δωμάτια με θέα

Πολύς κόσμος με ρωτά ποιά είναι η καλύτερη περιοχή για να καταλύσει στην Πόλη. Το δίλημμα μεταξύ Σουλτάν Αχμέτ (Παλιά Πόλη, Ιστορική Χερσόνησος) & Τάξιμ, που τίθεται πάντα, χωρίς να καταλάβω ποτέ γιατί, είναι κατά την άποψή μου απλώς ρητορικό. Φυσικά και πρέπει να μείνετε στο Τάξιμ (θα το βρείτε στα sites των ξενοδοχείων επίσης ως Πέραν ή Μπέιογλου). Η καρδιά της Πόλης χτυπά εδώ και σε σχέση με το Σουλτάν Αχμέτ που ερημώνει μετά το κλείσιμο των μνημείων και των παζαριών, σου προσφέρει αμέτρητες επιλογές για διασκέδαση, φαγητό, αγορές κτλ. Η πρόσβαση από το Τάξιμ προς κάθε μεριά της Πόλης (συμπεριλαμβανομένης και της Παλιάς), το καθιστά επίσης και έναν άριστο συγκοινωνιακό κόμβο. Πολλά είναι τα ξενοδοχεία τριών-τεσσάρων-πέντε-δεκαπέντε αστέρων για όλα τα γούστα και βαλάντια, ίσως βέβαια λίγο ακριβότερα από εκείνα του Σουλτάν Αχμέτ, αλλά τη διαφορά θα την εξοικονομήσετε από τα ταξί που θα χρειαζόσασταν κάθε βράδυ για να επιστρέψετε για ύπνο.


Γι' αυτούς όμως, που θα ήθελαν να ζήσουν κάτι διαφορετικό, να πάρουν μια γεύση από ένα αυθεντικό Πολίτικο σπίτι, μιας άλλης εποχής, υπάρχει ακόμα μία επιλογή. Η φιλενάδα μου η Αλέβ, που ζει σε ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι του Γαλατά, ακριβώς δίπλα από τον ομώνυμο Πύργο των Γενοβέζων,  διαθέτει δωμάτια προς ενοικίαση, για διαμονή μερικών ημερών ή και μερικών..μηνών. Για όσους είδατε την ταινία "Πάντα μόνος", σας γνωστοποιώ ότι το ζηλευτό σπίτι του "μοναχικού" σεφ, βρισκόταν στο ίδιο κτίριο! Στο πλακόστρωτο μπροστά στην είσοδο άλλωστε, γυρίστηκε κι η σπαρακτική σκηνή του χωρισμού!

 
Μένοντας σε μια από τις πιο ιστορικές περιοχές της Πόλης, φτάνεις σε 15 λεπτά στην Πλατεία Τάξιμ, σε 5 λεπτά στο λιμάνι του Καράκιοϊ (για να πεταχτείς για τσάρκες στην ασιατική πλευρά), σε 15-20 λεπτά στην Παλιά Πόλη, περνώντας τη γέφυρα του Γαλατά.! Το σπίτι βρίσκεται στον 4ο όροφο του ανακαινισμένου κτιρίου, είναι ευρύχωρο (160 τ.μ.) και τα πέντε δωμάτια έχουν θέα στον Κεράτιο, το Βόσπορο και τις στέγες της Πόλης. Είναι πλήρως επιπλωμένα, όπως και όλο το σπίτι άλλωστε, που είναι εξοπλισμένο με όλες τις ανέσεις: ίντερνετ, πλυντήριο (ρούχων & πιάτων), κουζίνα με πιατικά και καφετιέρες και λουτρό με μπανιέρα με ποδαράκια!


Υπάρχουν 2 κοινά σαλόνια, όπου πάντοτε βρίσκεις κάποιον για να μοιραστείς τις εντυπώσεις σου,  αποκτάς παρέα για την περιήγηση της επομένης, πίνεις ένα κρασάκι βρε παιδί μου. Η Αλέβ επίσης, σίγουρα θα σε στείλει στο πιο hot πάρτι της βραδιάς, στα εγκαίνια της πιο hype γκαλερί ή στο πιο  super κανονάκι και βιολί της Πόλης για να μερακλώσεις! Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει ακόμα καλύτερο μέρος για την ρωτήσεις όλα αυτά. Η πεθαίνω-για-αυτήν-την-θέα ταράτσα του σπιτιού! Αν κάποιος φίλος έχει μόνο δύο ώρες για να δει ΟΛΕΣ τις ομορφιές της Πόλης, Παλιάς & Νέας, τον ανεβάζω σ' αυτήν την ταράτσα!


Αν δε σε πειράζει βέβαια το αυστηρό βλέμμα του θείου της Αλέβ!


Για περισσότερες πληροφορίες (φωτό, διαθεσιμότητα, τιμές) μπορείτε να απευθυνθείτε στην ίδια την Αλέβ (tunelbuse@gmail.com, γράψτε στα αγγλικά)

καλοκαιρινό κεϊφί

Καλοκαίρι και όλοι πλατσουρίζουν. Όχι τόσο μαζικά όπως στην Ελλάδα βέβαια, αλλά κι εδώ, στο κορμί της Πόλης μπορείς να διακρίνεις την υπόταση. Μεϊχανέ μεταφέρουν την πίστα τους σε καραβάκια στο Βόσπορο, μπαράκια μετακομίζουν σε παραλίες του Αλάτσατι, οι ρυθμοί στο Τάξιμ όπως και να 'χει πέφτουν, όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία.


Φαίνεται όμως, ποιός αγαπά την Πόλη πραγματικά και Τής κάνει παρέα..με καλό ρεμπέτικο. Μιλάω για τους Ταταύλα Κεϊφί, που θα παίξουν αυτήν την Παρασκευή (30 Ιουλίου) στο μπαράκι Haymatlos. Για όσους βρεθείτε στην Πόλη, κάντε ένα πέρασμα από την στοά της Ρούμελης, λίγο πριν το Αγά Τζαμί επί της Ιστικλάλ και δεν θα χάσετε!

***
Ενημερώνω τους 'Ελληνες φανς του συγκροτήματος, ότι μπορείτε να δείτε τους Ταταύλα στο φεστιβάλ του Άρδα. Θα εμφανιστούν την Κυριακή 1η Αυγούστου, μαζί με τη Ζωή Τηγανούρια και τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς!

τουρκο/γερμανός αντι/προμηθέας

Σύγχρονο θεατρικό έργο, που "εμπνέεται" από τον Προμηθέα του Αισχύλου, γραμμένο και σκηνοθετημένο από μια Τουρκάλα, χωρίς χορό, με κείμενο μισό στα τουρκικά, μισό στα γερμανικά. Μου βγήκε ένα "χμμμμμ..", όταν μου μίλησαν στο τεκνέ παρτισί, για την παράσταση που θα ανέβαινε στα πλαίσια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.


Ήταν δυο Γερμανοί ηθοποιοί και δυο Τούρκοι από την παραγωγή, που όταν έμαθαν ότι είμαι Έλληνας με ρώτησαν: "Στις 7 Ιούλη θα παίξουμε για το Φεστιβάλ Αθηνών, θα είσαι εκεί;" Δυστυχώς όχι, την Αθήνα δεν κατάφερα να την επισκεφτώ κι ας την έχω πεθυμήσει, αλλά την παράσταση της Σαΐκα Τεκάντ, ιδρύτριας του γνωστού θεατρικού εργαστηρίου Studio Oyunculari, την είδα! Εδώ στην Πόλη, στο υπερμοντέρνο δημοτικό θέατρο Muhsin Ertuğrul στο Χάρμπιγε, που όταν γλιστράς στις τεράστιες μαρμαροστρωμένες επιφάνειες και καθρεφτίζεσαι στις γυαλιστερές προσόψεις, νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου "στην Ευρώπη".


Ακριβώς από κάτω, βρίσκεται το ανοιχτό θέατρο Cemil Topuzlu, όπου στα τέλη του Ιούνη φιλοξένησε τον Νταλάρα (όχι, δεν πήγα), ενώ την περασμένη εβδομάδα στα πλαίσια του Φεστιβάλ Τζαζ,  την Grace Jones (άκουσα ότι στην Αθήνα ακυρώθηκε η συναυλία της λόγω χλιαρής προπώλησης, σωστά;) και το συγκεκριμένο βράδυ, τον Seal.


Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί, αλλά σας έχω ξαναπεί ότι, όπως και στην Ελλάδα, έτσι κι εδώ, πάντα υπάρχει κάποιος φίλος που μπορεί..να βοηθήσει. Αυτήν τη φορά, το καλό έκανε η Αϊσέ, που την γνώρισα στο πάρτυ, που η ίδια με τον καλό της τον Σελίμ είναι φίλοι του Γιάννη και τις προάλλες φάγαμε όλοι μαζί πατσά κτλ κτλ. Αλήθεια σας λέω, δε μ' αρέσουν τα ρουσφέτια, χίλιες φορές να μην την έβλεπα την παράσταση, αν ήταν να στερήσω τη θέση από κάποιον με εισιτήριο. Αυτό που καταφέραμε απλώς μέσω της Αϊσέ, ήταν να μπούμε έπειτα κι από τον τελευταίο "νόμιμο" θεατή και να καθίσουμε στα σκαλάκια της κατάμεστης αίθουσας, μετά το χαμήλωμα των φώτων. 


Όπως συχνά, έτσι και τώρα (να με συγχωράτε), δίνω παραπανίσιες πληροφορίες άσχετες με το κύριο θέμα της ανάρτησης! Άντε να σας πω λοιπόν και για την παράσταση επιτέλους! Θα ξεκινήσω με τους  εξαιρετικούς ηθοποιούς - τρεις Γερμανοί / τρεις Τούρκοι! Παίξιμο φυσικό, εκφραστικότητα προσώπου και σώματος, με το τελευταίο να καταπονείται από συνεχείς πτώσεις, μπουσουλητά, επιτόπια πηδήματα και κουβάλημα καρεκλών(!) στην πλάτη. Αν και  οι ριπές των τουρκικών ήταν πολύ γρήγορες για να τις προλαβαίνω και οι τουρκικοί υπέρτιτλοι για τα γερμανικά δεν φαίνονταν καθαρά από τα σκαλάκια, ο λόγος ήταν απλός και περιέγραφε την ανάγκη για λησμονιά.


Ερωτήματα πολλά, χωρίς να δίνονται οι απαντήσεις, όπως και στη ζωή. Για να συνεχίσεις να παλεύεις με τις ανασφάλειές σου, οφείλεις να ξεχάσεις τα βάρη, τους πόνους, ακόμα και τις εμπειρίες σου.  Να πω κι άλλα μπερδεμένα; Ο τίτλος του έργου άλλωστε: Vergessen in 10 Schritten / 10 adımda unutmak / Πώς να ξεχάσεις σε 10 βήματα, είναι σαφής. Η παράσταση μας άφησε με ένα άδειασμα στο στομάχι, όπως οφείλει κάθε αληθινό κομμάτι τέχνης,  ένας πίνακας, μια φωτογραφία, μια ταινία, ένα τραγούδι. Η ρήση του Μουσταφά Κεμάλ, γραμμένη με χρυσά γράμματα έξω από την αίθουσα, έρχεται να υπερθεματίσει: "Όλοι σας μπορείτε να γίνετε βουλευτές, κρατικοί λειτουργοί, ακόμα και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά όχι καλλιτέχνες".


*Η συγκεκριμένη παράσταση με υπότιτλο "Αντί-Προμηθέας", μαζί με τον "Προμηθέα Δεσμώτη" του Θόδωρου Τερζόπουλου και τον "Προμηθέα στην Αθήνα" των Rimini Protokoll, αποτελούν μια ιδιότυπη τριλογία, που εμπνέεται από το κλασικό έργο του Αισχύλου.

η Ιστάνμπουλ τρώει

Οι Χριστιανοί ορκίζονται στα Ευαγγέλια, οι Μουσουλμάνοι στο Κοράνι, οι Ταοϊστές στο Tao-te-ching και οι κυνηγοί του καλού φαγητού στην Πόλη, στο website Istanbul Eats.


Είναι ένα site που γράφουν ο Άνσελ κι ο Γιγκάλ, δυο Αμερικανοί που ζουν δέκα χρόνια πάνω κάτω στην Πόλη και τους βλέπω να γερνάνε εδώ, παίζοντας ΟΚ στο καφενείο της γειτονιάς τους. Ώσπου να γεράσουν όμως και τους κόψει ο γιατρός τα κεμπάπ και τα καϊμάκια, γυρίζουν στην Πόλη, ξετρυπώνοντας ιδιαίτερες νοστιμιές, τις καταβροχθίζουν και μετά γράφουν γι' αυτές.


Δεν γράφουν για αστραφτερά εστιατόρια με διάφανες καρέκλες από πλέξι γκλας. Πιο πολύ για μαγαζάκια τύπου "μια τρύπα στον τοίχο" γράφουν, τα οποία όμως μαγειρεύουν με μαεστρία 3 αστεριών Michelin. Συνήθως, τα άρθρα τους ξεκινούν με μια ιστοριούλα, δίνοντας το μπακ γκράουντ ενός φαγητού ή μιας τοπικής κουζίνας, μετά η πένα τους προσγειώνεται στο συγκεκριμένο κεμπαπτσίδικο / τζιερτζίδικο / λαχματζουνάδικο / μπακλαβατζίδικο κ.ο.κ. που την σερβίρει, και κατόπιν στα πιάτα που δοκίμασαν. Καταλήγουν πάντοτε με την ετυμηγορία τους, όπου με δυο-τρεις προτάσεις εξηγούν το λόγο που διαφοροποιεί το εν λόγω μαγαζί από τους ανταγωνιστές του.


Όταν τυχαία τους γνώρισα και προσωπικά, αισθάνθηκα όπως όταν ένας λάτρης της Lady Gaga συναντήσει από κοντά, αυτήν την αλλόκοτη θέα. Πλέον, κάθε φορά που βρισκόμαστε, αλλάζουμε  διευθύνσεις για το καλύτερο λουκούμι, μοιραζόμαστε νέες γεύσεις που μας συγκίνησαν και άλλα μυστικά. Τους αγαπώ πολύ, δεν χορταίνω να διαβάζω τα reviews τους. Όπου οι εκφράσεις και οι ιδιωματισμοί που χρησιμοποιούν, γίνονται "αγγλικά του γκάγκαρου Καλιφορνέζου", ψάχνω λεξικά  ή προσπαθώ να καταλάβω τί κολακευτικό λένε π.χ. για ένα λαχματζούν από τα συμφραζόμενα. Πολλές φορές πρέπει να παραδεχτώ, ότι "έκλεψα" ιδέες από το site τους! Φυσικά όμως και δεν έκανα στεγνή μετάφραση των κειμένων τους! "Έκλεψα" με την έννοια ότι κάποια από τα μέρη που παρουσίασα στο μπλογκ, τα έμαθα από τα παιδιά. Πήγα, έφαγα και τις περισσότερες φορές οι ουρανίσκοι μας συμφώνησαν. Από την άλλη, τις φορές που ένα άρθρο τους ακολούθησε χρονικά μια δική μου ανακάλυψη, έκανα πάρτυ!


Μέσα σε λίγο παραπάνω από έναν χρόνο που τρέχει το site και μετά από την τρομερή επιτυχία που σημειώνει, όχι μόνο στην Πόλη, αλλά και διεθνώς (αμερικανικά και άλλα μέσα αναφέρθηκαν σ' αυτό), τα παιδιά αποφάσισαν να κάνουν το μεγάλο βήμα. Να τυπώσουν τις γλαφυρές παρουσιάσεις τους σε χαρτί! Το βιβλίο τους -με όνομα Istanbul Eats, Exploring the Culinary Backstreets- εκδόθηκε και το γιορτάζουν, όπως αξίζει σε αυτήν την ευτυχή περίσταση. Με ένα πάρτυ, σ' ένα σοκάκι κοντά στον Πύργο του Γαλατά, με φαγητό από γνήσιους αραμπατζήδες (τους περιπλανώμενους κοκορετζήδες, κιοφτετζήδες, σιμιτζήδες κτλ) της Πόλης -τέλεια ιδέα, δε συμφωνείτε;- ποτά και μουσική (από τους Tatavla Keyfi και τους Cumbus Cemaat)!


Για όποιον από εσάς βρεθεί στην Πόλη την Τρίτη 27 Ιουλίου, οπωσδήποτε να έρθει. Ελάτε να φάτε, να πιείτε και να χορέψετε. Το φαγητό άλλωστε, είναι η βάση για να απολαύσεις όλα τα υπόλοιπα. Θα είμαι κι εγώ εκεί, έχω διαθέσει τον εαυτό μου εθελοντή της βραδιάς. Σας αφήνω για να κοιμηθώ τώρα. Πριν κοιμηθώ όμως, θα προσευχηθώ όπως κάθε βράδυ στους θεούς μου: Ιστάνμπουλ Ιτς ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς..

μια λιμονάτααα, σκέτο κόλλημααα

 
Το τραγουδάω, το σφυρίζω, βάζω δικούς μου στοίχους, έχω σπάσει ολονών τα νεύρα. Ακούστε το κι εσείς και πείτε μου αν δεν είναι όντως εθιστικό:
 
Έλα όμως ντε, που δεν  μπορώ να τη βρω την Cappy Limonata πουθενά! Ήθελα να ξερα, μόνο τη διαφημίζουν τη ρημάδα;

Γεμιστά για καλορίζικο!

Αν δεν το μάθατε ακόμα, το νέο σπίτι βρίσκεται στη γειτονιά του Φιρούζ Αγά, αλλά περισσότερα θα σας πω εν καιρώ. Προς το παρόν σας λέω, ότι είναι ευρύχωρο, πολύ ευρύχωρο, άνετο, πολύ άνετο και έχει μια μαμαδίστικη κουζίνα, αλλά πολύ μαμαδίστικη κουζίνα. Έχει όλα τα κομφόρ, συν ένα τετράγωνο τραπέζι με καναπεδάκια, που βγαίνουν από τον τοίχο και το αγκαλιάζουν από τις 2 μεριές του. Ο καλύτερος "αγιασμός" για να εξευμενίσουμε τα στοιχειά του σπιτιού, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος, από την ιδέα της Σταυριανής να μαγειρέψει γεμιστά!

 
 
Τα γεμιστά, που τόσο πολύ αγαπάμε γιατί μας γυρίζουν αβίαστα πίσω, στα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας στη Μάνη ή στην παραλία Οφρυνίου. Τότε, που μόνο οι μαμάδες μπορούσαν να καταπιαστούν με τέτοιο μπελά, στο πόδι απ' τα ξημερώματα για να τα ετοιμάσουν. Κι αμέσως, παίρναμε τα μπρατσάκια και τις ψάθες (τις καλαμένιες όμως) και βουρ για μακροβούτια. Εκεί, στήναμε το τσαντήρι μας, σε διπλανή ομπρέλα από την τροφαντή κυρία Μαργαρίτα και τις άλλες θειές της γειτονιάς. Και μια ωρίτσα πριν από μας, η μαμά αφήνοντάς μας υπό την επίβλεψη της θείας Ξανθούλας, επέστρεφε για να φουρνίσει το ταψί με τα πολύχρωμα γεμιστά. Μάλλον κι η Σταυριανή, τα ίδια καλοκαίρια θα πέρασε, ίσως και τη δική της τροφαντή γειτόνισσα  στο Γερολιμένα, να την έλεγαν κυρία Μαργαρίτα!


Τα γεμιστά, για την ευρηματική συγκάτοικο με τα χρυσά χέρια, δεν είναι μόνο οι πιπεριές, άντε και οι ντομάτες. Είναι και τα γλυκά κολοκυθάκια, είναι και οι παιχνιδιάρικα πικρές μελιτζάνες! Και τί δε βάζει μέσα: όσο σημαντικό είναι το ρύζι, άλλο τόσο είναι και η σάρκα των λαχανικών (πέρα από τα σποράκια των πιπεριών) που καθαρίζονται εσωτερικά για να γεμίσουν,  το ξερό και το φρέσκο κρεμμυδάκι, ο δροσερός μαϊντανός/δυόσμος/άνηθος με τη σέσουλα, το χοντρό αλάτι, το πιπέρι, το κύμινο, μια σταλιά κανέλα, μια πρέζα ζάχαρη και 2-3 ακόμα μυστικά που δε μοιράζονται στο ίντερνετ:)

 

Ελερινέ σααλίκ τζανίμ! Γειά στα χέρια σου και καλορίζικο το νέο μας σπιτάκι! Η Ιπέκ κι εγώ, είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε μια Μανιάτισσα Τζέιμι Όλιβερ να ανακατεύει τετζερέδες στην Πολίτικη κουζίνα μας!


Στο μόνο που συνέβαλε (πετάχτηκα στο διπλανό μπακάλικο) ο γράφων, στο παραπάνω Ολυμπιακών Διαστάσεων ταψί, ήταν δυο χούφτες κουκουνάρι, ένα ματσάκι μαϊντανός και φυσικά..η φέτα. Λευκό τυρί (μπεγιάζ πεϊνίρ) για την ακρίβεια, αλλά με μια γεύση που θύμιζε τη φέτα της Δωδώνης. Αναμνήσεις είν' αυτές! Έχει άραγε ακόμα την ανάγλυφη σφραγίδα με το Δ;

πάλι(ς) ξεκίνημα

Όπως σε κάθε μετακόμιση, έτσι και στην τελευταία (για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε, αν δεν το κάνατε ήδη, το προηγούμενο post και τα σχόλια του), είχα τις αναμενόμενες και όχι μόνο απώλειες. Αυτήν τη φορά ξέχασα 5 μπουκάλια εκλεκτό κρασί από τους αμπελώνες της Δράμας, κέρασμα του γενναιόδωρου ορθοδοντικού μου. Ευτυχώς, ο David που μεταφέρθηκε από τον κάτω όροφο στο διαμέρισμα, δεν πίνει αλκοόλ και θα διασωθούν μέχρι να αξιωθώ να τα μαζέψω.

 

Η πιο σημαντική χασούρα όμως, ήταν το CD των Windows XP (ειδική έκδοση για τους Asus eee), το οποίο δε έβρισκα ούτε στο νέο, ούτε στο παλιό σπίτι και το οποίο χρειαζόμουν για να κάνω format στο άρρωστο υπολογιστάκι μου που τα 'παιξε, ξεροβήχοντας και κάνοντας απανωτά reboot. Κι όταν για καλή μου τύχη η Ιπέκ (η Ιπέκ και η Σταυριανή είναι πλέον οι συγκάτοικοι μου) προέκυψε ότι έχει το ίδιο pc, άρα μπορούσα να δανειστώ το δικό της CD, τότε ανακάλυψα ότι δεν έβρισκα το εξωτερικό DVD player για να το τρέξω! Αυτό με τη σειρά του, το είχα ξεχάσει στο πορτ μπαγάζ του αμαξιού του Μουράτ, του φίλου που αγγάρεψα για να μεταφέρω τα προικιά μου! Για να κορυφωθεί η γκαντεμιά, ο Μουράτ είχε μόλις μετακομίσει από το κοντινό Mecidiyeköy που έμενε για χρόνια, στο Küçükçekmece, δηλαδή στου διαόλου τη μάνα και κατεβαίνει πια σπάνια στο Τάξιμ! 
 

Κόντευα να τρελαθώ, μιας κι όλα αυτά δεν τα ήξερα από την αρχή για να πάρω την απόφαση να το πάω σε ένα μάστορα και να τελειώσω, αλλά μου εμφανίζονταν ένα ένα. Όταν τελικά συγκέντρωσα όλα τα αναγκαία εργαλεία για να διορθώσω το πρόβλημα, το μόνο που κατάφερα ήταν να το επιδεινώσω! Δεν ξέρετε πόσο στοίχισε στην ανυπόμονή μου φύση, που δεν μπορούσα να σας γράφω τα νέα μου στο μπλογκ, αλλά και η γενικότερη αποχή μου από τον εθιστικό ιντερνετοδιάολο! Αν και τελικά επιβίωσα, φοβήθηκα που κατάλαβα πόσο κολλημένος είμαι με την εικονική ζωή. Ας ελπίσουμε ότι δε θα με βρει άλλο κακό, σας ζητώ και πάλι συγνώμη για την (δικαιολογημένη) απουσία μου. Εύχομαι  να με διαβάζετε από τις  σεζ λονγκ που λιάζεστε, παστωμένοι στα λάδια με άρωμα ανανά, πίνοντας παγωμένα κοκτέιλς και τρώγοντας αφράτους λουκουμάδες με ζάχαρη. Κάποιοι δεν είμαστε το ίδιο τυχεροί, ακόμα κι αν ζούμε στην ωραιότερη Πόλη του Κόσμου! 

 
 www.calibre.net.nz

Μην κλάψεις για μένα Ταρλάμπασι

ένας χρόνος ήταν αρκετός.
μπορεί και να επιστρέψω.
ως τότε θα σε θυμάμαι με αγάπη.

Related Posts with Thumbnails