Κακοτοπιές και η Πόλη

Το post  στάλθηκε από τη Δάφνη Χ., η οποία επίσης μας στέλνει ένα άρθρο που έγραψε, μετά από  την πρώτη της επίσκεψη στην Πόλη και το οποίο δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Περι-Γραφής. Διαβάζοντας το άρθρο, με άλλα συμφωνώ και μ' άλλα όχι. Καλό είναι όμως, να ακούγονται όλες οι απόψεις, γι' αυτό το φαινόμενο που λέγεται Πόλη..

Λάτρεψα την Πόλη από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου & δε χάνω ευκαιρία να την ξανασυναντώ. Μόνη πήγα & την πρωτοπερπάτησα & δεν κρατιόμουν να τη δείξω, σαν εύρημα, στον άνδρα μου που την αγάπησε επίσης.

Κακοτοπιά ζητήσατε όμως & μόνο 2 έχω να πω:
  • οι ταξιτζήδες που, ακόμα κι όταν συμφωνηθεί από πρίν το.. αγώγι υποκρίνονται πως μιλούσαν γιά ευρώ αντί λίρας κι αφήνουν τη χειρότερη εντύπωση γιά ένα λαό που κατά τα άλλα μάλλον διακρίνεται γιά την ευγένεια & την καθαριότητα & τους καλούς του τρόπους.
  • τι είναι αυτή η επιμονή των Τούρκων ανδρών να μου απευθύνονται ως "honey" όταν μιλάμε στα αγγλικά σε συναναστροφή καθαρά κι απόλυτα επαγγελματική & τυπική. Στη reception του ξενοδοχείου μου στο Taksim, λ.χ., αλλά κι αλλού αντίστοιχα. Το έχω δείξει με το ύφος κι όταν δεν το πιάνουν το έχω πεί. Έχω ρωτήσει γιατί, έχω παρακαλέσει να stop honeying me, έχω εξηγήσει πως η αγενής αυτή οικειότητα στο σύγχρονο κόσμο εκφράζει ένα patronizing sexism (σεξισμό, αναχρονιστικό φαλλοκρατισμό κτλ), μα μάταια. Ίσα-ίσα, η απαίτησή μου μοιάζει να παρερμηνεύεται με φλερτάκι που δίνει ευκαιρία σε νέα κρίση honey-αρίσματος κάτω από τα μάτια του υπεύθυνου της επιχείρησης που καμαρώνει τα αγγλικά του υφισταμένου δίχως να καταλαβαίνει γρι.

Κι αυτό αποτελεί τη μόνη πικρή γεύση που έχω από την πολυαγαπημένη Ισταμπούλ, κι ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να τη μοιραστώ μαζί σας.

Οι (άσχετες) φωτογραφίες απλώς προστέθηκαν για να εικονοποιούν τα "παράπονα", χωρίς τα πρόσωπα που φαίνονται σε αυτές να έχουν διαπράξει κάτι κατακριτέο.

η απρονοησία του αγγελή

Με έχω βαρεθεί πια. Όταν πρόκειται για μια έκθεση ή εκδήλωση που έχει διάρκεια, πέρα από το ότι τρενάρω την επίσκεψη μου μέχρι την τελευταία στιγμή, ελπίζοντας πάντα σε μια παράταση, σας ενημερώνω πολλές φορές, αφού αποτελεί πλέον απλώς ανάμνηση.

 
Το ίδιο συνέβη και με την έκθεση του Κώστα Τσόκλη στο Σισμανόγλειο Μέγαρο του Ελληνικού Προξενείου, 
 

 "Η απρονοησία του Προμηθέα", η οποία έχει κατέβει ήδη από την περασμένη Κυριακή (δεν άκουσα τίποτα για παράταση)!

  
Δεν το κάνω με δόλο για να μην ενημερωθείτε. Πάλι καλά που έχουμε και τον Ταξιδιώτη από το Εις την Πόλιν, που είναι πιο συγκροτημένος:) Η προβολή φλεγόμενων ξύλων στους τοίχους του Προξενείου, πέρα από το τί ήθελε να πει ο καλλιτέχνης, μας έφερε διάφορες σκέψεις και συναισθήματα, αλλά και μας ζέστανε λίγο το κοκκαλάκι, εκείνο το ψυχρό Μαγιάτικο απόγευμα.

 
 
Στην περίπτωσή μου, είναι η Πόλη που με ρουφάει (τι καλά να ρίχνεις τις ευθύνες σου αλλού) και δε μ' αφήνει σε χλωρό κλαρί. Εντάξει, και λίγο η μνημειώδης βαρεμάρα μου.

βλέπεις 10 στα 10;

πώς του ήρθε τώρα, να ακολουθήσει το λεωφορείο που περνά τη γέφυρα του Βοσπόρου, καθώς διασχίζει ο ίδιος το στενό με το βαπούρ, μη με ρωτάτε.



πάντως, είναι ένας πιο ευφάνταστος τρόπος, από τα γράμματα και τους αριθμούς, που σου δείχνει ο οφθαλμίατρος για να τσεκάρει την όρασή σου.

για την Ιλκάϊ


λαμπερά μάτια, φουλ στην εξυπνάδα, τη γλύκα και τη ζεστασιά.

με βοήθησες να αγοράσω φτηνά τα ναζάρ μπονζούκ, εξπέρ στο παζαρλίκ.

δεν κάναν τη δουλειά τους όμως, τα άτιμα.

σας μάτιασαν και έφυγες, χωρίς να χαρείς τον Α. όσο ήθελες / έπρεπε.

σε ποιον θα λέει τώρα ο καημένος: "αγάπη, bring the çorba!";

..η ομορφότερη Πόλη του κόσμου (και δεν εννοώ τη N.Y.)..

Το post και οι (περισσότερες) φωτογραφίες στάλθηκαν από τον Tensi Kobayashi.

Φτάνω με την βαλίτσα μου στο Ταξίμ, εκεί με περιμένει ο Αγγελής, με παίρνει και με σηκώνει όπως πάντα και με πάει στο αγαπημένο μου Τζιχάνγκιρ για κουβέντα και ένα τουρκικό σνάκ, που αυτή την στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του.


Κάποια στιγμή μου λέει "σου έχω μια έκπληξη. Σήμερα είναι ο John Malkovich στην Πόλη". Σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτομαι ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνό του, θα είναι ο Malkovich, θα ρωτήσει πού είμαστε και θα έρθει να μας βρει να πιεί ένα τσαγάκι (με έχει συνηθίσει βλέπετε ο καλός μου φίλος σε τέτοιες εκπλήξεις και τον έχω απόλυτα ικανό να πιάσει φιλίες με Κούρδους μετανάστες σερβιτόρους έως και με τον Malkovich).

 

"Ήρθε με την παράσταση Infernal Comedy: Confessions of a serial killer για το Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου". Και αυτή ακριβώς ήταν η έκπληξη! Το φεστιβάλ θεάτρου! Είχα τόσες φούριες και τόσα ταξίδια πριν το ταξίδι στην Πόλη, που δεν κοίταξα τι "παίζει".


Η Κωνσταντινούπολη, και τις δυο φορές που έχω πάει με εξέπληξε. Το ένα βράδυ χορεύεις δίπλα σε τραβεστί τουρκικά πόπ, το άλλο με τους Nouvelle Vague. Tσαλαπατιέσαι στην Ιστικλάλ το απόγευμα και κάνεις ένα τσάκ και απολαμβάνεις ένα καφεδάκι σχεδόν μόνος σου σε μια καντίνα με την θέα του Κεράτιου Κόλπου να γαργαλάει τον αμφιβληστροειδή σου.


Ένα τσάκ λοιπόν κάναμε από την Ιστικλάλ λίγες μέρες αργότερα και βρεθήκαμε στο garaj, μια από τις σκηνές που φιλοξενεί παραστάσεις του φεστιβάλ θεάτρου. Ένας ανεξάρτητος χώρος, που λειτουργεί όλο το χρόνο, δημιουργήθηκε σε ένα παλιό γκαράζ αυτοκινήτων και δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν. Όπως οι ιδιοκτήτες του πιστεύουν, κάθε είδους δημιουργία δεν είναι παρά καύσιμο υλικό για μια νέα δημιουργία. Στο garaj λένε, ήρθε η ώρα να ξεχάσουμε ό,τι μας έχουν μάθει να θυμόμαστε. Και δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω.


 Απέναντι από την είσοδο βρήκαμε τραπεζάκια στον πλακόστρωτο δρόμο και πολύ κόσμο. Μπήκαμε, κατεβήκαμε τα σκαλιά και αφού πήραμε τα εισιτήρια για την παράσταση (10 Euros το ένα), περάσαμε σε ένα μεγάλο άδειο χώρο με ένα τεράστιο μπάρ. Club; Φουαγιέ; Εκθεσιακός χώρος; Θα σας γελάσω και δεν το θέλω καθόλου. Την σκηνή στην άκρη αυτού του χώρου την βρήκαμε ανεβαίνοντας μερικά σκαλιά.

 
Εκεί μια κόκκινη πολυθρόνα, δίσκοι στοιβαγμένοι δίπλα, τεράστια ηχεία, ένας υπολογιστής και μια κονσόλα. Δύο τύποι ακούν στη διαπασών πόστ ρόκ και χορεύουν σαν δαιμονισμένοι. Είναι μούσκεμα στον ιδρώτα. ΄Οταν ο τελευταίος θεατής καθίσει, τα φώτα χαμηλώνουν, ο ένας από τους δυο κλείνει βίαια την μουσική και ξεκινά να μιλά. Εγώ ψάχνω να βρω τους υπέρτιτλους. αλλά αμέσως καταλαβαίνω ότι είναι ανύπαρκτοι. Αυτή η έλλειψή τους με ιντρίγκαρε έτσι ώστε να προσέξω αυτά που στο θέατρο είναι πιο σημαντικά. Τους ηθοποιούς, τις ικανότητές τους, τη σκηνοθεσία. Έτσι βρέθηκα μια στιγμή να μη πιστεύω στα μάτια μου με τον συντονισμό των δύο αυτών παιδιών, απόλαυσα μια παράσταση με ρυθμούς γρήγορους, σχεδόν εξαντλητικούς και κατάλαβα τα πάντα.


Δύο τύποι λοιπόν. Ο ένας τα'χει χαμένα, ο άλλος φαίνεται απόλυτα λογικός. Φίλοι; Αδέρφια; Ασθενής - γιατρός; Δεν ξέρουμε. Το κοινό στην αρχή γελά, είναι αστείο να βλέπεις κάποιον που τα χει χαμένα και ίσως, λίγο συμπαθητικό. Αργότερα δεν ακούγεται "κιχ". Η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει. Φωνές, χτυπήματα και σιωπές. Κραυγές και ψίθυροι. Μια είδηση. Ένας θάνατος. Συλλυπητήρια. Άρνηση. Η μουσική δυναμώνει ξανά και ο δαιμονισμένος χορός τους ξαναρχίζει. Τα φώτα ανάβουν και πάλι και οι θεατές φεύγουν σιωπηλοί.


Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ έγραφε για το έργο: Condolence. Sad news. A challenging task. A dangerous game. Krek Theatre Company tampers with the tuning of consciousness with Berkun Oya's new play. Όταν ζήτησα από το google translator μια εξήγηση στα ελληνικά του tuning of consciousness, μου έδωσε το εξής: βραχυχρόνιων διακυμάνσεων της ρευστότητας της συνείδησης και αμέσως έδωσα αυτό το όνομα στην παράσταση που είδαμε στο garaj.

 

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως οι βραχυχρόνιες διακυμάνσεις της ρευστότητας της συνείδησης είναι χαρακτηριστικό της ίδιας της Πόλης;

κακοτοπιές στην Πόλη / νέα κατηγορία αναρτήσεων

όλη την ημέρα έτρεχα. έκανα βόλτες στο σουλτάν αχμέτ, έβρεχε, σταματούσε, πατούσα τα μπατζάκια μου και τα λάσπωνα, τρύπησε η τσέπη μου και μου φεύγαν τα κουρούς, απόλαυσα μια καταπληκτική περφόρμανς χορού, συνάντησα αγαπητούς φίλους (και μελλοντικούς κουμπάρους μου) τανγκέρος, που τόσο είχα πεθυμήσει.

αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, τι ωραία.

έμαθα κάτι όμως που με στενοχώρησε πολύ. τα παιδιά ακολούθησαν ένα ημερήσιο πρόγραμμα περιήγησης στην Πόλη που τους υπέδειξα (δυστυχώς δεν μπορούσα να τους συνοδέψω) και τους πιάσανε κώτσους. ανάμεσα στα υπόλοιπα, τους είχα ρίξει την ιδέα να περάσουν για ένα ναργιλέ από το Τοπχανέ. εκεί τους "τρατάρανε" φιστίκια και φρουτοσαλάτες "ως κέρασμα", το οποίο ΦΥΣΙΚΑ τους το κότσαραν στο λογαριασμό. βασικά τους έγδαραν τους ανθρώπους. ευτυχώς, ούτε πιο φτωχά έγιναν τα παιδιά, ούτε πιο πλούσια τα παλιοτόμαρα.

πόσο τέλεια θα ήταν αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι αρουραίοι, που χαλάνε τη διάθεση σου. που δε σ' αφήνουν να απολαύσεις ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.  

Οι ταξιτζήδες - που αν καταλάβουν ότι δεν σκαμπάζεις από αποστάσεις και ταρίφες σε μαδάνε, οι εστιάτορες - που σου δείχνουν ένα ψάρι, σου ζυγίζουν ένα άλλο και στο τέλος σου σερβίρουν το μπαγιάτικο μαριδάκι για φαγκρί, τα χανουμάκια και οι οικτροί μουσικάντηδες - που περνούν από τα τραπέζια και απαιτούν μπαχτσίσι, οι μαφιόζοι - που σου χρεώνουν 3 ρακιά παραπάνω απ' όσα ήπιες και δε σου δίνουν και τα ρέστα από το 100στάρικο, οι γλυκατζήδες - που χρεώνουν χρυσό ένα κιλό μπακλαβά, ποντάροντας στην άγνοια και τη λαχτάρα σου. ντροπή! ντροπή! ντροπή!

και ντρέπομαι και στενοχωριέμαι και αισθάνομαι και ένοχος. ένοχος που δεν μπορώ να προστατέψω όλους τους φίλους που με διαβάζουν και μ' εμπιστεύονται. ναι, η Πόλη είναι μια ζεστή αγκαλιά, με καλούς και τίμιους επαγγελματίες. αλλά πολλές φορές η μειοψηφία  των παραπάνω σκουπιδιών, δε σ' αφήνει να αφεθείς, σε κρατά συνεχώς στην τσίτα, για να αποφύγεις την επόμενη κακοτοπιά. 

σας παρακαλώ λοιπόν να μην αφήσουμε να περάσει αυτό έτσι. τι θα λέγατε να συγκεντρώνουμε όλα τα παράπονά μας εδώ. θα ξεκινήσω μια νέα κατηγορία αναρτήσεων με τα παθήματα, τόσο τα δικά μου, όσο και τα δικά σας. σας παρακαλώ να μου στέλνετε (στο anannos@gmail.com) ό,τι θεωρείτε ότι πρέπει να αποφύγουν οι επόμενοι επισκέπτες. έχω/έχουμε όλοι την ευθύνη. ελπίζω να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα μου.

ίσως τότε, να πω χαλάλι για τα λασπωμένα μου μπατζάκια. γιατί ναι μεν θα είναι λασπωμένα τα μπατζάκια μου, αλλά πεντακάθαρη η συνείδησή μου. πεντακάθαρη γιατί βοήθησα λιγάκι να απολαμβάνουμε την Πόλη, όπως της αξίζει.

ευχαριστώ.

το αρχείο της Ήβης

Το πατρικό της φίλης μου της Ήβης στην Πρίγκηπο, μου έκλεψε την καρδιά, από τη στιγμή που το πρωτοείδα. Δεν είναι και τόσο δύσκολο άλλωστε, να σε σαγηνεύσει με την αρχοντική του αύρα. 


Πόσο μάλλον, όταν η Ήβη μου έδειξε το φωτογραφικό αρχείο της οικογένειας της. Όλων αυτών που έζησαν εκεί, που γύριζαν από την πλαζ με τα ολόσωμα ριγέ μαγιό τους, γλεντούσαν μέχρι το πρωί κάτω από τον φοίνικα του κήπου, ένωναν τις ζωές τους με αρραβώνες και γάμους, αποκτούσαν παιδιά κι εγγόνια. 


Πίσω από κάθε φωτογραφία, μια ολόκληρη ιστορία. Πίσω από κάθε ιστορία, ένα κανονικό μυθιστόρημα. Κάθε μυθιστόρημα, γεμάτο με έρωτες, ταξίδια, επαγγελματικές επιτυχίες και γκρεμοτσακίσματα, ευνοϊκές συγκυρίες για τη Ρωμαίικη κοινότητα και διωγμούς. 

 

Ο παππούς Ευδόκιμος και η γιαγιά Βασιλική ταξιδεύουν στην Ελλάδα και φωτογραφίζονται με παραδοσιακές φορεσιές. 


 Η μαμά Ίρις, στην κούνια της, σωστό αγγελούδι.


Νεαρή κοπέλα αργότερα, με τις συμμαθήτριες της γύρω από τον γόη Ιταλιάνο δάσκαλο του πιάνο. 


Ο θείος Βύρων στο ποδηλατάκι του. 


Ο θείος Χαράλαμπος με τα μπουκλάκια και το δαντελένιο γιακαδάκι.


Ο μπαμπάς Βασίλης, με τα υπόλοιπα μέλη παρασκευής του Αγίου Μύρου, μπρος στο εργαστήριο του Πατριαρχείου.


Ενώ ζω για το αύριο, χάνοντας συχνά το παρόν, δεν μπορώ παρά να γοητεύομαι από το παρελθόν. Κι όταν μιλάμε για ένα τέτοιο παρελθόν, άντε να με κατηγορήσετε..

η γκόθικ ευαγγελίστρια



Στατιστικές, Το Χάραμα

Κάποιοι δείχνουν ότι έχουν πάρει τη δουλειά τους στα σοβαρά. Ίσως βέβαια, κατά την εφαρμογή τους να  δρουν κάπως χοντροκομμένα :) Εξηγούμαι: στο τελευταίο ταξίδι με το τρένο Φιλία-Dostluk, μας μοίρασαν στα Τουρκικά σύνορα, ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο μας ζητήθηκε να συμπληρώσουμε.


Με τα φωσφορούχα κίτρινα (καλοξυσμένα) μολύβια έπρεπε να συμπληρώσουμε μια σειρά πεδίων με γενικά στοιχεία για το ταξίδι και την παραμονή μας στην Τουρκία. Πόσες ημέρες κράτησε το ταξίδι, τι είδους κατάλυμα προτιμήσαμε, ποιος ήταν ο λόγος του ταξιδιού κ.τ.λ. Oι ερωτήσεις συνέχιζαν και σε πιο "ευαίσθητα" δεδομένα, για τα "λεφτά, που αφήσαμε στην χώρα" (επιμερισμένα σε διαμονή, διατροφή, αγορές) και την κατάσταση της υγείας μας.


Θεμιτό είναι να γίνονται τέτοιες έρευνες, μιας και η άποψη των ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ της βιομηχανίας του Τουρισμού, δηλαδή ΟΛΩΝ ΗΜΩΝ, είναι πολύτιμη σε ιδιώτες (ή χώρες), που παρέχουν τις υπηρεσίες τους, σ' αυτό το απαιτητικό πεδίο με τον τεράστιο ανταγωνισμό. Μόνο που βρε παιδιά...όχι και στη 01:30 τα ξημερώματα, που ο άλλος βλέπει το 3ο όνειρο!


By the way, ταξίδεψα με την ελληνική αμαξοστοιχεία και δεν ήταν άσχημα. Μάλλον, το κράξιμο των ταξιδιωτών σε blogs και περιοδικά, έφερε τα θεμιτά αποτελέσματα. Πέρα από το ότι καταβολεύτηκα σε μια κουκέτα με τα 2 κρεββάτια στα ψηλά, που δίνει ευρυχωρία, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ ήταν μέσα στις γλύκες: "Παιδιά περάστε, καθήστε, ότι χρειαστείτε εδώ θα είμαστε, έχουμε και κυλικείο και σαντουιτσάκια και καφεδάκια και τσιπουράκια κ.ο.κ.". Το επόμενο βήμα είναι να προσθέσουν ένα βαγόνι-spa.

φύλλα χρυσού στον γκαϊφέ

Το Çırağan Palace είναι ένα από τα πιο φημισμένα και ακριβά ξενοδοχεία της Πόλης, που συχνά πυκνά συγκαταλέγεται στις χρυσές λίστες των πιο χλιδάτων και πολυτελών καταλυμάτων του κόσμου.

 
Παλάτι, χτισμένο από τους περίφημους αρμένηδες αρχιτέκτονες της οικογένειας Μπαλυάν, γνωστούς επίσης για τα Παλάτια Ντολμά Μπαχτσέ, Κιουτσούκ Σου, Μπειλέρμπεϊ κ.ά., νεομπαρόκ τζαμιά (όπως του Ορτάκιοϊ) και άλλα επιβλητικά μνημεία, με λεπτοκεντημένες μαρμάρινες προσόψεις.


Η μοίρα βέβαια, δεν του φέρθηκε με συμπόνοια και στις αρχές του 20ού αιώνα κάηκε, παραμένοντας ερείπιο για δεκαετίες. Αγοράζεται κατόπιν από έναν ξενοδοχειακό όμιλο, ο οποίος ανακαινίζει το ιστορικό κτίριο και κατασκευάζει ένα καινούριο δίπλα, πόσο άσχημο και μπετονένιο, δυστυχώς! Σαν εργατικές κατοικίες μοιάζει, αλήθεια!


Ωστόσο, ακόμα και για διαμονή στα δωμάτια του καινούριου κτιρίου, απαιτούνται εκατοντάδες ευρώ / νύχτα. Οι τιμές δε, απογειώνονται για τα δωμάτια του ιστορικού τμήματος, με τις σουίτες του να φτάνουν, τα (κάθεστε?) 30.000 ευρώ / νύχτα!


Μιας και τα κορίτσια πρότειναν να πάμε για καφεδάκι, δεν τους το αρνήθηκα. Η θέα στο Βόσπορο, μέσα από τη θεόρατη μαρμάρινη πύλη, πάνω από την infinity πισίνα, είναι πραγματικά εντυπωσιακή.


Το ίδιο και οι τιμές των καφέδων! Ο Τουρκικός με 18 λίρες (9 ευρώ) και ο καπουτσίνο με 20 (10 ευρώ) ήταν οι πιο ακριβοί που ήπιαμε ποτέ. Αν ρωτήσετε εμένα, θα προτιμούσα να πιω ένα καφεδάκι πατώντας στην άμμο, καθισμένος σε μια καρέκλα "του γύφτου", ακουμπώντας το φλυτζάνι μου σ' ένα κομμάτι ναβοπάν. Βέβαια, κάπου κάπου, χρειάζονται κι οι υπερβολές. Άλλωστε, ο χρυσός..βοηθάει στην χώνεψη.



Άντε με το καλό ο γάμος, Ελσάκι! Δεν έγινε ακόμα, έτσι δεν είναι; Να ζήσετε και στο κεφαλάκι μας! Αννέτα, Μάγδα, Ιωάννα, Σίσσυ και Βίκυ σας φιλώ!
Related Posts with Thumbnails