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας, απολαμβάνοντας την ηλιόλουστη ημέρα μετά από μια εβδομάδα καταιγίδων, όταν μου τηλεφώνησε η Σταυριανή και μου είπε τα μαντάτα. Ο προορισμός άλλαξε, τα τηλέφωνα πήραν φωτιά, η καρδιά ολονών μαύρισε.
πηγή: www.reuters.com
Γιατί ρε γαμώτο να συμβαίνουν αυτές οι ιστορίες; Μπορείς να διεκδικήσεις το δίκιο σου κι αλλιώς, κάνω λάθος; Χωρίς να έχω καμία διάθεση για χαριστωμενιές και λογοπαίγνια, η Πόλη πολλές φορές είναι περισσότερο εκρηκτική απ' όσο μπορώ να αντέξω.

ο γυαλιστερός κιοφτές

Σας έχω ξαναπεί πόσο πολύ μου αρέσει ο κιοφτές. Τη μια είναι του δρόμου, την άλλη πρώτης ποιότητας, πότε ξεριζωμένος και άλλοτε Θείος. Τον ψάχνω τον καλό κιοφτέ, ρωτάω φίλους να μου πουν, πού τον απολαμβάνουν καλύτερα, για να διευρύνω τους γευστικούς μου ορίζοντες και να κάνω τους σιελογόνους μου αδένες να παραληρήσουν. Εδώ και 4 μήνες που μετακόμισα στο Φιρούζ Αγά, περνούσα μπροστά από το κιοφτετζίδικο, απέναντι από το τζαμί του Τσουκούρτζουμα και όλο έλεγα να μπω. Πάντοτε όμως κάτι θα συνέβαινε και θα το προσπερνούσα. Το περασμένο Σάββατο ξύπνησα αποφασισμένος. Θα ντερλικώσω στο Çukurcuma Köftecisi, είπα και ευτυχώς το 'κανα!


Ήταν η μέρα των σπεσιαλιτέ, μπορέκι με καπούσκα (λάχανο γιαχνί),


καντίν μπουτού κιοφτέ (γυναικεία μπούτια σημαίνει αυτό!)

 

και μουτζβέρ (κολοκυθοκεφτέδες)


Όσο κι αν ήθελα να παρατείνω τη λαχτάρα μου για τον πραγματικό λόγο που κουβαλήθηκα εκεί, δεν συγκρατήθηκα όταν στο τραπέζι προσγειώθηκε ο σταρ του γεύματος, γυαλιστερός-γυαλιστερός.


Άλλο να σας τον περιγράφω κι άλλο να τον τρώτε. Ζουμερό τον θες; Είναι. Αφράτο τον θες; Και πάλι είναι. Όσο πρέπει λιπαρός; Ξαναματαείναι! Το δε πιλάφι που τον συνόδευε, βουτυράτο αλλά σπυρωτό, αμβροσία σκέτη, παρόλο που το ρύζι δεν είναι το  παραδοσιακό συνοδευτικό του κιοφτέ, όπως τα φασόλια πιαζ. Παραγγέλοντας και δεύτερη μερίδα (θα την ήθελα λίγο μεγαλύτερη ομολογώ), δίνω τα συγχαρητήρια μου στον καλλιτέχνη που τους σμιλεύει. Στον μπαμπά μιας χαρούμενης οικογένειας, της οποίας όλα τα μέλη βοηθούν. Η μαμά στα ορεκτικά και τα δυο παιδιά στο σέρβις.


Γέννημα θρέμμα του Τσουκούρτζουμα, έπαιζε μικρός με τα πολλά Ρωμιόπουλα που ζούσαν εκείνα τα χρόνια στη γειτονιά. Θυμήθηκε την Τούλα, το Νικήτα και τον Κώστα.  Πόσο τυχερά παιδάκια θα ήταν, αν του έδιναν το ρόλο του μάγειρα στα παιχνίδια τους. Γεια στα χέρια σου αδερφέ μου, να 'σαι γερός και να μας φτιάχνεις πάντα τέτοιους κιοφτέδες!

Κωνσταντινούπολη

Το ποστ πρωτο-αναρτήθηκε στο μπλογκ Driving Under Influence, που γράφει ο Γκόργκο, ένας φίλος από τα παλιά. Τον ευχαριστώ για την παραχώρηση της άδειας αναδημοσίευσης.
 
 
 
Η απόφαση για Κωνσταντινούπολη πάρθηκε γρήγορα: πάμε κάπου διαφορετικά, κάπου πέρα από τον δυτικό κόσμο! Ε όχι και εντελώς, πάμε κάπου να τα συνδυάζει λιγάκι, κάπου να χαθούμε αλλά αν όντως χαθούμε να μπορούμε να βρούμε και τον δρόμο μας. Ναι αλλά η πόλη είναι τεράστια, που να πρωτοπάς πέρα από τα κλασσικά αξιοθέατα? Εμ για αυτό έχουμε τον Αγγελή εκεί, τόσο καιρό γυροφέρνει στα στενά της και θα μοιραστεί μαζί μας κανα δυο κρυμμένα μυστικά.
 

Λεωφορείο και αεροπλάνο συναντήθηκαν στο Ατατούρκ, διαμονή στο υπέροχα διακοσμημένο Santa Hill με θέα την αδιάκοπη κίνηση της Tarlabasi Bulvari, λίγη μεσημεριανή ξεκούραση και η πρώτη βόλτα αποφασίστηκε: κάθοδος της Istiklal με αφετηρία την πλατεία Ταξίμ. Ζαλιστήκαμε από τον κόσμο, μαγαζιά παντού και δεξιά αριστερά στενάκια με διάφορα μικρά μαγαζάκια που σίγουρα κάτι καλό θα έκρυβαν. Κάπου δεξιά στην ψαραγορά φάγαμε θεσπέσιο σουβλάκι (καλαμάκι για άλλους) με μύδια. Τους υπόλοιπους μικροπωλητές φαγητών τους δοκιμάσαμε άλλες μέρες. Συνεχίζοντας σε έναν ακόμα καλντερίμι - πεζόδρομο γεμάτο με μαγαζάκια από μουσικά όργανα καταλήξαμε τυχαίως στον πύργο του Γαλατά. Η Πόλη από ψηλά είναι ακόμα πιο μεγαλοπρεπής, ουρανοξύστες στο βάθος, γειτονιές και σπιτάκια το ένα πάνω στο άλλο αλλού, Βόσπορος, Κεράτιος, όλα απλωμένα σαν gozleme από αυτές που έφτιαχναν κάτι κυρίες στην βιτρίνα υπέροχου εστιατορίου κάπου δίπλα από το πάρκο Gulhane, όπου αράξαμε στις μαξιλάρες και φάγαμε σαν πασάδες.

 Αναμιγνύοντας τις επόμενες μέρες από εδώ και πέρα, έχουμε και λέμε: Αγιά Σοφιά, Μπλε Τζαμί, Τοπκαπί, Μεγάλη Αγορά, βόλτα στον Βόσπορο στην δύση του ήλιου (για να είναι και πιο εντυπωσιακή η γέφυρα του Βοσπόρου με τα φώτα που αλλάζουν χρώμα), είδαμε τα πιο βασικά αξιοθέατα και σε κάθε κενό το roaming έπαιρνε φωτιά: Αγγελήηηηηηη που να πάμε? τι να φάμε? Αχ αυτά τα παιδιά θα σκέφτηκε, δεν το μελέτησαν το Αngelis and the Ιstanbul. Οπότε μας συνάντησε κάπου στα Εξάρχια / Κολωνάκι της Πόλης (λέμε τώρα), το Cihangir και με μια μικρή όμορφη βόλτα στους γύρω δρόμους, καθήσαμε για τσαγάκι σε έναν δρόμο-βεράντα: μπροστά μας το τζαμί Nusretiye, η θάλασσα και η περιοχή του Σουλταναχμετ στο βάθος. Φωταγωγημένα και με γεύση πορτοκάλι παρακαλώ.


Φυσικά η πρώτη μας ερώτηση-απαίτηση ήταν “θέλουμε ένα ωραίο πρωινό!” και ο Αγγελής μας αποζημίωσε: Lades και με το μενού στα Τούρκικα, απλά δώσαμε το σκονάκι-παραγγελία και καταβροχθίσαμε τα πιάτα μας ορεξάτοι. Το ίδιο απόγευμα πήγαμε στο Cemberlitas, γνωστό και μεγάλο χαμάμ για μια ώρα χαλάρωσης, ζέστης και ξεκούρασης. Βέβαια το μασάζ δεν το φαντάζεσαι από τον μουστακαλή ονόματι θαρρώ Γιουνούς (σ.Α. που σημαίνει παρεπιμπτόντως και δελφίνι) ο οποίος με λίγη ακόμα πίεση θα με έκανε κοντοσούβλι και κιοφτέδες, αλλά εντέλει η δουλειά έγινε και μέχρι να τελειώσει το Nayaki από το γυναικείο τμήμα, έπινα ήδη το τσαγάκι μου στον κεντρικό θάλαμο υποδοχής. Με ένα ακόμη τηλέφωνο κανονίσαμε και την βραδινή διασκέδαση. Και τι διασκέδαση!
 

Τρεις Τούρκοι και ένας Έλληνας αποτελούν τους Tatavla Κeyfi και οι μουσικές τους μετέτρεψαν εύκολα το Kumbara σε ένα ρεμπέτικο πάρτι, η μικρή πίστα γεμάτη ενώ εμείς χορεύαμε επι τόπου. Χίλια ευχαριστώ και στην Alev που έκανε τα πάντα να μας βολέψει και τα κατάφερε! Μετά από τόσο αυθεντικό τσακίρ κέφι η βραδιά (όπως και κάθε βραδιά) έκλεισε με γλυκό: σιροπιαστά, καζάν ντιπί αλλά κυρίως αυτό το αιθέριο ονειρικό παραδεισένιο ριζόγαλο, να αναπληρώσει το χαμένο ζάχαρο της ημέρας. Μέχρι το επόμενο μεσημεριανό κιουνεφέ βέβαια.
 
 
Οι θεοί βοήθησαν και η φωνή του roaming πήρε ξανά σάρκα και οστά μπροστά μας. Έτσι ξεκινήσαμε με τον Αγγελή για μια βόλτα από το Πατριαρχείο, το επιβλητικό κτίριο της Μεγάλης του Γένους Σχολής και σε γειτονιές μικρές, γεμάτες απλούς θρησκευόμενους ανθρώπους και παιδιά στους δρόμους, μαγαζιά με απίστευτα υπερπαραγωγές - νυφικά, κρεοπωλεία, πλανόδιους πωλητές και πολλές μπούρκες.


Ο Αγγελής μας ανέβασε στο τζαμί του Yavuz Sultan Selim, ένα τζαμί ψηλά, με θέα την πόλη και όμορφο κήπο με παγκάκια τριγύρω, αλλά τελικά μια παρέα από διαβολάκους πιτσιρίκους ολίγον τι φωνακλάδες δεν μας άφησε να απολαύσουμε με την ησυχία του. Τα τείχη του υδραγωγείου μας οδηγήσανε στο προαναφερθέν κιουνεφέ (είδος σιροπιαστού κανταϊφιού με γέμιση dil peyniri, κάτι σαν κασέρι) με παγωτό φιστίκι που ήταν πραγματικά fistikicious, συνοδευόμενο ξανά από τσάι και τούρκικο καφεδάκι. Οπότε με ένα καλό χαρμάνι ναργιλέ θα κατέληγε όμορφα το απόγευμα, τουμπεκί ψιλοκομμένο δεν ξέρω αν ήτανε αλλά μια χαρά ξεχαρμανιάσαμε, χαλαρώσαμε και συζητήσαμε περί -καπνού μέσω- υδάτων και ανέμων. Χαιρετίσαμε τον Αγγελή δίνοντας ένα αόριστο ραντεβού επανασυνάντησης στην Πόλη που τον κέρδισε.
 

Το βραδινό μας σερβιρίστηκε σε ένα τεράστιο ταψί-τραπέζι κάπου στα στενά της Istiklal και μετά ακολούθησε μπυρίτσα παραδίπλα, βλέποντας δυο τύπους (φωνή-κιθάρα κ σαξόφωνο) που έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό ξεσηκώνοντας το λιγοστό κοινό. Live εκεί που δεν το περιμένεις! Άντε μια πουτίγκα βανίλια ακόμα και λέμε το τελευταίο καληνύχτα στη Πόλη.

Φυσικά και φεύγοντας είπαμε “θα ξαναπάμε”, τέτοια Πόλη δεν βλέπεται έτσι απλά και γρήγορα. Πήραμε μια πρώτη γεύση, ένα μικρό ορεκτικό για να ακολουθήσουν ακόμα περισσότερα γιαουρτλού κεμπάπ και σάντουιτς με ψάρι.


 
 
 
 
 
 
 
 ΥΣ. Τόσο τσάι που ήπια, θα μου φαίνεται παράξενο πλέον το τιμόνι στα αριστερά.

βγήκε η ψείρα στο τζαμί

Ένα από τα πιο όμορφα τζαμιά της Πόλης, βρίσκεται κάτω από τη μύτη μας, δίπλα από το Παζάρι των Μπαχαρικών (ή αλλιώς Αιγυπτιακή Αγορά) στο Εμινονού, αλλά ίσως επειδή το μέγεθός του δεν είναι επιβλητικό και ο μοναδικός του μιναρές δεν του προσδίδει κύρος,  το σνομπάρουμε επιδεικτικά. Κι όμως, σας πληροφορώ ότι το Ρουστέμ Πασά Τζαμί, που στέκει εκεί ταπεινά και χωρίς φανφάρες, αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα του Σταρ Άρχιτεκτ της Οθωμανικής Περιόδου, του Σινάν.


Στο σχεδιασμό του, ο Μιμάρ Σινάν έδωσε τα ρέστα του, με αποτέλεσμα να διαφέρει από τα περισσότερα έργα του ίδιου, αλλά και τα υπόλοιπα τεμένη της Πόλης. Για παράδειγμα, δεν είναι χτισμένο στο επίπεδο του εδάφους, αλλά πάνω από έναν λαβύρινθο μικρομάγαζων και υπαίθριων αγορών, οπότε το προσεγγίζεις από πέτρινες σκάλες στις τέσσερεις γωνίες του, τα ημιθόλια του δεν ανοίγονται κατά τους δύο κύριους άξονές του, αλλά κατά τις διαγωνίους, ενώ βρίθει και από πολλές ακόμα τσαχπινιές. Εκεί που ο μάγκας όμως τα σπάει, είναι η - σχεδόν σε υπερβολικό βαθμό - επένδυσή του, με κεραμικά πλακίδια Ιζνίκ που το καθιστούν ένα πραγματικό Μπλε Τζαμί!


Τόσο το εσωτερικό, όσο και η πρόσοψη, είναι ντυμένα με πλακίδια κατασκευασμένα την καλύτερη εποχή των εργαστηρίων της Νίκαιας (εις Νίκαια λέγανε στα Ελληνικά κι έτσι προέκυψε το Τουρκικό όνομα της πόλης), μεταξύ του 1555-1620. Για όποιον έχει διάθεση να μάθει περισσότερα για το στολίδι αυτό, μπορεί να βρει πολλές πηγές - μία από τις πιο γλαφυρές είναι ο Τζον Φρίλυ - εγώ όμως θα ήθελα να εστιάσω "σε μια ασυνέχεια", "σε ένα λάθος", σε μια γωνιά του, που καταστρέφοντας την αρμονία του συνόλου, φανερώνει τη μοναδικότητά του. Η εξωτερική γωνία του, κάτω από το περιστύλιο με τη θολωτή βεράντα, που φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης, αποτελεί το αγαπημένο μου σημείο. Στη δεύτερη  κάνω ζουμ, και στις φωτογραφίες που ακολουθούν "κόβω" τη ζουμαρισμένη φωτό στα 4, για να σας δώσω να καταλάβετε ότι πρόκειται για μια σωστή τρικυμία εν κρανίω!


Και τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με τις ψείρες και τις κόνιδες, θα μου πείτε. Για ακούστε:  Ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, είχε μια κόρη τη Μιχριμά Σουλτάν, την οποία αποφάσισε να δώσει για σύζυγο στον τότε διοικητή του Ντιγιαρμπακίρ, τον Ρουστέμ Πασά. Οι εχθροί του όμως στο παλάτι (καλό τσανάκι θα ήταν και του λόγου του), έβγαλαν τη βρώμα ότι είχε λέπρα (ακούω ότι το Νησί έχει τρελάνει την AGB στην Ελλάδα). Όταν λοιπόν, τον εξέτασαν οι γιατροί του Σουλτάνου, τον βρήκαν πατόκορφα γεμάτο με ψείρες! 

 
Στηριζόμενοι έτσι, στις επικρατούσες αντιλήψεις της εποχής, σύμφωνα με τις οποίες οι ψείρες προτιμούν μόνο τους υγιείς, τον διέγνωσαν περδίκι! Παντρεύτηκε λοιπόν τη Μιχριμά και έγινε ένας από τους πιο ισχυρούς άνδρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, άσχετα αν οι κακεντρεχείς τον αποκαλούσαν πλέον: Η τυχερή ψείρα! Συμπλήρωναν, πως αν κάποιος είναι κ@#$φαρδος, ακόμα και οι ψείρες του, τού φέρνουν έξτρα καλοτυχία. Αυτός που λυπάμαι εγώ βέβαια, είναι ο κακομοίρης ο Σινάν που ανέλαβε τον άχαρο ρόλο να σχεδιάσει με την καρδιά σμπαράλια, μιας και αγαπούσε κι ίδιος τη Σουλτανίτσα,  ένα γυαλιστερό τζαμί για τον αντίζηλό του. Πόσο θα ευχόταν να έπεφταν κάποια από τα -υπολογίζονται σε πολλές χιλιάδες - πλακάκια να πλακώσουν τον άτιμο που του 'φαγε την γκόμενα!

Xίλιες και… δύο νύχτες!

 Το ποστ πρωτο-αναρτήθηκε στο Beauty Diaries. Το μπλογκ τρέχει η Έφη Ανέστη, Beauty Editor της Ελληνικής έκδοσης του περιοδικού Cosmopolitan τα τελευταία 11 χρόνια. Την ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της άδειας αναδημοσίευσης και ζητώ συγνώμη για κάποιες αναγκαίες προσαρμογές.

Μόλις τη πρωτοείδα, κοντοστάθηκα. Λίγο αργότερα, περπατώντας στα σοκάκια της ξαφνιάστηκα από τη σπάνια ομορφιά της. Η Πόλη είναι φτιαγμένη για να την προσκυνάς. Οι διηγήσεις της, άλλοτε και τώρα, κρύβουν μαθήματα ζωής, έρωτες, μάχες, διακρίσεις, πολλά χρώματα, δυνατά αρώματα και σπάνιες γεύσεις.


Τα πάντα στη Κωνσταντινούπολη- από τα παλάτια της, τις Εκκλησίες της, μέχρι τη θάλασσα του Μαρμαρά- ξεδιπλώνουν μοναδικά συναισθήματα. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος. Η Αγία Σοφιά αγκυλώνει το βλέμμα και τα τζαμιά αποκαλύπτουν σε κάθε ταξιδιώτη, τη πίστη της Πόλης και των ανθρώπων της. Μια πίστη, που κατορθώνει να ξεσηκώσει και τον πιο άπιστο… Δηλώνω ακόμη μια φορά μαγεμένη από τη Κωνσταντινούπολη.

 

Τη Πόλη του χθες και του σήμερα, που ξυπνάει μνήμες και σε προσκαλεί να ξαναγυρίσεις. Μία φορά δεν είναι αρκετή για να τη γνωρίσεις καλά. Η δική μου ήταν η τρίτη (έμεινα μόνο δύο νύχτες) και θα ήθελα στο μέλλον να έχω την ευκαιρία να τη γνωρίσω (και να τη ζήσω), ακόμη περισσότερο…

ΥΓ1: Ευχαριστώ τη Unilever Hellas για τη τιμή, που μου έκανε να ζήσω για λίγο σαν πρωταγωνίστρια του «Χίλιες και μία νύχτες»! Δεν έχω δεί ποτέ τη τούρκικη σειρά, που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα η μαμά μου και πολλές απο τις φίλες μου, δεν ξέρω πια είναι η Σεχραζάντ και ποιός ο Ονούρ, αλλά όπως μου διευκρίνισε κι η Μάνια, βρεθήκαμε για λίγο στις σκηνές τους.


Το ξενοδοχείο Ciragan Palace είναι απλώς εμπειρία ζωής -ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία στον κόσμο- η παλιά αυτοκρατορική κατοικία του σουλτάνου Αβδούλ Μετζίτ Α΄, που μοιάζει να αγκαλιάζει το Βόσπορο κι εσύ, που έχεις την ευκαιρία να μείνεις εκεί, ή απλώς να περάσεις για ένα καφέ, δηλώνεις αναπόφευκτα ερωτευμένη με το σουλτάνο!

 
ΥΓ2: Όταν επισκεφθείς τη βασίλισσα των πόλεων, έχεις τόσα να δεις, να γευτείς και να ζήσεις, που ό,τι κι αν σου πω θα είναι λίγο. Αυτή η Πόλη αξίζει με το παραπάνω το τίτλο: «η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2010».

Σημειώνω απλώς τα σημαντικότερα, που πρέπει να κάνεις στη Πόλη:
* Να περπατήσεις στην Αγία Σοφιά.
* Να κάνεις ξενάγηση στο Τοπ Καπί.
* Να επισκεφθείς το Πατριαρχείο.
* Να πιείς τούρκικο καφέ στη Πλατεία Τακσίμ.
* Να ευχαριστηθείς τη τοπική πολίτικη κουζίνα (must τα ντολμαδάκια και φυσικά το κεμπάπ).
* Να κάνεις μία μίνι κρουαζιέρα στο Βόσπορο.
* Nα δοκιμάσεις ναργιλέ με άρωμα μήλου.
* Να απολαύσεις ένα γνήσιο χαμάμ (Cemberlitas, Lagoluglu, Galatasaray είναι τα πιο γνωστά. Μεταξύ άλλων, θα λατρέψεις και τη σπουδαία αρχιτεκτονική τους).
* Να χαζέψεις τις τοπικές αγορές στο Καπαλί Τσαρσί, τη κλειστή αγορά της Κωνσταντινούπολης. Εννοείται ότι επιβάλλεται το παζάρι.
* Να κάνεις μία βόλτα επίσης, στην Αιγυπτιακή Αγορά (γνωστή κι ως Μισίρ Τσαρσισί). Σ’ αυτή θα βρείς μπαχαρικά, μέλι, ξηρούς καρπούς, ζαχαρωτά, παστουρμάδες, καφέδες και τυριά. Επιπλέον, θα έχεις την ευκαιρία να διαλέξεις τουριστικά είδη (κυρίως κεραμικά), αλλά και μη χρήσιμα αξεσουάρ…

ΥΓ3:  Στο ταξίδι μου αυτό, έμαθα περισσότερα για τη νέα σειρά περιποίησης μαλλιών Sunsilk (η πρώτη επίσημη παρουσίαση είχε γίνει στην Αθήνα). Αυτή η σειρά, θα συζητηθεί ποικιλοτρόπως για την επικοινωνία της. 7 κορυφαίοι hair experts (με φανατικές και διάσημες πελάτισσες) δίνουν λύσεις σε κάθε πρόβλημα και ανάγκη.

ΥΓ4: Συγκράτησε μερικά ονόματα και θα τα ξαναπούμε:
* Rita Hazaaz (λαμπερές σταρ του Χόλυγουντ της εμπιστεύονται το χρώμα των μαλλιών τους). 
* Quidad (η hair stylist που λατρεύει τις μπούκλες).
*Jamal Hammadi (έχει πρωταγωνιστήσει για τα λαμπερά μαλλιά σε επιδείξεις των: Chanel, Christian Dior, Jean Paul Gaultier και John Galliano, ενώ ζει και δουλεύει στο Λος Άντζελες

ΥΓ6: Ακολούθησε τους 7 hair expert στο facebook κάνε like στη σελίδα και κάθε εβδομάδα θα μαθαίνεις πρώτη, μυστικά για υγεία και λάμψη των μαλλιών σου.
YΓ7: Aν αντέχεις μεγαλύτερη βόλτα στη Πόλη, ή θέλεις να πάρεις χρήσιμες πληροφορίες γύρω από την καθημερινότητά της, σου προτείνω να γνωρίσεις τον Αγγελή. Μοναδικός στο είδος του, όπως μοναδικό θα είναι αυτό το ταξίδι, αν κι εφόσον το κάνεις!

Καλή συνέχεια..

Για να διαβάσετε το ποστ όπως αυτό δημοσιεύτηκε, ακολουθήστε το λινκ.

Update
Με μεγάλη χαρά είδα χθες βράδυ, ότι το Angelis and the Istanbul συμπεριλήφθηκε στα προτεινόμενα μπλογκς του Cosmopolitan!

Είσαι γυναίκα; Τόσο το καλύτερο! jajajajja!!

η Μαρία η Κυπραία


Κρίμα.
Η καλή μου φίλη η Μαρία, τελείωσε το μεταπτυχιακό της στην Πόλη και επέστρεψε στην πατρίδα της τη Λάρνακα. Γνωριστήκαμε στο ξεκάρφωτο, στο Πανεπιστήμιο Bilgi όπου σπούδαζε και όσο κι αν φαινομενικά δεν είχαμε πολλά κοινά, όσο κι αν εγώ είμαι ένα στρυφνό γεροντοπαλίκαρο και το Μαράκι σφύζει από νιάτα και ζωντάνια, όσο κι αν τα προγράμματά μας ήταν ασύμβατα, συνδεθήκαμε στενά από την πρώτη στιγμή, αλληλοβοηθιόμασταν και χαχανίζαμε με την πρώτη ευκαιρία. Και τι δεν κάναμε μαζί! Την έβαλα να ποζάρει με τον Νασρεντίν Χότζα και το γαϊδαράκο του,

 

την έσυρα μαζί μου για σκανδιναβικό πρωινό κι όταν μου κρύωσε την τύλιξα με τη ριγέ ζακέτα,


την μπούκωσα με μπουριάν κεμπάπ κι ας της έπεσε λίγο βαρύ,

 

την τάισα πιαζ κι ας μην αγαπάει τα φασόλια,


γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα παρέα, ως μετανάστες που τους κυριεύει ο νόστος,


προϋπαντήσαμε παρέα το 2010, με αφράτους κουραμπιέδες από τα χεράκια της,


μου έστειλε ανταπόκριση από την καυτή έδρα της Μπεσίκτας,


βγήκε για καλλιτεχνικό ρεπορτάζ σε γκαλερί,


γνωρίσαμε μαζί ενδιαφέροντες ανθρώπους,


προκαλέσαμε την τύχη μας, δοκιμάζοντας "νέες γεύσεις".


Όλα αυτά όμως πάνε, πετάξανε..η Μαρία έχει φύγει πια. Δεν θα την ξαναπάρω αγουροξυπνημένος με το στομάχι να γουργουρίζει, να πάμε παρέα στο κατώι που μου σφυρίξανε για μασαμπούκες. Θα τη θυμάμαι να μαζεύει τα τελευταία αμανάτια της από το χωλ μου, πριν το σκάσει για το Νησί.


Από τα ηχεία που μου χάρισε για το ξεψυχισμένο μου νετμπούκι,


ακούω ξανά και ξανά στη διαπασών:


Προσπαθώ να δω μόνο το θετικό της ιστορίας, την καλή μου τύχη, που γνώρισα αυτήν την ψυχούλα. Τη δυναμικιά Κυπραιοπούλα, που τόσο απολάμβανα να την ακούω να μιλάει κελαρυστά με τους γονείς της, την εκκολαπτόμενη δικηγορίνα, που με τόσο CSI που έχει δει, πάει ντογρού για ντίστρικτ ατέρνεϊ! Φιλούθκια Μαράκι μου!

το ρυζόγαλο και το πιλάφι

Το post επιμελήθηκε η Μαριάνθη Α. Μοιράζεται μαζί μας τις εντυπώσεις της από το φαγοπότι  που έκαναν με τον Κωνστατντίνο Χ. στην Πόλη, το οποίο θα θυμούνται για καιρό.
 
Την τελευταία μέρα της περιπλάνησής μας στην Ιστανμπούλ περάσαμε στην ανατολική πλευρά αναζητώντας τι άλλο; την ανατολίτικη κουζίνα!


Η κουζίνα της Πόλης είχε ήδη κερδίσει τις καρδιές και τους ουρανίσκους μας, αλλά το Niyazibey ήταν μια αναπάντεχη γευστική εμπειρία. Δεν ξεχνώ το τραγανιστό perde pilav, το περιχυμένο με καυτό βούτυρο döner kebab και τους πάσης φύσεως γευστικότατους περιπλανώμενους μεζέδες που γέμιζαν διαρκώς τα πιάτα μας μέχρι τελικής πτώσεως.


Αυτή η τελευταία ήρθε με ένα τεράστιο ζεστό ρυζόγαλο συνοδευόμενο από μια παρόμοιων διαστάσεων παγωμένη μπάλα παγωτού καϊμάκι.


Η περιποίηση ήταν άψογη και οι τιμές παραπάνω από καλές για την ποσότητα και την ποιότητα του φαγητού (πληρώσαμε 30 λίρες το άτομο, αλλά δεν αρνηθήκαμε ούτε μία προσφορά μεζέ από τους σερβιτόρους...). Εκείνο, πάντως, που έβαλε το Niyazibey στις καρδιές μας ήταν η αίσθηση πως απολαύσαμε μια πανδαισία ανατολίτικων λιχουδιών σε ένα ήρεμο εστιατόριο με ντόπιους κατά βάση θαμώνες κάπου στην Ιστανμπούλ των 13 εκατομμυρίων κατοίκων...

καί γκόμενά μου καί γιαγιά μου



Πάει ο Αγγελής, σάλταρε! Τι βλάσφημος είναι αυτός ο τίτλος και γιατί μας κοτσάρει φαρδιά πλατιά την παραστρατημένη κορασίδα  Γκάγκα; Κι όμως, η Τουρκική πρόταση "Istanbul hem kız arkadaşım, hem ninem", έτσι μεταφράζεται. "Και λοιπόν;" θα μου πείτε. Έχουμε και λέμε, το μηνιαίο τουρκικό περιοδικό Tempo, στο τεύχος Οκτωβρίου (με εξώφυλλο την τρελή), έχει ένα αφιέρωμα σε ξένους που επέλεξαν να ζήσουν στην Πόλη. Ένας Ολλανδός, ένας Νεοζηλανδός, μια Γαλλίδα, μια Αμερικάνα, ένας Τασμανός(!), ο Αγγελής και άλλοι από αλλού. Η παραπάνω προστυχιά επελέγη ως τίτλος της συνέντευξης! Άνθρωποι του περιοδικού με προσέγγισαν εδώ και καιρό και με ρώτησαν αν ενδιαφέρομαι να τους μιλήσω για τη ζωή μου στην Πόλη. Βρήκαν άνθρωπο που θα έλεγε όχι!


Μου έδωσαν το ελεύθερο να επιλέξω ο ίδιος το location της συνέντευξης-φωτογράφισης. Πολλά πέρασαν από το μυαλό μου, αλλά δεν άργησα να καταλήξω σε ένα από τα μέρη που αισθάνομαι μια περίεργη ευδαιμονία όποτε βρίσκομαι εκεί, από τότε που το ανακάλυψα τυχαία. Είναι ένα οθωμανικό χάνι, κρυμμένο σ' έναν παράδρομο με αγροτικά και σιδηρουργικά εργαλεία, τόσο ξεφτισμένο και παρατημένο, όσο ακριβώς χρειάζεται για να είναι στατικά στέρεο, αλλά και συγχρόνως μια φίνα τρύπα στον χωροχρόνο. Δεν θέλω να γράψω ούτε το όνομα του (όλα τα χάνια είχαν το δικό τους όνομα), ούτε πού βρίσκεται. Ίσως να το ανακαλύψετε μόνοι σας, ίσως να ανακαλύψετε κάτι ακόμα πιο όμορφο. Αυτά δεν είναι για να διασκεδάζονται στο ίντερνετ. Κατά καιρούς όμως, δε διστάζω να πηγαίνω με φίλους και διψασμένους επισκέπτες για να πιούμε καφεδάκι και να τους πω το φλυτζάνι:)


Μου έκανε εντύπωση, όταν η Μελίντα Τουζούνογλου, η υπεύθυνη για το αφιέρωμα δημοσιογράφος, που μου πήρε και τη συνέντευξη, την προηγούμενη ημέρα με ρώτησε από που θα με βόλευε να έρθουν να με πάρουν. Διστακτικά ρώτησα, αν μπορούσαν από το Φιρούζ Αγά Τζαμί, δίπλα στο σπίτι μου. Έτσι κι έγινε, τη συμφωνημένη ώρα της συνάντησης, ήταν ήδη εκεί στο αυτοκίνητο της Χουριέτ (το περιοδικό ανήκει στον όμιλο της εφημερίδας), μαζί με τον φωτογράφο Μεχμέτ Ομούρ, και τον οδηγό. Χρειάστηκε να δώσω αναλυτικές οδηγίες στον σωφέρ για να του υποδείξω τον προορισμό μας.


Οι ερωτήσεις της Μελίντας ήταν καταιγιστικές: Πες μας άνθρωπέ μου, πώς ξεβράστηκες  στην Πόλη; Τι σε κρατά εδώ; Τι σημαίνει για σένα η Ιστάνμπουλ; Εεε, τι τον θέλεις το δικό σου! Ακόμα μια  ευκαιρία να μιλήσει υπερβατικά, ποιητικά (έτσι νομίζει τουλάχιστον), συχνά ακαταλαβίστικα. Ότι γι' αυτόν, η Πόλη είναι ο κολλητός του, η αδερφή του, ο έρωτας του, η οικογένεια, ο παππούς του και η γιαγιά του! ΑΥΤΗ είναι ΟΛΑ. Η Μελίντα συνδυάζοντας και τα δυο είδη περιέργειας, την  επαγγελματική - δημοσιογραφική και την έμφυτη - τουρκική, με πολύ γλύκα και πραγματικό ενδιαφέρον να με γνωρίσει, με έκανε να της ανοιχτώ ακόμα περισσότερο. Το περιθώριο του περιοδικού, φυσικά και δεν χώρεσε όλα τα πικάντικα, τα προσωπικά, τα χάχανα και τις ερωτήσεις αντεπίθεσης που της εξαπέλυσα. Περάσαμε καλά εκείνο το απόγευμα!


Σ' αυτό φρόντισε βεβαίως κι ο  Μεχμέτ, ο φωτογράφος που ανέλαβε να ντύσει με εικόνες το αφιέρωμα. Μετά από πολλά χρόνια στη Γαλλία, επέστρεψε στην Τουρκία, κουβαλώντας μαζί του επαγγελματική εμπειρία και την "ευρωπαϊκή" ματιά στα πράγματα. Μου έβγαλε κι εγώ δεν ξέρω πόσες φωτογραφίες. Τι κάτω στο αίθριο, τι πάνω στο περιμετρικό μπαλκόνι, στις σκάλες, στο στηθαίο, παντού! Κάθε λίγο και λιγάκι, μου υπενθύμιζε πόσο φωτογένεια έχω και πόσο γράφω στον φακό..κατάλαβε ο πονηρός, πόσο ελαφρόμυαλος είμαι, πιο εύπιστο θύμα στα κοπλιμέντα δεν υπάρχει!


 Το άρθρο, οι φωτογραφίες και η γενικότερη αντιμετώπιση από την ομάδα του περιοδικού,  ήταν πολύ θετική και τους ευχαριστώ. Φουλ στα κολακευτικά σχόλια, ότι ο Αγγελής ξέρει τζαμιά, παζάρια και κλαμπς, που λίγοι "Ιστανμπουλίτες" γνωρίζουν, γεμάτο με αστείες επισημάνσεις, ότι λατρεύω τη λεμονο-κολόνια και τους ακιντέδες και μπόλικη διαφήμιση για το μπλογκ  στο οποίο αποτυπώνεται όλη αυτή η λόξα. Στο κόκκινο πλαίσιο που έβαλαν στο πλάι καθενός μας, γράφει: Καί γείτονας μας, καί φίλος μας. Η Lady Gaga θα χαμογελούσε τώρα.
Related Posts with Thumbnails