το μυστήριο του χαμένου καρπουζιού

Το post επιμελήθηκε η Σταυριανή Ζ. Με αυτήν την ιστορία μυστηρίου εγκαινιάζεται η νέα κατηγορία αναρτήσεων "Σταυριανιστάν", που θα αποτελεί το προσωπικό της μπουντουάρ στο Angelis and the Istanbul. Ήδη στα συρτάρια του, μπορείτε να ψαχουλέψετε τα κραγιόν και τις πούδρες που φόρεσε κατά καιρούς. Αααα, και το ψαλιδάκι που γυρίζει τις βλεφαρίδες της.

 
1 πρωινό σαν όλα τ’άλλα φαινόταν κι αυτό. Ξύπνημα στις 2 μμ, ο ίδιος καφές μέχρι τις 7, και γύρω στις 8 σπαγγέτι με σκόρδο και βασιλικό, τα μακαρόνια των φτωχών, αλλά και των τυχοδιωκτών τώρα τελευταία μαθαίνω. Το καλοκαίρι στο Ταρλάμπασι είχε αυτήν ακριβώς τη γεύση και για τους 2.

Κάπου μεταξύ 5-10 μμ, θα έβγαινε, θα φορούσε το ειδικά αγορασμένο φόρεμα για τα καθημερινά ψώνια στο γραφικό μπακάλικο του Τσαΐλάκ σοκάκ, αφού πρώτα βεβαιωνόταν ότι το ημίγυμνο ρεμάλι με το οποίο συγκατοικεί δεν θέλει γαριδάκια. Αφού έβγαινε πια στο δρόμο, θα προσπερνούσε τον ύποπτο τύπο που υποτίθεται ότι έχει εργαστήριο με χαντρόματα, αλλά είναι σίγουρη ότι είναι έμπορος ναρκωτικών, και θα βρισκόταν μπροστά από 1 λόφο με ηλιοσπορόφλουδα που με τους κόπους 1 ολόκληρου απογεύματος θα είχαν δημιουργήσει οι κοκέτες του σοκακιού! Στέκεται στο κατώφλι. 1 εξεταστική ματιά αυτές, 10 αυτή!

Στη συνέχεια ο μυτζηθρίλος, αλλά ευγενέστατος κυρ-μπακάλης, θα ίσιωνε το παπιόν του - αν είχε - για να δεχτεί την ξένη πελάτισσα με τα πιο επίσημα τούρκικά του, πιστεύοντας μέσα του βαθειά ότι μιλάει αγγλικά, ή τέλοσπάντων 1 ξένη γλώσσα.1 πακέτο τσιγάρα, γαριδάκια και σόδες με γεύση φράουλα, ντομάτες, κρεμμύδια, μαΐντανός και φυσικά 1 τεράστιο καρπούζι, έμπειρα χουφτιασμένο από τα χεράκια του. «Αχ, μα είναι βαριά τα ψώνια, θα σας στείλω εγώ το καρπούζι με το παιδί τoυ γείτονα! ». «Μα όχι κυρ-μπακάλη δε χρειάζεται», «Μα σας παρακαλώ», επέμεινε εκείνος.

Περίμεναν με τον συγκάτοικο όλο το βράδυ να έρθει το καρπούζι. Ξημέρωσε, αλλά ούτε 1 καρπούζι έξω απ’την πόρτα. Πέρασαν 2 ολόκληρες μέρες, κι ακόμα να εμφανιστεί. Πριν τους σκοτώσει η αγωνία, αποφάσισαν να πάει ξανά εκείνη στον κυρ-μπακάλη, τον άνθρωπο που το είδε τελευταία φορά. «ΔΕΝ ΗΡΘΕ;!!!», ρώτησε έντρομα εκείνος, ξεχνώντας να μιλήσει στα ξένα αυτή τη φορά. Κάλεσε το τσιράκι για να το ανακρίνει, «Πού είναι το καρπούζι ουλάν;», πλέον μιλούσε καθαρά τούρκικα. «Μα το παρέδωσα», είπε ξεψυχισμένα το τσιράκι. Η ξένη όμως επέμεινε ότι δεν το ξαναείδε από κείνη τη μέρα. «Μα το παρέλαβε 1 άλλη κυρία», κλαίγοντας σχεδόν το τσιράκι. «Μα πώς είναι δυνατόν», είπε με πληγωμένο εγωισμό η ξένη. «Είμαι η μόνη γυναίκα του σπιτιού, να πάρει!»

Το μυστήριο του χαμένου καρπουζιού δεν άργησε να λυθεί, χάρη στις εύστοχες ερωτήσεις της τετραπέρατης ξένης. Το τσιράκι είχε παραδώσει τον πολυπόθητο καρπό σε λάθος χέρια. Μόλις λίγες μέρες πριν, στο ισόγειο διαμέρισμα του κτιρίου των ηρώων είχε εγκατασταθεί μια 10000μελής οικογένεια Ιρανών. Την ημέρα της αγοράς του καρπουζιού, το τσιράκι χτύπησε τη λάθος πόρτα κι οι Ιρανοί γείτονες δέχτηκαν το ξαφνικό καρπούζι που τους δόθηκε από 1 άγνωστο και χωρίς περιττές απορίες.

Για σκεφτείτε το... Χτυπάνε 1 μέρα την πόρτα σας, κι 1 άγνωστος σας δίνει 1 καρπούζι. Και καλά, αυτός μπορεί να είναι τσιράκι και να έχει κάνει λάθος στον όροφο, ΕΣΕΙΣ;

Ας μη κοροϊδευόμαστε... Δεν υπάρχει θεός που να χαρίζει καρπούζια στο Ταρλάμπασι!
Εκεί, όλα είναι αποτέλεσμα κάποιου μοιραίου λάθους...

Linux: μια αποτυχημένη απόπειρα

 
Το χαμόγελο του Ιμαμη μου εξέπεμψε τρομερή σιγουριά. "Μην ανησυχείς ρε μπαγάσα, να δείς που το μικράκι σου θα πετάει με τα Linux!" προσθέτει, και είμαι έτοιμος να τον αγκαλιάσω. Κρατιέμαι για να μη ξεστομίσω: "Αλήθεια γιατρέ;"
 

Πριν καναδυό βδομάδες, το Asus μου πάλι αρρώστησε. Δεν το κατηγορώ το καημενούλι, εδώ και δυο χρόνια, το έχω λιώσει! Αποτελεί τα headquarters του Angelis and the Istanbul. Όλα τα ποστ γράφονται στο λευκό του πληκτρολόγιο, όλες οι φωτογραφίες επεξεργάζονται στη δεκάρα οθόνη του, όλα τα ψαξίματα για καινούρια κεμπαμπτσίδικα και προγράμματα εκδηλώσεων τα εκτελεί αγόγγυστα. Επίσης, αποτελεί το κέντρο επικοινωνίας με όλους εσάς, για να αλλάζουμε εντυπώσεις, μυστικά και φιλοφρονήσεις. Skype για να μιλώ με τους ανθρώπους μου στην Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο και να αισθάνομαι λιγότερες ενοχές που τους παράτησα για τα νάζια της τσαπερδόνας-Πόλης. Εντάξει, είναι κι εκείνα τα "φιλολογικά" websites, που επισκέπτομαι αραιά και που, για να μη μένω πίσω στο κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής:) Πολύ θέλει να τα φτύσει το κακόμοιρο;


Για καλή μου τύχη, ο Ιμάμης κουβαλά πάντα μαζί του το κουτί πρώτων βοηθειών. Ιαματικούς drivers για κάρτες γραφικών, θαυματουργά προγραμματάκια για προστασία από ιούς, έμπλαστρα για τα επαναλαμβανόμενα restart και φυσικά USB στικάκι με τον οδηγό εγκατάστασης Linux. Για όποιον δεν σκαμπάζει απ' αυτά, τα Linux είναι ένα λειτουργικό σύστημα, το αντίπαλο δέος των Microsoft Windows. Ο Ιμάμης ως μεγάλος φαν τους, με έψηνε εδώ και καιρό να κάνω την μετάβαση στον "ελεύθερο" κόσμο τους. Οι όποιες αναστολές μου, εξανεμίστηκαν όταν το Asus  κατέρρευσε και πάλι, μια ημέρα μετά την άφιξη του χρυσοδάχτυλου φίλου, στις αρχές του μήνα. Για να μην κλειστούμε στο σπίτι, η εγχείρηση / επιδιόρθωση ορίστηκε να λάβει χώρα στα τραπεζάκια του Lambo στο Nevizade, δίπλα στην ψαραγορά του Μπέιογλου.


Η επέμβαση πέτυχε! Τα συγχαρητήρια πήγαν σύννεφο, τα φακελάκι όμως δεν το δέχτηκε ο αδιάφθορος Ιμάμης. Αντίθετα, ρουφώντας λίγο παγωμένο ρακί μου εγκατέστησε όλo τo χρειαζούμενo software για να κάνω τη δουλειά μου. Πώς όμως μαζεύεις χρωματιστά όστρακα και γυαλιστερές πετρούλες από την αμμουδιά και με το που τις πας στο σπίτι σου, χάνουν κάθε ίχνος  ομορφιάς, έτσι έγινε και τώρα. Οι διαφορές στον τρόπο εγκατάστασης νέων προγραμμάτων απ' ότι στα Windows, μερικές εφαρμογές που δεν τρέχουν στα Linux και η εν γένη διαφορετική φιλοσοφία τους, μου κόψαν την χαρά. Πιθανότατα, αν διέθετα περισσότερο χρόνο θα τα συνήθιζα, αλλά το κύριο χαρακτηριστικό μου - για όσους με γνωρίζετε - είναι ότι τα θέλω όλα ΤΩΡΑ! Μέχρι το βράδυ, έβαλα την ουρά στα σκέλια και επανεγκατέστησα τα παλιοWindows, αποδεχόμενος την ήττα μου.


Ξέρετε ποιό θα μπορούσε να είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, ε; Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε.

η Λίλα, η Μαρία και η Meyra

Το post για το πρωινό στο Meyra Cafe επιμελήθηκε η Λίλα Π.
 
Το πρωινό που πήραμε εμείς λεγόταν Μeyra και έκανε 22 λίρες. Είχε και αρκετά άλλα, diet, αγγλικό, αυστριακό κλπ, επίσης είχε διάφορες ομελέτες και τοστ. Εμείς είχαμε πάρει και ένα τοστ με κασέρι και σουτζούκ, φαίνεται στην φωτό πάνω αριστερά (εκ των υστέρων, το βρήκαμε περιττό, γιατί το πρωινό ήταν υπεραρκετό για 2 άτομα, αλλά ως βόδια που είμαστε, το φάγαμε κι αυτό - πολύ νόστιμο!).


Λοιπόν, όπως θα δεις και στη φωτό είχε ντομάτα (ξεφλουδισμένη μάλιστα), αγγουράκι και πιπεριές, φέτα και σαλάμι, ελιές, πιπεριές Φλωρίνης, δύο είδη μαρμελάδας (μπορεί να ήταν και γλυκό του κουταλιού, φράουλα και μάλλον κυδώνι), καϊμάκι και βούτυρο, μερέντα και δύο αυγά (στο πρωινό τα έχει porched με σπαράγγια, αλλά εμείς ζητήσαμε και μας τα έφεραν τηγανητά).


Επίσης, είχε ένα πανεράκι με ψωμί (λευκή και μαύρη μπαγκέτα) και μας έφεραν και άλλο ένα πιατάκι με δυο τσουρεκοειδή - αυτά με το σουσάμι πάνω - ψωμάκια. Tο πρωινό συνοδευόταν από φρέσκο χυμό πορτοκάλι (προσωπικά όχι πολύ του γούστου μου γιατί είχε αρκετή πούλπα) και τσάι. Μαζί με το τοστ δώσαμε 32 λίρες σύνολο.

Σχόλιο δικό μου: Καλή χώνεψη Λιλάκι!

ο Αλί και το Plus


Την προηγούμενη Τετάρτη με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος, τον οποίο είχα πολύ καιρό να ακούσω. Κάτι μουσικές από πίσω ακουγότανε, λίγο ζαλισμένα μου μιλούσε, κάτι "σε διάβασα, σε διάβασα" μου είπε. Μάλλον ήταν σ' ένα πάρτυ. Μέσα έπεσα, μου είπε ότι ήταν "στο πάρτυ του Plus, του νέου δωρεάν εβδομαδιαίου περιοδικού του ομίλου της Ελευθεροτυπίας".


Έτσι εξηγούνται όλα. Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού, υπήρχε ένα άρθρο για την αφεντομουτσουνάρα μου. Εντάξει, δεν το παίζω αθώα παιδούλα, ότι δήθεν δεν το ήξερα κ.τ.λ. Η "συνέντευξη" άλλωστε, είχε δοθεί από καιρό στην Αναστασία Μουμτζάκη, καλή δημοσιογράφο / αγαπητή φίλη. Στο τελευταίο της ταξίδι στην Πόλη, κάναμε μια (μεγάλη) βόλτα και μιλήσαμε γι' Αυτήν. Στην ουσία, μου την έστησε η καπάτσα - και σου λένε μετά να εμπιστεύεσαι τους δημοσιογράφους! Με τις κατάλληλες ερωτήσεις, με ερέθισε για να αρχίσω το παραλήρημα, εκείνο που κλείνω τα μάτια και βγαίνουν απ' το στόμα μου βατράχια και κυκλάμινα για την Πόλη. Έχω καταντήσει πλέον γραφικός, λες και δεν αγάπησε άλλος κανείς την Πόλη πέρα από 'μένα. Κουραφέξαλα!


Κλικάρετε πάνω στη σελίδα για να την δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος και να διαβάσετε άνετα το κείμενο.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
  1. Ευχαριστώ  πολύ τον Γιώργο Τ. που σκάναρε και μου έστειλε το άρθρο. Ευχαριστώ επίσης και όλους τους υπόλοιπους που προσφέρθηκαν να μου το στείλουν ηλεκτρονικά και ταχυδρομικά.
  2. Οι φωτό επιλέχθηκαν από μια ντουζίνα που μου ζητήθηκε. Δεν ξέρω αν με κολακεύουν ή αν είναι πολίτικαλ κορέκτ να εμφανίζομαι ημίγυμνος στο Πανελλήνιο - συγνώμη μπαμπά! Για να δώσω και τα credits στους φωτογράφους: Αυτή που μοιάζω με τον Αυγερόπουλο σε αποστολή του Εξάντα στο Ιράν, είναι του Δημήτρη Ουζούνη (1, 2), πάνω από το Τοπ Χανέ, η "ποδοσφαιρική" αλά μπρατσέτα, με τον Κέι στο Ουτς Χισάρ της Καππαδοκίας, είναι της Ουν Χι και η "ροζ" από κάτι ωραίες βουτιές με την Ελένη και την Γκάρυ.
  3. Ο τίτλος του άρθρου, δεν επιλέχθηκε από μένα. Αν και είναι όντως αλήθεια ότι σε διάφορους κύκλους, κυρίως μανάβηδες, μπακάληδες, λοκουμτζήδες, ναργιλετζήδες με γνωρίζουν με το καλλιτεχνικό "Αλί", διατηρώ πλήρες και αλώβητο το όνομα του παππού μου του Αγγελή. Αυτό, για να μην σκάνε κάποιοι φίλοι (πρώτος και καλύτερος ο Α.) και τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, κάθε φορά που συστήνομαι με το αραμπέσκ ονοματάκι μου.
  4. Λόγω του περιορισμένου χώρου, δεν χρησιμοποιήθηκε όλο το υλικό της συνέντευξης. Αλλιώς θα το περιοδικό θα ήταν χοντρό σαν τον Χρυσό Οδηγό (και το Κάμα Σούτρα μαζί).
  5. ..ονειροπόλος..συνηθισμένος..να ξενιτευτεί.. Παναγία μου, μου 'ρχεται να κλάψω. Ααα ρε καταραμένο editing!
  6. Το Plus κυκλοφόρησε την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου. Μπορεί να το βρείτε σε κανένα ξέμπαρκο σταντ ακόμα. Καλή τύχη του εύχομαι, σ' αυτήν τη δύσκολη εποχή που περνά ο χώρος των εντύπων. Ελπίζω  να μη του φέρω έξτρα γκαντεμιά με το ποδαρικό μου :) Τα πράγματα όμως είναι απλά, αν όντως ήρθε για να πει κάτι  φρέσκο (και δεν εννοώ ότι παρουσίασε εμένα), θα προκόψει.

τσουλάω άρα υπάρχω


Όταν ήμασταν μικρά με τον αδερφό μου και πετυχαίναμε αγώνες καλλιτεχνικού πατινάζ, κολλούσαμε μπροστά στην ασπρόμαυρη - αργήσαμε πολύ να αποκτήσουμε έγχρωμη - οθόνη. Πολλοί κάνατε το ίδιο, είμαι σίγουρος. Άλλοι μαγεμένοι από την ζεστή φωνή του Αλέξη Κωστάλα, που μάταια προσπαθούσε να  μας εξηγήσει τη διαφορά του τόλουπ από το άξελ, άλλοι από τα λαστιχένια κορμιά  των αθλητών/τριών κι άλλοι από τα φανταχτερά-κολλητά-διαφανή-στρασάτα-δαντελένια κοστούμια τους (γέλια που έκανα όταν είδα την πρώην αφεντικίνα μου με τέτοιο μπλουζί!).


Να σας πω όμως την αλήθεια; Εμείς τα τέρατα, δεν χαιρόμασταν ποτέ με τα τετραπλά φλιπς, εκτός κι αν αυτά κατέληγαν σε μια θεαματική σαβούρα! Ζευγάρια που τσούγκριζαν, χειρολαβές που γλιστρούσαν, ανεπιτυχή περάσματα κάτω από τα πόδια, μας έκαναν αληθινά ευτυχισμένους! Μα τί κακία πια, ακόμα και τα γκρέμλινς ήταν πιο συμπονετικά από εμάς!


Τα χρόνια περάσανε, νόμιζα ότι η αμαρτία μου ξεχάστηκε, αλλά όχι! Ήρθε η ώρα να πληρώσω, όταν το 2002 βρέθηκα στο Ντελφτ της Ολλανδίας ως ερασμιακός φοιτητής. Δεν είχαμε και πολλά να κάνουμε - ειδικά χειμωνιάτικα - στο κατά τα άλλα πολύ όμορφο χωριό, οπότε περιμέναμε να παγώσουν τα κανάλια για να αρχίσουμε να τσουλάμε. Τί που μου φεύγανε τα πόδια αλλού γι' αλλού, τί που έτρωγα τις τούμπες της αρκούδας, τί μελανιές και γδαρσίματα σ' όλο το κορμί,  λουζόμουν τελικά όλα όσα κορόιδευα! Καλά να πάθω!


Αργότερα, όσο ζούσα στην Αθήνα, πάλι για να γεμίσω τη ζωή μου, για να προσθέσω ρόδες στην κολλημένη, ειδικά στα επαγγελματικά ζωή μου που με έσφιγγε σαν μέγγενη, έψαξα και βρήκα έναν δάσκαλο για πατίνια (!), τον Γιάννη και αρχίσαμε μαθήματα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Με τους "συμμαθητές" μου, καλοί τρελοί κι αυτοί, κάθε ηλικίας, φύλου και μπακ γκράουντ, μας συνέδεε η κοινή μανία! Ο Μήτσος, η Ασπασία, η Λίλα (που κουβάλησα για παρέα), ο Αποστόλης, η Άσα, ο Παύλος, η Εμμανουέλα, η Βάλη κι άλλοι πολλοί. Πρακτική τις Τετάρτες κάτω από τη μεταλλική "Αγορά" του Καλατράβα, κόντρες για ξέπιασμα δίπλα στο "Τείχος των Αθηνών", απόδοση τιμών στη σβησμένη από χρόνια δάδα των Ολυμπιακών του 2004. Τα Σαββατοκύριακα κάναμε εξορμήσεις σε πλατείες, πεζόδρομους, εξοχές κι όπου αλλού βρίσκαμε κατάλληλες συνθήκες για να χαρούμε τα πατίνια μας. Μην φανταστείτε όμως ότι είμαι κανένας βιρτουόζος. Αν και για το ρολάρισμα ο Γιάννης με παίνευε, στα σταματήματα ψάχνω ακόμα φράχτη να στουμπίσω.

 
 

Πάλι όμως, για αλλού ξεκίνησα και πάλι αλλού με πήγε το ζαβό μου το μυαλό. 

 

Ήθελα να σας πω για τις προάλλες που είχε τα γενέθλια της η Χεντιγιέ και μας κάλεσε να τα γιορτάσουμε με πιρουέτες στο παγοδρόμιο του Metrocity. 


Δεν ανταποκρίθηκαν πολλοί στο κάλεσμα, "μόνο οι γενναίοι", μου λέει η εορτάζουσα. Στην αρχή πολύ μαγκωμένα (για να μην πω τίποτα άλλο!), σιγά σιγά άρχισα να λύνομαι. Βέβαια κάθε φορά που περνούσε ο Yiğit σφαίρα από κοντά μου, το "ωστικό κύμα" λίγο ήθελε για να με γκρεμίσει.

 

Δεν τα πήγα κι άσχημα όμως τελικά.


Τούρτα δεν είχαν τα γενέθλια, στη θέση της ήρθε μια τσάντα με κιιμαλί πιντέ, ψημένο από τον μπαμπά της Χεντιγιέ, στον ξυλόφουρνο τους στην Σαμψούντα. Από τη λύσσα μου να κάνω κι άλλες στροφές πριν κλείσει η πίστα, πρόλαβα δυστυχώς μόνο ένα κομμάτι :( 


 Εκεί που βάζαμε και πάλι τα "βαρετά" παπούτσια μας, για να επιστρέψουμε στη "βαρετή" ζωή μας, άναψε ένα λαμπάκι στην κεφάλα μου: Αχ και να κάρφωνα ροδάκια στις πατούσες μου και να ξεγλιστρούσα από προβλήματα, να έκανα σβούρες με τους φίλους, επαγγελματικά σάλτα, ερωτικά τόλουπς και να σαβουριαζόμουν στο τέλος σ' ένα λάκκο με ζεστή σοκολάτα και κουραμπιέδες βουτυρένιους..


Μετά έσβησαν τα φώτα. Μας πέταξαν έξω, ήταν περασμένες δέκα.

Αν ενδιαφέρεστε κι εσείς να ασχοληθείτε με το σπορ, μπορείτε να έρθετε σε επαφή με τα παιδιά στην Αθήνα. Είναι πιο εύκολο απ' όσο φαίνεται, τουλάχιστον για να τσουλάς με ασφάλεια.

φθινοπωρινή ενδοσκόπηση

Το μπλογκ ξεκίνησε για πλάκα. Ναι ξεκίνησε για πλάκα, αλλά και λίγο υστερόβουλα:) Γιατί μπορεί να αγαπώ την Πόλη, θα μπορούσα βέβαια, να κρατήσω την αγάπη αυτή μόνο για μένα.

Κάθε φορά όμως, που κάποιος φίλος (ή φίλος του) Την επισκεπτόταν, αναλάμβανα την αγγαρεία να τον κατατοπίσω. Να του δώσω tips για το φαγητό, τα χαμάμ, τα μπαράκια και τα καλλιτεχνικά δρώμενα Της. Εεε, δε γινόταν αυτή η κατάσταση άλλο! Ξανά και ξανά τα ίδια, μια αγχωμένη σύνοψη της χαοτικής μητρόπολης σε 3 σελίδες, καί την Πόλη αδικούσε καί εμένα κούραζε.

"Γιατί να μην αρχίσω να καταγράφω ότι βλέπω, ότι τρώω και πίνω, όποιον cool τύπο γνωρίζω, τις μουσικές Της και τις μυρωδιές Της, σε μια βάση δεδομένων;" σκέφτηκα! Κι αποδείχτηκε μια από τις πιο ώριμες σκέψεις που έκανα ποτέ στη ζωή μου, που ομολογώ ότι δεν φημίζεται κι από μεγάλη ωριμότητα.

Στην αρχή με διάβαζαν οι φίλοι μετά από παραινέσεις, γλειψίματα και απειλές. Σιγά σιγά, ήρθαν κι άλλοι. Και κάποιοι ακόμα, που άκουσαν σε ένα πηγαδάκι για τον τρελό που άφησε τα πάντα για τα κάλλη της Ιστάνμπουλ. Που απαρνήθηκε το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού για την ομίχλη Της. Άλλοι, τυχαία google-άροντας ξεβράστηκαν στις όχθες του μπλογκόνησου και ευτυχώς γλυκάθηκαν από τα φρούτα και τα μπαχαρικά που βρήκαν εκεί και κόλλησαν.

Πόσο πολύ χαίρομαι κάθε φορά που λαμβάνω ένα κόμεντ ή μέιλ σας. Είτε για να με ρωτήσετε κάτι, είτε για να προσθέσετε μια δική σας εμπειρία, άλλες φορές να επικροτήσετε κι άλλες να διαφωνήσετε (αυτά να τα κόψετε σιγά σιγά, ακούτε;) με τις ξερολιάσεις μου.

Και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι είμαι ετερόφωτος. Ναι, δεν έχω δική μου λάμψη. Εσείς μάλλον το ξέρατε από την αρχή, εγώ άργησα να το καταλάβω. Η αλήθεια του μπλογκ πηγάζει από την ίδια την Πόλη και μόνο από Αυτήν!

Κάποιοι λέει, επικοινωνούν με τα πνεύματα των πεθαμένων, άλλοι με τα ζώα. Στη δική μου περίπτωση η Κακούργα με υπνωτίζει και μέσα από το μικρό μου στοματάκι βγαίνει το ρέψιμο του μουστακαλή ταξιτζή, το τσιτωμένο στομαχάκι μου φουσκώνει σαν τον τεράστιο σκεμπέ του μανάβη, του βοσπόρου οι άνεμοι παίρνουν το καστόρινο παλτό μου, όπως και τις μούσλιμ-σικ καμπαρντίνες των γειτονισσών, στα γόνατα μου εμφανίζονται στα καλά καθούμενα γρατζουνιές, κάθε φορά που τα παιδάκια του μαχαλά τρων τα γόνατα τους στο ποδόσφαιρο.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να μην υφίστανται. Να τα βλέπω μόνο εγώ. Το πιο πιθανό μάλιστα, είναι να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στο σύμπαν της Πόλης. Αν έχετε όρεξη ακολουθείστε με. Άστε όμως τον τρελό στην τρέλα του. Ή καλύτερα στην τρέλα Της..

σεκέρ αναμνήσεις

Ο λαός λέει: "μην τάζεις σε άγιο και σε μικρό παιδί". Εγώ θα συμπλήρωνα, "ούτε και στους αναγνώστες του μπλογκ σου". Αλλά το κάνω, δεν κρατιέμαι και το κάνω ρε γαμώτο. Τί που θα κρατούσα το ορούτς, φευ, ούτε για μια ημέρα δεν έραψα το στοματάκι μου! Τί που θα σας έστελνα ανταπόκριση από τα δημόσιας δαπάνης ιφτάρ, δε βόλεψε να παρευρεθώ ούτε σε ένα! Για πολλοστή φορά, η Πόλη με ξεπέρασε, μου έδειξε ότι Αυτή έχει το πάνω χέρι στη διάθεση μου, Αυτή είναι που ρυθμίζει το πού θα πάω και τί θα κάνω. Για να αναπληρώσω κάπως τη χασούρα, τί θα λέγατε να σας σερβίρω μια "κονσέρβα μπαϊραμιού", για να μη σας αφήσω και νηστικούς;


Η κονσέρβα κάνει ποπ..και πετάγονται αναμνήσεις από το Σεκέρ Μπαϊράμ του 2004, όταν με προσκάλεσε ο Έμρα (1, 2, 3), στο πατρικό του στο Ερελί στη Μαύρη Θάλασσα, για να το γιορτάσουμε οικογενειακά. Δεν είμαι σίγουρος για τα ονόματα των γονιών του (μάλλον Μεμέτ μπέι και Σαμέρ χανούμ), θυμάμαι όμως τη ζεστασιά με την οποία με αγκάλιασε η μάνα του, το χαβαλέ που κάναμε με τον μπαμπά του στο σαλόνι, την περιέργεια του μικρού Οζάν να γνωρίσει τον αλλόκοτο ξένο, που τους κουβάλησε ο μεγάλος αδερφός από την Πόλη.

 

Το Σεκέρ Μπαϊραμί κρατά 3 ημέρες (9-11 Σεπτ για φέτος) κι επειδή έπεται του μήνα της νηστείας λέγεται και Ραμαζάν Μπαϊραμί. Το περάσαμε, ως είθισται, με επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους. Πήραμε σβάρνα  θειάδες, συννυφάδες και γιαγιάδες. Για καφεδάκι και λοκούμ στην αδερφή του μπαμπά Μπανού χαλά, μετά τραπέζωμα στην αδερφή της μαμάς την Χαντισέ τεϊζέ, το βράδυ όλοι μαζί στη γιαγιά και τον παππού. Να τους φιλήσουμε το χέρι, να δεχθούμε τις ευχές τους για υγεία και καλή πρόοδο, αλλά περισσότερο για να είμαστε καλοί άνθρωποι. Όχι απαραιτήτως και καλοί μουσουλμάνοι. Αυτό έρχεται μετά. Οι μεγάλοι στο ντιβάνι, οι μικρότεροι καταγής στην πράσινη βελέντζα, στη γωνιά η ξυλόσομπα να μπουμπουνίζει και πάμε όλοι μαζί ένα τραγούδι. Φάλτσος ή καλλίφωνος, ξέροντας τα λόγια ή μόνο ανοιγοκλείνοντας το στόμα σου, χτυπώντας παλαμάκια, ή το παλιό ξύλινο σεντούκι για να κρατάς τον ρυθμό, γίνεσαι εύκολα κι εσύ  μέλος της φαμίλιας. Άλλωστε, "ξένος" παραμένεις, μόνο αν το επιδιώξεις. 


Αφού εξαντλήσαμε όλο το συγγενολόι, ήρθε ο καιρός για sightseeing. Στο Ερελί θα μου πείτε; Ναι στο Ερελί, που αν και δεν καταλάβαινα τότε που βρισκόμουν, όσο πλούσια κι αν ήταν η συλλογή του Αρχαιολογικού Μουσείου του, που ξεχείλιζε με αμφορείς, ασημένια νομίσματα και καλοχτενισμένες κόρες...


Όσο εντυπωσιακά κι αν ήταν τα εναπομείναντα κομμάτια των θεόρατων τειχών...

 

Όσο κι αν ο κόλπος τσίριζε ότι εδώ πρέπει να ήταν ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια  της Μαύρης Θάλασσας, πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι βρέθηκα στη διάσημη Ηράκλεια του Ευξείνου Πόντου!


Κι όταν πια η μισή πόλη έμαθε ότι η οικογένεια Γκιουρντάλ έχει έναν Έλληνα μουσαφίρη, όταν πετυχαίναμε ξανά και ξανά τους θείους και τα  ξαδέρφια τυχαία στα σοκάκια, τότε έφτασε η ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής για την Πόλη.


Έχοντας κάνει μια βαθιά βουτιά στο Μπαϊράμι της Ζάχαρης. Στην αλήθεια του, την πασπαλισμένη με άχνη, ροδόνερο και αγκαλιές. Τελικά αξίζει τον κόπο να ξελιγώνεσαι για έναν ολόκληρο μήνα. Η ανταμοιβή είναι μεγάλη. Ελπίζω απ' τη μεριά της δε, η κονσέρβα που σας σέρβιρα, να μην ήταν τόσο κακή. Για ένα πράμα άλλωστε να είστε σίγουροι, ότι δεν είχε καθόλου συντηρητικά. Διατηρήθηκε φρέσκια, καλυμμένη μόνο με το χοντρό αλάτι της νοσταλγίας.

όποιος χάνει στο μπάσκετ..

..κερδίζει στην αγάπη. Έτσι δεν λέει η γνωστή έκφραση ή πάλι τα μπέρδεψα;


Τις προάλλες μαζευτήκαμε στο σπίτι, για να παρακολουθήσουμε τον κρίσιμο αγώνα της Ελλάδας, για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ, εναντίον της Τουρκίας:
  • Τρεις συγκάτοικοι εμείς: 2 έλληνες - 1 τουρκάλα (η Ιπέκ), ως τώρα καλά πάμε!
  • Τρεις κι οι φίλοι που μας ήρθανε, όλοι όμως τούρκοι!
  • Αποτέλεσμα έλληνες-τούρκοι : 2-4, ως φίλαθλοι τουλάχιστον ξεκινήσαμε άσχημα απ' την αρχή, αλλά μην ξεχνάτε "παίζαμε" και στην έδρα τους!
 

Ο αγώνας γρήγορα έδειξε να "κλίνει προς Ανατολάς," όσο άσχετος κι αν είμαι, το ψυχανεμίστηκα. Αυτό που μ' έκανε να ξεχάσω τη στενόχωρη έκβασή του όμως, ήταν το πάθος της Σταυριανής, πότε αληθινό - μιας και η Μάνη στο DNA της δύσκολα κάθεται στ' αυγά της, πότε θεατράλε - μιας και βρήκε ευκαρία να πικάρει τους τούρκους καλεσμένους. Μεταξύ μας βέβαια, αυτοί δεν είχαν καμιά καϊλα να κοκορευτούν και να πανυγηρίσουν. Απλώς υποστήριζαν την ομάδα τους και χάρηκαν με το αποτέλεσμα. Ιδού η παθιασμένη περιγραφή του αγώνα από τη φερέλπυ αθλητικογράφο Σταυριανή Ζ., η οποία θα έκανε μεγάλη εντύπωση άμα έσκαγε στο γήπεδο με  τα δαντελένια γάντια και το βελούδινο καπέλο της:


Τα "γαλλικά" που της ξέφυγαν (και κόπηκαν στο editing) και οι επευφημίες που εναλλάσσονταν με κράξιμο, με κάνουν να γελώ μπιγκ τάιμ.
Related Posts with Thumbnails