Σαν..μιναρές στον κάμπο

Ο μύθος θέλει το Mihrimah Sultan Camii να μένει μόνο με ένα μιναρέ, καθώς η κόρη του Σουλτάνου Σουλειμάν του Μεγαλοπρεπούς Mihrimah, αν και είχε το δικαίωμα να ζητήσει μέχρι 2 μιναρέδες στο προς τιμήν της ανεγειρόμενο τζαμί, διέταξε να κατασκευασθεί μόνο ο ένας. Κι αυτό, ως ένδειξη απέραντης μοναξιάς, μιας και δεν μπορούσε να ενωθεί με τον αρχιτέκτονα του τζαμιού, τον Μιμάρ Σινάν που τόσο αγαπούσε!


Η ιστορία τώρα, θέλει όντως τον εξαίρετο αρχιτέκτονα Σινάν να έχει κατασκευάσει το τζαμί. Ήταν που ήταν εξπέρ, ο έρωτας τον έκανε να "κεντήσει" κυριολεκτικά! Η αγάπη του για τη Μιχριμά, μύθος ή πραγματικότητα δεν μπορώ να πω με σιγουριά, τον ενέπνευσε να σχεδιάσει ένα ακόμα πανέμορφο τζαμί. Αυτήν τη φορά προς τιμήν του Ρουστέμ Πασά, του ερωτικού του αντιζήλου!


Συνολικά, υπάρχουν 161 παράθυρα, που κάνουν την κατασκευή να φαντάζει αιθέρια και τόσο ελαφριά! Το τζαμί δεσπόζει στην κορυφή του 6ου λόφου της Πόλης, δίπλα στην πύλη Edirnekapi (Ανδριανούπολης), ακριβώς στα όρια της ξεριζωμένης τσιγγάνικης γειτονιάς του Σουλούκουλε.

Ψηφιακά




Όσο γλαφυρός και περιγραφικός να προσπαθήσω να γίνω, η τελειότητα των ψηφιδωτών της Μονής της Χώρας, είναι απερίγραπτη.


Περισσότερa ψηφιδωτά από τον ολλανδό (φωτογράφο;) Dick Osseman εδώ.

ΥΓ. Γελάω πολύ με τη μάνα μου, η οποία αποκαλεί τα ψηφιδωτά: «ψηφιακά»!! Η Ιστορία της Τέχνης ποτέ δεν ήταν το φόρτε της!

Kardesimsin Alexis (Αδερφέ μου Αλέξη)

Όταν πρωτοείδα την κλούβα έξω από το Ελληνικό Προξενείο στην Ιστικλάλ, με τους οπλισμένους αστυνόμους να περιφρουρούν το κτίριο, μου έκανε εντύπωση. Μετά θυμήθηκα, για τα μικροεπεισόδια που συνέβησαν έξω από αυτήν.

Κατόπιν, συζητώντας με φίλους, αλλά και άλλους Τούρκους, οι περισσότεροι εξ αυτών, εξέφρασαν την έκπληξη (ίσως και κάποιο θαυμασμό), για την αγανάκτηση που προκάλεσε ο σκοτωμός του Αλέξη. Χαρακτηριστικά, μου έλεγαν: «Εδώ, σκοτώνουν κάθε μέρα αθώο κόσμο, αλλά κανείς δεν μπορεί να βγει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί!»

Δεν παίρνω θέση, απλώς παραθέτω μια πληροφορία.

Τοκ, τοκ! Ποιός είναι; Ο Γαλατάς!!

Ανέβηκα για πρώτη φορά στον πύργο του Γαλατά.


Το θεωρούσα τουριστικό και τετριμμένο
(είναι φίσκα βέβαια, αλλά τι να κάνεις;),
εωσότου βγήκα στο περιμετρικό μπαλκονάκι του τελευταίου ορόφου!



Κι έγινα πάλι κολοκύθα!


Τι ωραία να βρίσκαμε και στο Γιουνανιστάν κολοκύθες ψητές στο φούρνο της γειτονιάς μας!


Τις κουμπάρες θα παίξουμε;



Χτες συνάντησα την Αϊσεγκιούλ.
Δεν ξέρω αν εξαιτίας του διαζυγίου της από τον Τζεμ, πρέπει να την αποκαλώ πλέον, πρώην κουμπάρα μου!

Ήταν η πρώτη φορά που τη συνάντησα μετά τον χωρισμό τους. Άκουσα τα γεγονότα και από την άλλη πλευρά, με περισσότερη ανάλυση και συναισθηματική φόρτιση, όπως ευτυχώς εκφράζονται οι γυναίκες. Χρειαζόμουν κάτι παραπάνω από τις μονολεκτικές εξηγήσεις του Τζεμ, τύπου: βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε κτλ, για να κατανοήσω αυτόν τον χωρισμό που με έθλιψε ιδιαίτερα και με κατέστησε ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΟ, μιας και ήμουν ο γρουσούζης κουμπάρος!

Ήπιαμε τα κρασάκια και τις μπύρες μας στο Νεβιζαντέ, γελάσαμε με την ψυχή μας, αλλά και δακρύσαμε, περπατήσαμε κάτω από τις χιονονιφάδες στα πεζοδρομάκια του Μπέιογλου.

Την αγαπώ πολύ, από τότε που τη γνώρισα κατέρριψα όλα τα στερεότυπα για τις Τουρκάλες.

Αγαπάς τη σοκολάτα; Απόδειξη!

Ιντζί, μια τόσο μικρή λέξη, για ένα επίσης τόσο μικρό μαγαζάκι,
αλλά με ατέλειωτες ουρές για το διάσημο προφιτερόλ του.





Μη βλέπετε τα πέντε «γλυμμένα» πιάτα και νομίζετε ότι γουρούνιασα! Δεν ήμουν μόνος μου!! Με βοήθησαν η Στέλλα, η Φρόσω, ο Κώστας και ο Νώντας.

Αχ, Αλί Μπαμπά!


Ελληνίδες που ντρέπονται καν να κοιτάξ
ουν τις μαϊμουδένιες Louis Vuitton στον πεζόδρομο της Ερμού στην Αθήνα, λυσσάνε με μανία και περισσή θρασύτητα στα πανέρια του Καπαλί Τσαρσί, ελπίζοντας ότι μέσα στις στοές αυτού του παμπάλαιου παζαριού, η ματαιοδοξία και η κακογουστιά τους θα κορεστούν, όπως τόσων άπληστων μουστερήδων ανά τους αιώνες.

Η Αμελί στην Ιστάνμπουλ


Κατασκευάστηκαν μεταξύ 1880-90, από την πλουσιότερη οικογένεια Εβραίων της Πόλης, τους Καμόντο.


Θυμίζουν έντονα Μονμάρτη, γι’ αυτό και η τσαχπινιά του τίτλου.

Η ρομαντική πατάτα



Την επόμενη φορά που θα επισκεφτείτε την Πόλη, τι θα λέγατε να κάνετε (ή να ξανακάνετε) μια "εκδρομούλα" στο Ορτάκιοϊ; Στη γραφική γειτονιά συναντάς μια συναγωγή, μια ορθόδοξη εκκλησία (τον Άγ. Φωκά) και ένα τζαμί. Η ιστορία της εκκλησίας ξεκινά από τα χρόνια του αυτοκράτορα Βασίλειου του Μακεδόνα, αν τη βρείτε ανοιχτή να την επισκεφτείτε, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.



Το τζαμί τώρα, πες το Μπαρόκ/ πες το Ροκοκό/ πες το παραφορτωμένο, πολύ μου αρέσει! Βρίσκεται ακριβώς κάτω από τη (μεγάλη) γέφυρα που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία, και ειδικά το βράδυ που φωτίζεται, είναι μια γλύκα!


Βέβαια, πώς έχει καθιερωθεί και κάθε ρομαντική βόλτα στα πλακόστρωτα σοκάκια του, συνδυάζεται με ένα Κουμπίρ ανά χείρας (πατατούγκα ψητή, παστωμένη με κάθε είδους ζαρζαβατικά και σάλτσες), δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Τελικά, μήπως ο έρωτας περνάει όντως από το στομάχι;


Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Λέτε να το στρώσει;


Φουμάρω το nargile μου κι έξω έρχισε να χιονίζει!
Πάλι θα τον δαγκώσουμε, αλλά αξίζει τον κόπο. Η Πόλη θα ντυθεί στα λευκά!

Ετοιμαζόμαστε για τρελό χιονοπόλεμο εδω!!

Πώς λέμε μούσλι, καμία σχέση!

Ξυπνώντας μεσημέρι στο σπίτι του Ατακάν, όπου από κάθε δωμάτιο ξεπετάγονταν διάφορες αγουροξυπνημένες φάτσες (τι τα θέλαμε τα Πολίτικα τα κόλπα χτες το βράδυ για;;), πρότεινε ο Cem να πάμε για πρωινό στο Μπεσίκτας. Στη φώτο δυστυχώς φαίνεται μόνο η πρώτη φουρνιά από τα καλούδια.

Στο σαγανάκι αριστερά έχει αυγά μάτια με καβουρμά, τηγανισμένα σε βούτυρο -ΑΚΟΜΑ δεν μπορώ να ξεχάσω τον σκανδαλιστικό χορό των 3-γλυκεριδίων μου!

Το τηγανητό σουτζούκι, ήταν ζουμερό και ελαστικό, όσο έπρεπε, ενώ το καϊμάκι, περιχυμένο με μέλι γαργάλησε το..είναι μου!


Δεν μπορώ να συνεχίσω, πεινάω και αν συνεχίσω να τα θυμάμαι, θα αρχίσω να δαγκώνω το ποντίκι!

Σιαμαίοι

Η ιστορία έχει ως εξής: Αγόρασα για μένα και -επειδή φαντάστηκα ότι θα άρεσε και-στον Cem, την ίδια μπλούζα, το 2003(!!).



Από τότε τις έχουμε και οι δύο, πλύνε-βάλε! Κάθε φορά που τις φοράμε μαζί, συγκινούμαστε λιγουλάκι..

Η εύθυμη χήρα



Όσον αφορά την αρχιτεκτονική τελειότητά της Αγίας Σοφίας, υπάρχουν πολλά άλλα μέρη να μορφωθείτε, εγώ έχω να σας πω μια χαριτωμενιά.

Το ψηφιδωτό της φωτό, απεικονίζει τον Κωνσταντίνο τον Μονομάχο και την Αυτοκράτειρα Ζωή (αδερφή της Θεοδώρας, όχι της συζύγου του Ιουστινιανού), εκατέρωθεν του Ιησού.



Το ψηφιδωτό αρχικά απεικόνιζε την αυτοκράτειρα με τον πρώτο της άντρα. Μετά από ένα «αθώο» ατύχημα αυτού στο λουτρό, η κακομοίρα έμεινε μονάχη. Τη θλίψη της προσπάθησε να σβήσει με ένα νέο σύζυγο, οπότε η φάτσα του δύσμοιρου (1ου) αντρούλη της έφαγε ένα ξύσιμο, που το θυμάται ακόμα και σήμερα όλη η Πόλη, για να αντικατασταθεί από τον νέο.

Ο δεύτερος, μη νομίζετε ότι ήταν πιο τυχερός. Επίσης σε μια πολεμική επιχείρηση, αποδήμησε κι αυτός εν Κυρίω. Ναι, ναι, ναι. Όπως το φανταστήκατε, κι η δική του η μουρίτσα ξύστηκε πατόκορφα, για να δώσει τη θέση του στην αφεντομουτσουνάρα του Κωστάκη.
Σημειώνω, ότι η Ζωή ήταν 70 ετών όταν έκανε τον 3ο γάμο..

Κεραίες τα αφτάκια σας για τέτοιες ιστορίες, ε; Άμα σας μιλούσα για τη Στάση του Νίκα, θα χασμουριώσασταν!







Ροκ αλά Τούρκα!

Τα τελευταία χρόνια, όποτε βρίσκομαι στην Ιστανμπούλ, δεν χάνω live για live, του αγαπημένου μου Τούρκικου συγκροτήματος: των Lost.

Αποτελούνται από τους βασικούς Οζγκιούρ, Τζεμ, Ατακάν, Μπουράκ και guests τους Ούουρ, Εφέ και την Αισεγκιούλ.

Χτες βράδυ λοιπόν παίξανε στο Eksi Limon Bar (Ξυνό Λεμόνι!), σ'ενα καθετάκι της Ιστικλάλ, όπου το κέφι άναψε και κόρωσε κινούμενο μεταξύ διεθνούς και τουρκικού ρεπερτορίου.





Η σιδηρά..εκκλησία





Το πιστεύετε ή όχι, ο Άγιος Στέφανος των Βουλγάρων, αποτελεί (ίσως παγκόσμια) πρωτοτυπία. Είναι κατασκευασμένος εξολοκλήρου από σίδερο!!





Αμέ, από κομμάτια σιδήρου τα οποία κατασκευάστηκαν στη Βιέννη σε σχέδια του Αρμένιου-Πολίτικης καταγωγής- Hovsep Aznavur. Μεταφέρθηκαν στην Ιστανμπούλ μέσω του Δούναβη και της Μαύρης Θάλασσας μεταξύ 1893-98.

Βρίσκεται πολύ κοντά στο Πατριαρχείο και απορώ γιατί δεν εντάσσεται στις «fast food» ξεναγήσεις των τουριστικών γραφείων.

Διαβάστε περισσότερα εδώ.





Φανάρι, η Αβάνα της διπλανής πόρτας

Mπορεί να μην έχω επισκεφτεί το νησί του φίλτατου Φιντέλ, αλλά από τις πρώτες βόλτες μου στο Φανάρι είδα εικόνες που μου έφεραν στο μυαλό τις γειτονιές της Αβάνας (Νάνσυ μπορείς να με διαψεύσεις).

Τα περισσότερα είναι βαμμένα σε έντονα χρώματα: κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, μωβ ή ροζ. Έχουν συνήθως έρκερ (προεξοχές με παράθυρα στους πάνω ορόφους), και κατοικούνται από πολυμελείς οικογένειες μεταφερμένeς «εξ Ανατολής».

Οι προσόψεις των παλιών αρχοντικών μοιάζουν να κλαίνε, ενώ ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα αίθρια τους, βλέπεις μπουγάδες με μπαλωμένα ρούχα.


Στους λιθόστρωτους δρόμους παιδάκια με ξυρισμένα κεφάλια βγάζουν μεροκάματο πείθοντας τους περαστικούς να ζυγιστούν στην ταλαιπωρημένη ζυγαριά..
και όλα αυτά κάτω από το αυστηρό βλέμμα της Μεγάλης του έθνους Σχολής.

Οι φωτό που ανέβασα δεν είναι αντιπροσωπευτικές των παραπάνω, αλλά επιφυλάσσομαι να προσθέσω κάποιες από τις παλαιότερες επισκέψεις μου,
πιο ταιριαστές.





Παραλίγο να δημιουργήσω «Θερμό Επεισόδιο»

Κάνοντας μια βόλτα στο Φανάρι, ο δρόμος με έφερε στο Πατριαρχείο.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν φορτωμένο με στολίδια και πολύχρωμα λαμπιόνια (αφιερωμένο στη μνήμη του δέντρου του Κακλαμάνη!).

Σε αυτή λοιπόν τη σχεδόν καρτποσταλίστικη ατμόσφαιρα παραλίγο να γίνει η τραγωδία!

Ως γνωστόν η κεντρική πύλη της Πατριαρχικής μονής παραμένει κλειστή από το 1822, όταν με εντολή του Σουλτάνου Μαχμούτ ΙΙ κρεμάστηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, κατηγορούμενος για προδοσία ενάντια στη Οθωμανική Αυτοκρατορία.



Το θέμα αποτελεί μέχρι τις μέρες μας πολιτικό ζήτημα, μιας και η Τουρκική πλευρά αξιώνει το άνοιγμα της πύλης, ώστε να μη διαιωνίζεται η μνήμη του αποτρόπαιου γεγονότος. Αντίθετα, η "Ρωμαίικη πλευρά" το έχει εντάξει στην «παράδοση και την ιστορία» της Οικουμενικότητας του χώρου.

Αυτή την πύλη λοιπόν προσπάθησα (με μεγάλη επιμονή!) να ανοίξω, αλλά ευτυχώς δε με είδε φύλακας!

Πολύ θέλει να γίνει το κακό;
Related Posts with Thumbnails