Ο Αχός της Πόλης

Το ραδιόφωνο είναι ένα μέσο που αγαπώ ιδιαίτερα. Όταν είμαι σπίτι ακούω συνέχεια: διαβάζοντας, γράφοντας, τρώγοντας.

Στην εποχή μας, είναι πολύ εύκολο να ακούσεις ραδιοφωνικούς σταθμούς από όλον τον κόσμο μέσω ίντερνετ, χωρίς τα παράσιτα και το γυρόφερμα της κεραίας. Ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο με βάση την Πόλη είναι το Nor Radyo, το οποίο άρχισε να εκπέμπει από τις αρχές του 2009. Το στήσιμο του έγινε από νέους της Αρμένικης μειονότητας της Πόλης, που με το πέρασμα του χρόνου έδωσαν βήμα και σ' άλλες ομάδες. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το σταθμό δίνει ο Μηνάς Βασιλειάδης, ένας από τους εκπροσώπους της Ρωμαίικης κοινότητας, στη Διαμαντένια Ριμπά στο ΑΠΕ - ΜΠΕ.

Ο Μηνάς κυκλοφορεί συνεχώς στην Πόλη, μιλά με ανθρώπους, ψάχνει μουσικές, συζητά με καλλιτέχνες και πάντοτε είναι "ανήσυχος" με την καλή έννοια. Κάπου εκεί έξω τον γνώρισα κι εγώ.

Τις προάλλες πήγα στο "στούντιο", από το οποίο κάνει την εκπομπή "Ο Αχός της Πόλης" για το Nor Radyo, κάθε Τρίτη & Πέμπτη μεταξύ 19.30-21.30. Με καλοδέχτηκε δηλαδή στο σπίτι του, όπου έχει μετατρέψει το δωμάτιο του σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο, εφάμιλλο συμβατικών σταθμών με υπολογιστές, κονσόλες, ακουστικά. Μάλιστα έξω από την πόρτα ένα λαμπάκι προειδοποιεί τον εισερχόμενο ότι "είμαστε στον αέρα"!

Ο Αχός της Πόλης ξεκίνησε πριν 4 μήνες περίπου και συνίσταται σε μια μίξη από μουσικές, ανάγνωση κειμένων, ενημερωτικό δελτίο ειδήσεων, συνεντεύξεις με ανθρώπους που ζουν στην Πόλη - άλλους που μόλις εγκαταστάθηκαν και άλλους που γνωρίζουν καλά τα θέματα που απασχολούν τη μειονότητα - ενώ πάντοτε αναλύει θέματα της επικαιρότητας ή κάνει ειδικά αφιερώματα (βλ. 28η Οκτωβρίου, όπου είχε αφιέρωμα στο Β' Π. Πόλεμο).

Πολύ γούστο έχει επίσης το σήμα της εκπομπής, το οποίο έχει συνθέσει ο ίδιος και πραγματικά δικαιολογεί τον τίτλο της εκπομπής του: Ο Αχός της Πόλης!

Μούφα Δερβίσηδες

Όλοι οι φίλοι που επισκέπτονται την Πόλη με ρωτάνε που μπορούν να δουν τους "στροβιλιζόμενους δερβίσηδες". Υπάρχουν 2-3 μέρη να παρακολουθήσεις την τελετουργία της Σεμά, ένα όμως είναι που αξίζει τον κόπο μιας και είναι το μόνο γνήσιο. Ο καλός φίλος Ταξιδιώτης από την ομάδα του Εις την Πόλιν μεταφέρει την πληροφορία της αναγνώστριας Μαρίας Δήμου (που είμαστε και γείτονες!) και συμπληρώνει στοιχεία για το ενδιαφέρον αυτό θέαμα.

Εγώ με τη σειρά μου θα ήθελα να σας πω τι να αποφύγετε! Κάθε μέρα, στις 8 και στις 10 το βράδυ, στο εστιατόριο Meşale του παζαριού Arasta, δίπλα στο Μπλε Τζαμί, δίνονται παραστάσεις ή τουλάχιστον έτσι τις διαφημίζουν, δερβίσηδων. Χωρίς κάποιος να είναι μύστης της Σεμά, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα φρικαλέο κόλπο για να γεμίζουν τα τραπέζια αυτού του τουριστικού σούπερ μάρκετ!

Βάζουν έναν μουσάτο τύπο, ντυμένο μ' ένα λευκό καφτάνι να γυρνοβολάει, για κανά 20 λεπτο, υπό τη μουσική 2 οργανοπαιχτών. Οι πελάτες, τουρίστες κάθε πιθανής προέλευσης, δείχνουν παραδόξως να ενθουσιάζονται και χειροκροτούν. Ήμαρτον!

Τόσο πολύ μάλιστα αγανάκτησα με τον μούφα Δερβίση, που θα ήθελα να γράψω τα χειρότερα και για το ακριβό φαγητό, αλλά δυστυχώς αν θέλω να είμαι αντικειμενικός, και τα 3 πιάτα που φάφαμε (γιαουρτλού κεμπάπ, ταβούκ σις, μπεϊτί κεμπάπ) ήταν καλομαγειρεμένα, νόστιμα και ευπαρουσίαστα. Επίσης οι μουσικοί (κανονάκι-νταϊρές) ήταν επαγγελματίες και μάλλον ντρέπονταν και οι ίδιοι για την παρωδία που συμμετέχουν, αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι; Οι καιροί είναι δύσκολοι!

Ώρα για κυδώνι!

Το φθινόπωρο μαζί με τις βροχές και το μίκρεμα της μέρας φέρνει τουλάχιστον και κάποια καλά. Ένα από αυτά είναι και το κυδώνι. Ένα κάπως παρεξηγημένο φρούτο, στυφό αλλά με ιδιαίτερη γεύση.

Όταν το κυδώνι μαγειρευτεί, πραγματικά "μεταμορφώνεται"! Η στυφάδα και η ξινίλα δίνουν τη θέση τους στη γλύκα, ειδικά αν βράσει σε σιρόπι ή ψηθεί πασπαλισμένο με ζάχαρη. Το γλυκό κυδώνι είναι ένα από τα αγαπημένα γλυκά στην φθινοπωρινή Πόλη. Σε πολλά μέρη μπορείς να το γευτείς, αλλά ένα από τα πιο ονομαστά είναι το γλυκατζίδικο της ψαραγοράς του Πέραν, το Sakarya Tatlicisi.

Το κυδώνι αρχικά βράζει σε σιρόπι και μετά ψήνεται, μαλακώνοντας, γλυκαίνοντας και εντέλει αποκτώντας ένα βαθύ πορτοκαλί-καφετί χρώμα. Αγαπημένος συνοδός του είναι το παχύ καϊμάκι, που χαλιναγωγεί τη γλύκα του και το καθιστά ένα πλήρες γεύμα!

Τι κρίμα που δεν το βρίσκουμε όλον το χρόνο, γι' αυτό λοιπόν ας μη χάνουμε καιρό!

Μπιμπελό μου, μπιμπελό μου

Το τζαμί του Ορτάκιοϊ, είναι ένα από τα πιο όμορφα της Πόλης, αν και δεν είναι ούτε τόσο παλιό, ούτε τόσο μεγάλο, χτισμένο σ' ένα στυλ που ξενίζει κάποιους. Το κανονικό του όνομα είναι Büyük Mecidiye Camii, προς τιμήν του Σουλτάνου Αμπντουλμετζίτ (βλ. επίσης το Teşvikiye camii) και σχεδιάστηκε από τους Αρμένιους Μπαλυάν (πατέρα και γιο), οι οποίοι σχεδίασαν και το παλάτι του Ντολμά Μπαχτσέ. Οι αρχιτέκτονες δώσανε ένα νεο-Μπαρόκ αέρα στο τζαμί, έφτιαξαν ένα κουκλίστικο μπιμπελό!

Το εσωτερικό του δε, είναι τόσο φωτεινό λόγω των μεγάλων ανοιγμάτων και της λευκής εσωτερικής διακόσμησης, που ειδικά μια φωτεινή ημέρα λάμπει και σχεδόν σε θαμπώνει!

Tango κι εγώ!

Εντάξει τώρα, υπερβολικός όπως πάντα. Δεν άρχισα δα και τις φιγούρες, τα παπούτσια απλώς πήρα και προς το παρόν, μόνο τα καμαρώνω! Μου άρεσαν πολύ! Πως σας φαίνονται;

Τα παρήγγειλα στον Χασάν Ουστά (usta=μάστορας, δεξιοτέχνης) κι επειδή τα θέλω για κανονική χρήση και όχι για χορό σε πίστες τάνγκο, βάλαμε "συμβατικές" σόλες. Κατά την παραγγελία ο Χασάν παίρνει τα μέτρα σου (έχω παραγγείλει και για φίλους, χρειάζεται το νούμερο και το περίγραμμα της πατούσας) και συνήθως είναι έτοιμα σε 2-3 εβδομάδες. Μπορείς να διαλέξεις από μια μεγάλη ποικιλία σχεδίων, χρωμάτων και υλικών.

Ο Χασάν είναι ένας χαμογελαστός γκριζομάλλης κύριος. Ένας καλός οικογενειάρχης με δυο παιδιά, τα οποία επέλεξαν διαφορετικές καριέρες (στην τηλεόραση η κόρη και τα οικονομικά ο γιος του), που διατηρεί το εργαστήρι του σ' ένα πολυκαιρισμένο οικοδόμημα του Ταρλάμπασι. Στο ίδιο κτίριο, βρίσκεις στον 1ο όροφο τον Χασάν usta και στον 3ο τον Νετζμί usta, τον μετρ των γυναικείων παπουτσιών χορού. Είμαστε γείτονες με τους τεχνίτες, ένα τετράγωνο μόλις μας χωρίζει.

Λέτε να την πατήσω κι εγώ σαν κάποιους εσάς εκεί έξω, που κοιμάστε, ξυπνάτε και πορεύεστε στη ζωή με το tango για ευαγγέλιο; Δεν ξέρω μωρέ, αλλά θεωρώ ότι είμαι πιο κοντά στο ανατολίτικο..λίκνισμα! Λυπάμαι μόνο για τα καημένα τα παπουτσάκια μου, που δεν θα αξιωθούν να χορέψουν τον χορό για τον οποίο προρίζονταν..

Έξι μαγευτικές μέρες..

Το post στάλθηκε από την Αλεξάνδρα Σ. και τον Αχιλλέα Μ.

..στην Κωνσταντινούπολη, πέντε ονειρεμένα βράδια στην αγκαλιά του Βοσπόρου.

Ένα ονειρικό ταξίδι, μια μοναδική εμπειρία σε μια πόλη που εξάπτει τη φαντασία και τις αισθήσεις. Έντονα χρώματα, αρώματα, ήχοι, γεύσεις πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα και κυριεύουν τον επισκέπτη παρασύροντάς τον σε ένα κυνήγι απολαύσεων.

Είναι τόσα πολλά αυτά που σου προσφέρει αυτή η πόλη που το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφεθείς στους ρυθμούς της και να την αφήσεις να σε παρασύρει στα μυστικά μονοπάτια της. Ιστορικά μνημεία, αγορές, παζάρια, ναργιλέδες, θάλασσα , φως και μνήμες. Είχα ακούσει τόσα πολλά κι όμως η πραγματικότητα ξεπερνούσε κάθε περιγραφή.

Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω ότι στην εμπειρία αυτή είχα τον καλύτερο συνταξιδιώτη, ένα ανεκτίμητο συνοδοιπόρο και οδηγό, το φίλο μου Αγγελή που μου έδειξε κρυμμένους θησαυρούς και με ταξίδεψε σε άγνωστες γωνιές της Πόλης, μετατρέποντας το ταξίδι μου σε μία εμπειρία συνεχών και αναπάντεχων αποκαλύψεων και εκπλήξεων. Τον ευχαριστώ πολύ και του δίνω ραντεβού σύντομα.

Ένα γλυκό σουτλάτς για καληνύχτα

Μουσικές, χοροί, αγκαλιές, φιλιά, στομάχι και κεφάλι λαβωμένα από ρακί, φτάνεις στο αμήν! Πριν το ντουφ όμως, θες κάτι να βάλεις στο στόμα σου, να μετριάσεις την αίσθηση σόλας από τα τσιγάρα, να αμυνθείς (δυστυχώς κατόπιν εορτής) από το αλκοόλ, που ήδη τσιμπάει το στομάχι σου.

Ως γνωστόν ο πνιγμένος από τα μαλλιά του κρέμεται, οπότε μου κατέβηκε η ιδέα ότι κάτι κρεμώδες θα με έκανε περδίκι. Το μέρος δεν το ήξερα, ένα εστιατόριο με κουζίνα του Πόντου, πρώτη φορά πήγαινα (δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος άλλωστε να γνωρίσεις αυτήν την Πόλη, παρά με τη βοήθεια φίλων).

Αν και ο κατάλογος μακρύς (πολλά είδη pide, σούπες, ισκεντέρ, πατσάδες, φασολάδα με κρέας κτλ), διάλεξα ένα σουτλάτς φούρνου. Ρυζόγαλο δηλαδή, μέσα σε πήλινο κεσεδάκι, περασμένο από το φούρνο ώστε να δημιουργηθεί μια καφετιά κρούστα. Πέρα από την παραδοσιακή συνταγή στο κατάστημα σερβίρουν και μια πιο πλούσια σε γαρνίρισμα βερσιόν, με τριμμένο φουντούκι και σταφίδες. Η εικόνα του με ξένισε, αλλά τελικά ήταν ότι χρειαζόμουν. Ένιωσα ότι έφαγα κάτι πολύ θρεπτικό, γευστικό και συγχρόνως κάπως "ιαματικό"!

Η ορέξεις της παρέας κυμάνθηκαν από σούπα εζογκελίν (εδώ έχω αναφέρει τη συνταγή της) έως πατσά από κεφαλάκι και πιλάφι με κοτόπουλο. Έτσι που ήμασταν δεν ήταν σώφρον να το ρίξουμε σε ισκεντέρ και πεϊνιρλί..